محمد حسین عبدیبا تمام احترامی که واسه فوتبال آلمان قائلم ولی تنها دلیل نفرتم در طول تاریخ از آلمانیا (در زمینه فوتبال)همین بوده.بهترین جواب ممکن قسمت دوم حرف رییس فدراسیونشون بود.فوتبال مال روسای تو نیست و حرف هایی که راجع به چک های رومنیگه و بکن بائر زد.دو آدمی که همیشه در طول تاریخ به تحقیر مردم و فوتبالیستای کشور های جهان سومی میپرداختن.اگه بازی سال2005 ایران آلمانو فاکتور بگیری همیشه ی عالم به ایرانی ها ترحم میکردن.بازی 98 رو بیاد بیارین مصاحبه های فولر تمام شده و خوشحالی کلینزمن و آشغالی مث فوگتس.مقاله های رسانه های آلمانی تو جام جهانی2006 رو به یاد بیارید.اینارو مثال زدم که نگن سن مارینو فن.توجه داشته باشید که الجزایر رو هیچ کس فراموش نمیکنه.رومنیگه رو هیچ کس فراموش نمیکنه که میگفت اتلتیکو شایشته ی حضور تو یک چهارم نهایی چمپیونز نیست و یووه شایسته بود اینجا باشه.آلمانیا اگه انقدر ادعای دموکراسی دارن و هر حذبی که با شعار ناسیونالیسم وارد میشه رو فورا از دور خارج میکنن یکم به حرفشون جامه ی عمل بپوشانن.شما که جهان اول فوتبالید این حرف رو راجع به ایتالیا چرا نمیزنید؟ایتالیا که دیگه سن مارینو نیست.دلیلشو من میگم چون فلسفه ی غرور و تحقیر شما در طول تاریخ جلوی ایتالیا که نماد تعصب و اسطوره پروری بوده جواب نداده.بد نیست نگاهی بکنی به تیمای صعود کرده به دور دوم یورو 2000ویورو2004 مولر جان.بد نیس به قهرمان یورویی که از گروهتون صعود نکردی به نگاهی بکنی(2004) که بفهمی و درک کنی لزوم بازی با تیمایی مثل سن مارینو رو.
