مهدی کلامیراستش همون قدر که رفتن جرارد ناراحتم کرد. رفتن دنیل اگِر هم ناراحتم کرد. آخه مرد تو چقد خوبی!؟ کاش زودتر بیاد تو کادر فنی باشگاه. فقط هم بازیش یا رفتار غیرتیش تو بازی نبودا. اصلا نوع نگاه ساده اش به زندگی عجیب و غریبه. از بروندبی اومد لیورپول و با وجود پیشنهاد های زیادی که از جاهای دیگه داشت موند لیورپول. با قرص بازی میکرد. با درد. ولی هربار بازی میکرد با همه وجودش بود. بعدش که راجرز بی مهری کرد بهش، برگشت همونجایی که بازیش رو شروع کرده بود. چطور میشه این همه زندگی رو ساده دید؟ انقدر کم توقع و شکر گزار چیزهایی بود که همین الان داری؟ فعالیت های اقتصادیش هم همونقدر بزرگ منشانه بود. تو محله ای که آرزو داشت یه بار تاسیس کرد. به آرزوی بچگیش رسید. و در زمانی که همه فوتبالیست ها توی موناکو و ... سرمایه گزاری میکنن که پولدار تر بشن، این مرد پولشو وارد جامعه خودش کرد و ی شرکت اگه اشتباه نکنم تاسیساتی ایجاد کرد تا خیلیا صاحب کار بشن. دوران بازیش کوتاه بود. جام هم نگرفت. ولی مگه مهمه جام وقتی میشی الگوی این همه آدم؟! وقتی بعد از این همه سال کلی طرفدار لیورپول لباس اصلی فصلشون رو با شماره 5 و اسم agger میگیرن. در حالی که 4 ساله رفته و دو ساله بازنشست شده. اسطوره ها اینطور بوجود میان. نه تو لیست تیم های قهرمان. که تو قلب کسایی که رفتار و منشت رو دیدن
