طرفداری -
1 - مارک دویل، فوتبال نویس مشهور حوزه فوتبال ایتالیا، در یادداشتی خارق العاده پس از شکست ایتالیا مقابل سوئد، از اتفاقی جالب در سال های نخست درخشش جانلوییجی بوفون در پارما صحبت به میان آورد. جایی که بوفون در نخستین فصل حضور ثابتش در پارما و سطح اول فوتبال ایتالیا، قرار بود از دروازه این تیم مقابل میلان محافظت کند. بچه 17 ساله که مستقیما از پریماورا راهی سری آ شده بود، نمی دانست که در مراسم پیش از بازی مرسوم است تیم ها عکس یادگاری بگیرند. او مستقیما پس از خوش و بش بازیکنان در کنار زمین، دوان دوان با ذوق و شوقی باور نکردنی خودش را به دروازه تیمش برای شروع بازی رساند. تصاویر قدیمی شبکه RAI ایتالیا لحظه تاریخی را ثبت کرده است. جایی که بازیکنان پارما برای گرفتن عکس کنار یکدیگر جمع شده اند و متوجه می شوند دروازه بانشان حضور ندارد و از او با اشاره دست و فریاد می خواهند خودش را به آن ها برساند. با این حال بچه 17 ساله هیچ گاه متوجه فریادهای بازیکنان تیمش نشد تا پارما در آن روز عکس تیمی اش را بدون حضور دروازه بان ثبت کند. اتفاقی که برای اولین بار و شاید آخرین بار در تاریخ باشگاه رخ داد. بچه 17 ساله در آن بازی در عین بهت و حیرت همگان کلین شیت کرد، مقابل روبرتو باجو و ژرژ وه آ هم این کار را انجام داد. بوفون از همان 17 سالگی نشان داد که یک گام از عصر خودش جلوتر است. او همیشه یک گام از همه جلوتر بود.
2 - فینال جام جهانی 2006 از همان ابتدا تبدیل به شطرنجی تمام عیار میان زین الدین زیدان و جی جی بوفون شده بود. دو اَبَر بازیکن خیلی خاص که خط قرمز هر دو غرورشان بود. شطرنج را زیدان در همان دقایق نخست آغاز کرد. جایی که به دردناک ترین شکل ممکن پنالتی اش را وارد دروازه بوفون کرد. به همین علت بود که دروازه بان تیم ملی ایتالیا در طول بازی از همیشه عصبی تر به نظر می رسید، چون غرورش هدف قرار گرفته بود. در یکی از مهم ترین بزنگاه های تاریخ فوتبال ایتالیا اما بوفون بازی را عوض کرد. ضربه سر زیدان از تمامی پارامترهای یک ضربه سر قدرتمندانه برخوردار بود و روی کاغذ توپ او باید وارد دروازه می شد تا فرانسه با زیدان برای دومین بار قهرمان جهان شود. با این حال نوبت به بوفون رسید تا به دردناک ترین شکل ممکن واکنش نشان دهد. او توپ را در آستانه فروپاشی دروازه به بیرون رد کرد تا زیدان احتمالا بلند ترین فریاد دوران ورزشی اش را با آن استایل هیجان انگیز که در تاریخ ماندگار شد، سر دهد. از اینجا بود که بوفون دوباره به آرامش درونی رسید. شاید اگر آن واکنش نبود، بوفون با آن غرور ویران کننده اش، هیچ گاه نمی توانست به آرامش برسد.
3 - قهرمان جهان، نفر دوم لیست توپ طلا (به اعتقاد بسیاری نفر اولِ واقعی) و بهترین دروازه بان دنیا، با لبخندهای باور نکردنی به استقبال نخستین بازی یوونتوس در سری بی آمده بود. خنده هایی که عصبانیت فوتبال نویسان ایتالیایی را در پی داشت. آن ها نوشتند و گفتند که بوفون چگونه حاضر شده در بهترین سال های دوران ورزشی اش در سری بی بازی کند. او می توانست خیلی راحت به پیشنهاد بارسلونا جواب مثبت دهد تا دنیایی از قهرمانی های لیگ قهرمانان اروپا را در آغوش گیرد. منطق هم همین را می گفت. بوفون هیچ دِینی به یوونتوس نداشت و ترک باشگاه توسط او چیزی بیشتر از ترک باشگاه توسط زامبروتا و یا تورام نبود. دروازه بان ایتالیایی خیلی راحت می توانست مسیر پر افتخارش را ادامه دهد اما خوب او به چیزهایی که ما فکر می کنیم، فکر نمی کرد. جی جی بوفون همیشه یک گام از بقیه جلوتر بود.
4 - ششم ماه می سال 2012 در استادیوم نرئو روکو، تمامی آن فوتبال نویسان و خبرنگاران ایتالیایی که با بهت و حیرت خنده های بوفون را در اولین بازی سری بی تماشا کرده بودند، به خوبی متوجه شدند که بوفون کدام روز را با آن لبخندها هدف قرار داده است. یوونتوس با سرمربی تازه کار خود و امثال بوریلو، ماتری و استیگاریبیا موفق شد قهرمان سری آ شود، آن هم بدون شکست. سوت پایان بازی مقابل کالیاری که زده شد تمامی یوونتوسی ها دیوانه وار به زمین چمن هجوم آوردند، جی جی بوفون در میان دست و پاهای انبوهی از هواداران دیده شد با همان لبخندی که 6 سال پیش در نخستین بازی سری بی به لب داشت. باور کردنی نبود.
5 - در 40 سالگی زیر باران فوق العاده جداب آلیانتس، جی جی بوفون بیشتر شبیه به یک رهبر بود تا یک فوتبالیست. مانند یک رهبر قهرمان، در کمال شکوه و عظمت، در نقطه نقطه آلیانتس روی دستان مردم به این طرف و آن طرف برده می شد. بیشتر شبیه به یک مراسم مذهبی بود تا جشن قهرمانی یوونتوس در سری آ. هزاران نفر دور رهبر خود گرد آمده بودند و عاشقانه به او می نگریستند و در انتظار لمس دستان او قرار داشتند. باور کردنی نبود. داستان انگار فراتر از یک کارنامه فوتبالی مملو از افتخارات فردی و تیمی بود.
6 - پیش از این نیز بارها گفته ام که نوشتن از جی جی بوفون در سراسر دنیا برای تمامی فوتبال نویسان، صرفا برای آرامش روح و روان خودِ آن ها است چرا که برای وصف فردی همچون بوفون، تصاویر بهترین انتخاب است و هیچ قلم و تعبیری نمی تواند حق مطلب را ادا کند. تنها این تصاویر هستند که از 17 سالگیِ ورزشکار ایتالیایی باید بیایند و بروند و حجت را تمام کنند. مسئله جی جی بوفون، تنها مسئله یک فوتبالیست یا حتی یک ورزشکار نیست. ما درباره یک «شخصیت» صحبت می کنیم. بوفون دفترش را در 40 سالگی در ورزش و فوتبال بست، اما داستان خیلی پیچیده تر از این ها بود، چرا که جی جی بوفون همیشه یک گام از سایرین جلوتر قرار داشت.
