اختصاصی طرفداری- هر روز که وارد جهان مادی می شویم واژه "انسانیت" را بار ها می شنویم. گاهی می خواهیم شو آف کنیم. گاهی می خواهیم صادق باشیم. اما هر وقت به نهایت کمالی که تیم اتلتیکو ناسیونال کلمبیا در این واژه به آن رسید، رسیدید، با بنری سر در خانه خود این موضوع را به همگان اعلام کنید. تیمی که سال 1989 با پول، مواد مخدر، تفنگ و ارعاب به ظاهر قهرمان کوپا لیبرتادورس شد و 27 سال بعد با انسانیت، اشک و عشق به ظاهر دوم شد اما قهرمان ابدی سودامریکانا شد. 27 سال قبل پابلو اسکوبار پشت این تیم بود حالا 71 فرد آسمانی که به سوی ابدیت پر کشیده اند جایی که پابلو اسکوبار ندارد فقط اتلتیکو ناسیونال دارد.
وقتی 29 نوامبر خورشید در خیلی از کشور های جهان بالا می آمد، کسی نمی دانست مردانی عاشق فوتبال به جایی در آسمان ها رفته اند تا دیگر از فوتبال جدا نشوند. تا از انسانیت جدا نشوند. جایی که پول، تفنگ و مواد مخدر رجحان انسان ها بر هم نیست. آری. پرواز تیم چاپه کوئنسه هیچگاه سقوط کرد. بازیکنان و اعضایش هنوز هم در آرنا کودنا در جلوی چشم هوادارانشان دروازه حریفان را باز می کنند. اما برای دیدنش باید عینک انسانیت را به چشمانتان بزنید.
سال 1989 پابلو اسکوبار که علاقه شدیدی به فوتبال داشت به شدت از تیم فوتبال اتلتیکو ناسیونال کلمبیا حمایت کرد. ناسیونال در آن سال قهرمان کوپا لیبرتادورس شد. این تیم یکی از قدرتمند ترین تیم های کشور کلمبیا است و 15 بار قهرمان این کشور شده است.اما از دهه 80 میلادی که اسکوبار تصمیم به حمایت از این تیم گرفت، آن ها دیگر یک تیم نبودند. در آن سال ها دوران طلایی اتلتیکو ناسیونال رسید اما تاریخ نشان داد همه اشتباه می کردیم. سال های طلایی ناسیونال تنها در 1 روز خلاصه می شود. در روزی که ماه ها تلاش، زجر و زحمت را فراموش کردند و اعلام کردند در بازی های فینال سودامریکنا به میدان نمی روند. در فینالی که طرف دیگر در آسمان ها بودند. آن ها به جای بوسه بر جامی سرد و چند کیلویی، انسانیت را بغل کردند و تاریخ اثبات خواهد کرد که آن ها از در آغوش کشیدن آن خسته نمی شوند.
پابلو اسکوبار یکی از بزرگ ترین جنایت کاران تاریخ است. دارنده یکی از بزرگ ترین کارتل های مواد مخدر در طول تاریخ و البته به نظر خیلی بزرگ ترین آن ها. با تهدید، پول و زور از اتلتیکو ناسیونال حمایت کرد و این تیم به اولین تیم کشور کلمبیا تبدیل شد که فاتح لیبرتادورس می شود.
شمعی در باد: آندرس اسکوبار؛ وقتی فوتبال می کُشد
قبل از نیمه نهایی سال 1989 لبرتادورس، اسکوبار با تفنگ به تهدید داور بازی پرداخت. داور آرژانتین بازی خوان باوا بعدا گفت که تهدید شده است و باید کاری می کرده است که اتلتیکو مقابل دانوبیو برنده شود به فینال برود. اما تفنگ اسکوبار به کار نیامد. اتلتیکو در بازی اول به تساوی 0 بر 0 رسید و در بازی بعدی با حساب 6 بر 0 پیروز شد تا یک نفر دیگر از زیر دست اسکوبار جان سالم به در ببرد. در فینال نیز آن ها در ضربات پنالتی پیروز شدند و قهرمان لیبرتادورس شدند.
سال 2016 اتلتیکو ناسیونال بار دیگر به قهرمانی لیبرتادورس رسید. این بار با اقتدار کامل و کاملا سفید. در گروهشان اول شدند. در مراحل بعد تیم هایی چون سائوپائولو، روزاریو سنترال را شکست دادند و در فینال نیز ایندیپندینته د ولا را شکست دادند و قهرمان شدند. این اولین قدم برای در آغوش کشیدن انسانیت بود. تقدیری که می خواست نیش خند تمسخر آمیزی به پابلو اسکوبار بزد، وارد عمل شد. چاپه کوئنسه که تنها ظرف چند سال از آخرین دسته فوتبال برزیل به سودا آمریکانا رسیده بود حالا باید در دو دیدار در فینال به مصاف تیم سابق اسکوبار می رفت( برنده لیبرتادورس در سودامریکانا شرکت می کند). اما تقدیر برای این کار باید یک هواپیما را به بهشت می کوبید.
30 نوامبر روز برگزاری بازی رفت اتلتیکو ناسیونال و چاپه کوئنسه، هواداران ورزشگاه را پر کردند و یک دم نام چاپه کوئنسه را فریاد می کشیدند. اتلتیکو ناسیونال به جام باشگاه های جهان هم رفت اما با حساب 3 بر 0 مغلوب کاشیما شد. اما آن ها در آن بازی هم به چاپه کوئنسه ادای احترام کردند. توئیتر باشگاه چاپه کوئنسه برای تیم اتلتیکو ناسیونال این متن را نوشت:" ممنونیم فارغ از نتیجه، بزرگی حرکت شما به اندازه پیروزی بر تمام جهان ارزش داشت."
ناسیونال در موضع قدرت بخشید. به چه کسی؟ به خودش. ناسیونال با دو دست انسانیت، سفیدی و خود قهرمان بودن را به خودش بخشید. به اسکوبار بخشید. به آسمان ها بخشید. به جایی که حالا 70 و چند نفر از بالاترین نقطه ممکن برای اسکوبار و تفنگش دست تکان می دهند. گاهی این فوتبال آنقدر از خود بی خودمان می کند که قهرمانی، وسیله را توجیه می کند.
دسته آخر می توان سیاه شد ولی سفید ماند. می توان قدرتمند بود و قدرت را ندید. می توان ندید ولی عشق ورزید. می توان چاپه کوئنسه بود و همه ما شد.
