او آخرین بازمانده افسانه ای "نسل طلایی" انگلیس بود که زمان خداحافظی اش در بازی های ملی سر رسید. با این حال او نسبت به بازیکنانی که پیشتر از او خداحافظی کردند ارزشمندتر بود. ارزش یک بازیکن را معمولا به کسب مدال و جام و یا ویژگی های شخصیتی اطلاق می کنند، اما انگلیس بدون جام در عصر حاضر بازیکن ارزشمندی به مانند او ندیده است. این بازیکن فوق العاده که پس از انتقالش به چلسی در سال 2001 ، از سوی هواداران وستهام "فرانکی چاق" لقب گرفت، شایسته است که نامش به عنوان یک بازیکن ملی بزرگ در تاریخ فوتبال انگلیس جاودانه شود.
بازی در تیم ملی انگلیس با نتایج ناامیدکننده برای او صرفا حکم تجربه خوشایند و افتخار به میدان رفتن برای کشورش را داشت. او طی یک کنفرانس خبری، در زمان مربیگری کاپلو در سال 2009 راجع به شعارهایی که علیه اش سر داده می شد چنین گفت: "من هم انسانم و تحت تاثیر چیزی که می شنوم قرار می گیرم. سعی می کنم فکر کنم که اهمیت زیادی ندارد و بر بازیم تمرکز کنم، اما برای هیچکس خوشایند نیست که از هواداران حرف بشنود. این قطعا من را قوی تر کرد که بیشتر تلاش کنم و به خاطر تیمم انگلیس بازی کنم."
بیشتر انتقادات علیه لمپارد از این ناشی می شد که او در لیگ برتر انگلیس و لیگ قهرمانان اروپا عملکرد عالی داشت، اما در لباس تیم ملی با همان تعصب بازی نمی کرد. این منتقدین کوتاه فکر از این حقیقت غافل بودند که او نیز مانند دیگر هم تیمی های طلائیش همچون استیون جرارد، ریو فردیناند و دیوید بکهام نمی تواند به تنهایی مقصر ناکامی های انگلیس باشد. این قربانی شدن سزاوار او نبود.
او در 106 بازی ملی، 29 بار موفق به گلزنی شد، اما زوج او و جرارد هرگز نتوانست به قدرتمندی توانایی های ثابت شده این دو بازیکن شود. اما این عدم هماهنگی هم چیزی از ارزش های او کم نخواهد کرد.
از نطر عملکرد فردی، پیشرفت و پیروزی های او در تیم ملی انگلیس در طول دوران بازی اش شایان تقدیر است. اولین بازی ملی او در سال 1999 بود و از نظر تعداد بازی ملی هشتمین انگلیسی است که تعداد بازی هایش از عدد 100 گذشته است. پیش از این شمار بازی‌های "استیون جرارد" و "اشلی کول" که در حال حاضر در تیم ملی انگلستان حضور دارند از مرز ۱۰۰ بازی گذشته است.
فرانک در رقابت های یورو 2004 ، در چهار مسابقه سه گل به ثمر رساند و برترین هافبک انگلیس بود. انگلیس با گل دقیقه 115 او مقابل پرتغال به تساوی 2-2 رسید اما در ضیافت پنالتی ها نتیجه را واگذار کرد و حذف شد. همچنین او در سال 2004 و 2005 عنوان بازیکن سال انگلیس را دریافت کرد.
در جام جهانی 2006 در بازی مقابل پاراگوئه بهترین بازیکن میدان شد. در یک چهارم نهایی نتیجه تیم او مقابل پرتغال باز هم به پنالتی کشید و او در کنار سه هم تیمی اش جرارد و کرگر پنالتی هایشان را از دست دادند و انگلیس حذف شد.
تلاشهای او در جام جهانی 2010 ناکام ماند. گل او در بازی مقابل آلمان از خط دروازه عبور کرد اما نبود سیستم های عبور توپ از خط سبب شد شوت او که از خط عبور کرده بود گل اعلام نشود. اگر آن گل محسوب می شد بازی 2-2 مساوی و شاید سرنوشت بازی عوض می شد، اما در نهایت انگلیس آن بازی را 4-1 واگذار کرد و حذف شد. طی دهه گذشته انگلیس ناکامی های زیادی در رده ملی داشته است و مسلما فرانک لمپارد تنها مقصر این ماجرا و سزاوار سرزنش نیست.
گل او در بازی دوستانه مقابل اسپانیا و پیروزی تیم در ومبلی در نوامبر 2011 هم یکی از لحظات به یاد ماندنی او با پیراهن انگلیس است. در آگوست 2012 روی هاجسون، مربی انگلیس، لمپارد را به عنوان کاپیتان تیم در بازی آتی انگلیس معرفی کرد که یک بازی دوستانه مقابل ایتالیا بود که آن بازی را با پیروزی 2-1 پشت سر گذاشتند.
در سن 36 سالگی اتفاقات مهم زندگی او حضور در جام جهانی 2014 برزیل و انتقالش به نیویورک سیتی (و سپس انتقال قرضی به منچستر سیتی) و اعلام بازنشستگی از بازی های ملی بود. او زمانی مناسبی را برای این کار انتخاب کرد و اکنون می تواند با افتخار به گذشته اش بنگرد.
