این جملات برایتان آشنا نیستند؟ تا به حال به گوشتان خورده؟ دوشنبه شب ها از شبکه ی 3 مثلا؟ یا حین یک گزارش داخلی تو لیگ برتر ایران؟ از زبان یکی از محبوب ترین و تا حدودی صادق ترین انسان های رسانه ای کشور؟
بله! ورد زبان عادل فردوسی پور که سال هاست عطش دیدن برنامه اش دوشنبه ها رهایمان نمی کند همین جملات بالاست!
گیر دادن های او معمولا با همین جملات پی گیری می شود. خطاب به خیلی ها. ریز و درشت. مسئول و مدیر. بازیکن و مربی و نماینده ی مجلس و رئیس و هر مقامی که فکرش را بکنید از تیررس این جملات به حق عادل در امان نبوده اند.
فردوسی پور کسی است که علیه خودش و برنامه اش کمپین درست کرده اند و به جرات می توان گفت نه تنها موفق نبوده اند وی را زمین بزنند، بلکه می توان گفت حتی طرفداران این کمپین هم به تماشای برنامه اش می نشینند. شاید زیباترین قسمت فوتبال زشت ما همین حاشیه هایش باشد.
عملکرد امسال عادل فردوسی پور را می توان از چند جهت مورد نقد و بررسی قرار داد. فردوسی پور در فصلی که گذشت پخته تر عمل کرد. چه از لحاظ فنی و فوتبالی و چه از لحاظ حاشیه ای. گرچه هنوز هم خیلی ها می گویند دعوت از سیدحسن خمینی در یک برنامه فوتبالی چندان جالب به نظر نیامد.
اما فردوسی پور به خوبی دریافت که مردم چقدر از فوتبال ایران و به خصوص دربی های بی کیفیت لیگ ایران دلخورند. او برای نخستین بار طنازهای سینما و تلوزیون را کنار هم آورد تا دربی را از دیدگاه آنها نگاه کند و به حق می توان گفت آن برنامه از زیبا ترین برنامه های امسال نود بود. عادل با یک تیر دو نشان زد. هم دربی و مسائل فنی نداشته اش را به حال خود گذاشت و هم توانست مخاطبانش را راضی نگاه دارد.
وی امسال هم از گزند کنایه های آبی و قرمز در امان نماند. مسائل پیش آمده در اردوی تیم ملی امید (صادقیان و مسلمان) و البته حرکات خشن تیموریان و منشوری رحمتی از دید دوربین عادل فردوسی پور پنهان نماند. زمانی که سعی کرد تا مقصرین پرونده دایی و قهرمانی را به بهترین شکل نمایان کند، فدراسیون نه سیخ را سوزاند و نه کباب؛ آنها بی توجه به اینکه همه می دانند چه شده، رایی صادر کردند بس تاريخى و ماندگار.
امسال عادل هرچه کرد نتوانست عدالت را به فوتبال هدیه کند. جه در پرونده قهرمانی و چه مسائل آندو، صادقیان و رحمتی. حتی دست نماینده و واردکننده آل اشپورت برای همه رو شد و اینبار هم نه از جریمه خبری بود و نه از اعمال قانون. به راستی اگر قرار بود برای تمام بی قانونی هایی که عادل برملا کرده جریمه منصفانه ای در نظر گرفته شود. الان وضعیت فوتبال ما به این شکل بود؟
وقتی مشت و لگدهای تیموریان و صادقیان را به تصویر می کشید خیلی ها می گفتند حرکاتش مغرضانه است. اما هیچ کس نگفت شاید دلسوز است. برای فوتبالیست هایی که در سال جام جهانی چنین حرکات بچگانه ای از آنها سر می زند.
همه اینها باعث شد تا باز هم وی زیر تیغ انتقادات سرخابی ها باشد و هیچ کس حتی نگفت کجای حرکات وی بی قانونی بوده است؟ بی قانونی از آن بازیکنان خاطی بود یا فردوسی پور؟
قلعه نویی که به گفته خودش نود را تحریم کرده، هر هته میرشاد ماجدی را روی خط می فرستاد تا سهمی را که در خیال خودش از این برنامه طلب دارد بازپس بگیرد ولی فردوسی پور هیچگاه در مقابل صحبت های میرشاد ماجدی نیز کوتاه نیاورد. از آن طرف دایی و شیرینی نیز نتوانستند وی را وادار کنند تا در مسیر آنها حرکت کند.
فردوسی پور امسال راه خودش را به خوبی طی کرد. به سال گذشته که بنگریم، درمی یابیم که فردوسی پور امسال قوی ترین فردوسی پورد سالیان گذشته است. خط مشی حفظ شده اش در برنامه های لیگ سیزدهم و باج ندادن به این آن به یک طرف، تبلیغ هایش برای آزادسازی سربازان ایرانی، نجات یک نفر از پای طناب دار و کنایه هایش در رابطه با قراردادهای سنگین بازیکنان و همزمانی آن با طرح انصراف از یارانه ها از طرف دیگر وی را به محبوب ترین عادل تاریخ تبدیل کرد.
حسن ختام برنامه های فصل 1392-93 نود، می تواند به قراردادهای سنگین بازیکنان بپردازند. خصوصا هم اکنون که لیست دریافت و پرداخت های سرخابی ها بیرون آمده و هر کسی ساز خودش را می زند. آیا باید در انتظار جذاب ترین نود امسال باشیم؟
