طرفداری- کتایون خسرویار، سرمربی تیم ملی فوتبال زیر 19 سال بانوان ایران درباره بازی در تیم ملی فوتبال و دوران سرمربیگری اش مصاحبه ای مفصل را با اسکای اسپرت انجام داده است. در این مصاحبه از نحوه حضور او در تهران تا مصائب بانوان در رشته فوتبال سخن به میان آمده است.
به نقل از اسکای اسپرت، تیم ملی فوتبال ایران در حال آماده سازی برای رقابت های جام جهانی روسیه است تا در بازگشت به خانه تصویر جدیدی از فوتبال خود را به رخ کشیده باشد. حالا باب مصاحبه را با یک خانم ایرانی-آمریکایی باز کرده ایم که برای انتقال تجاربش از اوکلاهاما به تهران آمده است.
وقتی کتایون خسرویار به تلفن ما جواب داد در تهران زمان صرف ناهار بود. پایتخت تهران هنوز درگیر تحریم های بحث برانگیز آمریکا به واسطه مسائل هسته ای است اما برای کتایون خسرویار که یک ایرانی-آمریکایی است و تمام وقت خود را صرف آموزش فوتبال در این کشور کرده، هیچ زمانی برای توقف وجود ندارد.
به جای پرداختن به مسائل حاشیه ای، او مشغول برنامه ریزی برای سازماندهی جلسات تمرینی است. خسرویار به عنوان سرمربی تیم زیر 19 ساله های بانوان فوتبال ایران، اوقات صبحگاهی خود را در یکی از آکادمی های فوتبال می گذارند که در کنار دستیار خود مشغول نهایی کردن اسامی بازیکنان برای حضور در اردوی تمرینی است.
او به اسکای اسپرت می گوید:
کارهای زیادی باید انجام داد اما ابتدا باید اطمینان داشته باشم که همه چیز آماده است.
برای آماده سازی بسترها باید از میزان نفوذ ورزش در میان بانوان کشور ایران آگاه بود. اگرچه تماشای بازی مردان در استادیوم ملی هنوز هم برای بانوان ایرانی ممنوع است، فوتبال بانوان در سال های اخیر بسیار گسترده تر شده و به تدریج نگرش به این ورزش در حال تغییر است.
برای خسرویار که در اوکلاهاما رشد یافته و برای اولین بار در سال 2005 به عنوان یک دانش آموز دبیرستانی به ایران آمده، این تغییر چیز کوچکی نیست. او می گوید:
اولین حضورم در ایران به تابستان سال یازدهم تحصیلی ام برمی گردد. قبل از آن پیشنهادی از تیم های دانشگاهی در ایالات متحده آمریکا داشتم و این همان چیزی بود که به دنبالش بودم اما به تهران آمدم و عاشق این شهر شدم.
می خواستم دو هفته در تهران بمانم اما از آنجاییکه در بازگشتم باید برای تیم شهرم در آمریکا بازی می کردم و برای مسابقات منطقه ای آمریکا نیز آماده می شدم، مجبور بودم در طول این دوهفته تمرین داشته باشم. فوتبال بانوان ایران آن زمان وجود خارجی نداشت - حتی باشگاه ورزشی بانوان هم به ندرت یافت می شد - اما بانوان تیم فوتسال داشتند و من همراه با آن ها تمرین کردم. در طول تمرین، بانوان دیگر از سبک تمرین من و شرایط بدنی ام تعجب می کردند. آن ها می گفتند ما تا به حال زن سیکس پک ندیده ایم! دو روز قبل از اینکه ایران را ترک کنم، سرمربی فوتبال بانوان به من گفت برای اولین بار در 30 سال گذشته ایران قصد دارد تیم فوتبال بانوان را تشکیل دهد و از من خواست که به عضویت این تیم دربیایم. بدون هیچ شک و تردیدی گفتم در ایران می مانم.
کتایون خسرویار در لباس تیم ملی فوتبال بانوان ایران در سال های 2005 و 2012
تیم بانوان برای رعایت قوانین اسلامی با تاپ های آستین بلند و حجاب در مسابقات حاضر می شد اما کشمکش هایی در این زمینه شکل گرفت. در نظر مردم ما با روسری هایمان به شکل نینجا درآمده بودیم و این به شخصیت بازیکنان ضربه می زد.
مردانی که برای شرکت در اولین مسابقه ما به اردن آمده بودند از ما فاصله زیادی می گرفتند. آن ها نمی خواستند با ما در یک مکان باشند. اما در آن مسابقات بازی های زیادی را با پیروزی پشت سر گذاشتیم و گل های زیادی هم به ثمر رساندیم. این نشان می داد که استعداد فوتبالی بانوان ایرانی عالی است. نکته کلیدی این بود که نشان دهیم که می توانیم با قوانینی مشابه مردان به میدان برویم.
تیم بانوان تحت هدایت سرمربیان مرد پیروزی های زیادی بدست آورد اما هنوز مشکلاتی در سطح بین المللی وجود داشت. بعد از این که فیفا حجاب تیم های ملی فوتبال بانوان را نپذیرفت، خسرویار و هم تیمی هایش مجبور به کناره گیری از مقدماتی انتخابی المپیک 2012 لندن شدند.
پوشش با حجاب تیم ملی فوتبال زیر 19 سال بانوان ایران به منظور رعایت قوانین اسلامی
تا سال 2013 قوانین فیفا تغییری به خود ندید و در این زمان خسرویار به فکر مربیگری افتاد. پاشا حاجیان، موسس ایرانی پادکست فوتبالی گُل بزن در این باره به اسکای اسپرت می گوید:
کتایون فکر می کرد می تواند نگرش نسبت به فوتبال زنان را تغییر دهد و برای دخترانی که تصور می کردند هرگز نمی توانند فوتبالیست شوند درهای ورود به این رشته را بگشاید.
خسرویار شروع به طی مدارج مربیگری کرد و به اولین بانوی خاورمیانه تبدیل شد که لایسنس A فیفا را کسب می کند. حاجیان می گوید:
او حالا کار چهار یا پنج نفر را انجام می دهد و به علاوه سرمربی تیم زیر 19 سال بانوان ایران نیز هست و برای تیم زیر 17 ساله ها و زیر 14 ساله ها همه کاری انجام می دهد. او سفیر فوتبال ایران است و توجهات زیادی معطوف به اوست.
خسرویارِ 30 ساله، از رسانه ها به واسطه توجهشان قدردانی می کند و می گوید:
فراموش نکنید که در ایران اخبار فوتبال بانوان قبلاً منتشر نشده و هرگز در تلویزیون نمایش داده نمی شد. نمی توانستم قدردانی کاملی از رسانه ها داشته باشم چون باید ویدئو بازی های ما را در مسابقات بین المللی برای آقایان نیز به نمایش می گذاشتند. مردانی که با دیدن آن بگویند: واو، بازیکنانت عالی بازی می کنند.
اکنون فوتبال بانوان در تلویزیون ملی ایران نمایش داده می شود و خسرویار که در ماه های اخیر تیم های زیر 19 سال و 17 سالش در تورنومنت های روسیه و ایتالیا به میدان رفته اند تبدیل به یک الگوی کاری برای جوانان شده است.
خسرویار می گوید:
نسبت به 10 سال گذشته، دختران زیادی را می بینم که فوتبال بازی می کنند. همیشه در حال استعدادیابی هستم. زیرساخت های فوتبالی ایران مخصوصاً در خارج از تهران هنوز قوی نیستند، بنابراین معمولاً به پارک های خارج از شهر می روم تا بازی دختران کوچک را با پدرها و برادرهایشان مشاهده کنم. آن ها به سرعت رشته فوتسال را برمی گزینند که زیرساخت های قوی تری دارد اما تلاش می کنیم آن ها را به سمت فوتبال سوق دهیم و خانواده هایشان همیشه مشتاق به این کار هستند. پدرهایشان همیشه حامی این بچه ها هستند. آن ها می خواهند دخترشان بهترین شماره 9 یا 10 باشد. مجبورم به آن ها بگویم صبر کنید تا اول پست آن ها را بیابیم!
کتایون خسرویار در کنار تیم زیر 19 ساله های بانوان ایران
از سال 2005 مدت ها می گذرد و در نگرش مربیان مردی که در ابتدا دید شکاکانه ای به حضور در تیم بانوان داشتند تغییراتی مشاهده می شود. خسرویار در این باره می گوید:
تغییر ذهنیت ها زمان می برد و همان مربیانی که به ما شک داشتند حالا درهای فدراسیون را می زنند تا در کنار تیم ما حضور داشته باشند. هنوز در سطح عمومی جامعه باید کارهایی انجام شود اما یک فرآیند حیرت انگیز و تلاش تیمی در حال انجام است. شغل من مربیگری و الگو بودن در کار است اما همه بانوان به فدراسیون، دولت و کلیه بخش ها فشار می آورند تا تغییری در این زمینه حاصل شود.
نسبت به دو سال گذشته، فوتبال بانوان در ایران حمایت می شود و به رشد خود ادامه می دهد. شما هیچ وقت در ایران به فوتبال بانوان وابسته نبوده اید اما حالا با دلایلی معقولانه توجهات را به سوی خود جلب کرده ایم. مردم ایران ما را فقط به عنوان یک نینجا می نگریستند اما حالا دیگر اینگونه نیست و همان چیزی هستیم که باید باشیم.
