هافبک های دفاعی Top Six زیر ذره بین؛
آنالیز مهمترین قطعات پازل تاکتیکی بزرگان جزیره
با نگاهی به نقش هافبک های دفاعی شش تیم برتر لیگ جزیره، با انبوهی از ابهام روبرو خواهیم شد. آنالیز آنها تصویری واضح و شفاف از وظایف یک هافبک دفاعی به ما نخواهد داد. باوجود اینکه همهٔ آنها به عنوان هافبک دفاعی شناخته می شوند اما وقتی پا به زمین می گذارند، وظایفشان کاملاً متمایز از یکدیگر است. با این حال بررسی نقش آنها، حداقل ما را با بخشی از اندیشه های سرمربیان آنها و اقتضائات تاکتیکی سبک موردنظرشان آشنا خواهد کرد.
فرناندینیو{منچسترسیتی}:
فرناندینیو ذاتاً یک هافبک دفاعی نیست. او در شاختار، هافبک باکس تو باکس بود و در رده های پایه تیم ملی برزیل هم بعضاً نقش یک مدافع کناری کلاسیک را اجرا میکرد. در اوایل دوران حضور در سیتی، او معمولاً در سیستم 1-3-2-4 و به عنوان مکمل دفاعی یحیی توره در ترکیب قرار میگرفت. گواردیولا اما اولین کسی بود که از او به عنوان یک هافبک نگهدارنده و پشت سر دو شماره 8 هجومی و خلاق (سیلوا و دیبروین) استفاده کرد. با وجود داشتن وظایف دفاعی، فرناندینیو از حیث همکاری موثر با بازیکنان جلویی تیمش هم یکی از بهترین های لیگ برتر است. این هافبک برزیلی درمورد سرمربی اش اینگونه صحبت می کند:"گواردیولا اشراف کاملی به ویژگی های پست من دارد. از زمانی که او آمده، بارها در مورد مسائل تاکتیکی با هم صحبت کرده ایم؛ اینکه چطور بازی را کنترل و چطور پاسکاری کنم، اینکه به چه شکل در سازماندهی حملات به تیم کمک کنم و البته چگونگی ایجاد تعادل بین دفاع و حمله. در این زمینه ها، بهتر از گواردیولا وجود ندارد".
نمانیا ماتیچ{منچستریونایتد}:
ماتیچ در مقایسه با فرناندینیو، هافبکی کاملاً متفاوت است؛ فیزیکی تر، کم تحرک تر و البته متخصص در شروع حملات. این ها دقیقاً همان شاخصه هایی است که مورینیو از بازیکنی در این پست میخواهد. سرمربی پرتغالی در دورهٔ اول حضور در استمفوردبریج و با استفاده از کلود ماکلله موفق شد تعریفی جدید از وظایف یک هافبک دفاعی در فوتبال مدرن ارائه دهد. در دورهٔ دوم حضور مورینیو در چلسی هم این نمانیا ماتیچ بود که به نوعی نقش ماکلله را برای او اجرا می کرد. ژوزه مورینیو اساساً یک مربی واکنش گراست و نه کنش گرا. خرید نمانیا ماتیچ هم نوعی واکنش به خلأ تاکتیکی ایجاد شده در منچستر یونایتد پس از جذب پوگبا بود. هافبک صرب وظیفه دارد فضاهای خالی پشت سر پوگبا را پوشش دهد؛ یعنی دقیقاً همان کاری که در چلسی مورینیو و در قبال سسک فابرگاس انجام می داد.
انگولو کانته{چلسی}:
از آنجایی که آنتونیو کنته این فصل دائماً بین سیستمهای 2-5-3 و 3-4-3 سرگردان بوده است، صحبت درمورد نقش کانته هم کمی دشوارتر خواهد بود. با نگاهی به خصوصیات فردی انگولو کانته و تیمو باکایوکو، استفادهٔ همزمان از آنها در سیستم 3-4-3 مفیدتر بنظر میرسد. کانته هر اندازه که در توپ ربایی فوق العاده است به همان میزان هم در هنگام داشتن مالکیت و کار با توپ، ضعیف عمل می کند. از طرفی باکایوکو هم هافبکی باکس تو باکس و انرژتیک است که تبحر کانته در امور دفاعی را ندارد. تلفیق ویژگی های این دو بازیکن، گزینه های جذابی را در اختیار کنته قرار خواهد داد. حضور موفق کانته و باکایوکو در جلوی سه مدافع مرکزی چلسی، امکان اضافه شدن وینگ بک ها به خط حمله و یورش با پنج نفر را برای سرمربی ایتالیایی به ارمغان خواهد آورد.
جوردن هندرسن{لیورپول}:
هافبک دفاعی لیورپول در اکثر بازیهای این فصل، جوردن هندرسن بوده است. عملکرد پرفراز و نشیب امسال او در مقایسه با فصل گذشته، نشان از تغییر استراتژی یورگن کلوپ دارد. هندرسن هم نوعی دیگر از هافبکهای باکس تو باکس و جنگجوست که تیمش را در اجرای پرس شدید و سریع به خوبی کمک میکند اما از زمانی که بلاک دفاعی لیورپول به منظور استفاده از سرعت مانه و صلاح در ضدحملات، کمی عقب تر آمده هندرسن دیگر کارایی گذشته را نداشته است. امره جان که تجربهٔ بازی در خط دفاع را هم دارد اخیراً بهتر عمل کرده و کاپیتان لیورپول پس از بازگشت از مصدومیت برای پس گرفتن جایگاهش باید با او رقابت کند. بنظر میرسد تغییرات ایجاد شده توسط کلوپ در نحوه و مکان پرس لیورپول، پست هافبک دفاعی این تیم را هم دستخوش تغییر کند.
اریک دایر{تاتنهام}:
از آنجایی که گزینه ٔ اول تاتنهام برای پست هافبک دفاعی یعنی ویکتور وانیاما بیشتر فصل را مصدوم بوده، اریک دایر تبدیل به گزینه ای همیشگی برای بازی در این پست شده است. مائوریسیو پوچتینو بیش از هر مربی دیگری در این فصل بین استفاده از دفاع 3 نفره و 4 نفره در چرخش بوده است. اریک دایر هم که قابلیت بازی در هر دو پست مدافع میانی و هافبک دفاعی را دارد، به نوعی نمایانگر و اجرا کنندهٔ اندیشه های تاکتیکی سرمربی آرژانتینی است. شرایط فیزیکی او هم برای اجرای سبک مدنظر پوچتینو که مبتنی بر فوتبال درگیرانه و پرس شدید است، کاملاً ایده آل بنظر میرسد.
گرانیت ژاکا{آرسنال}:
و بالاخره میرسیم به آرسنال؛ تیمی که سالهاست نقش هافبک دفاعی آن مورد بحث بوده است. گرانیت ژاکا پس از پشت سر گذاشتن یک فصل نه چندان خوب، همچنان هم نقش دقیقش در تیم مشخص نیست. اگرچه آرسنال او را به عنوان یک هافبک دفاعی به خدمت گرفته است اما آگاهی محیطی و قدرت تکل زنی او برای انجام وظیفه در این پست، ایده آل نیست. بنظر میرسد هافبک سوئیسی وقتی اجازهٔ حضور در حملات را پیدا میکند، به مراتب کارایی بیشتری برای تیم دارد. البته وقتی زوج او در زمین، آرون رمزی یا جک ویلشر باشد ناخواسته باید کمی عقب تر بازی کند. آرسن ونگر در دیدار برگشت جام اتحادیه مقابل چلسی، تیمش را با آرایش جدید 3-3-4 راهی میدان کرد. به این ترتیب که محمد الننی به عنوان هافبک نگه دارنده و عقب تر از ژاکا و ویلشر بازی می کرد و هنگام دفاع هم این بازیکن مصری با عقب رفتن و قرار گرفتن بین کوشیلنی و موستفی، عملاً باعث می شد آرسنال دوباره از 3-3-4 به 3-4-3 شیفت کند. انعطاف تاکتیکی توپچی ها در این بازی، چیزی بود که کمتر از آنها دیده ایم. اگر آرسن ونگر میخواهد تیمش در پایان فصل، کار را در بین چهار تیم برتر تمام کند و پس از یک فصل ناکامی، مجدداً سهمیهٔ لیگ قهرمانان را کسب کند باید نمایش هایی بیشتر از این دست ارائه دهد.
نویسنده: Michael Cox
مترجم: حسن خلیلی
منبع: گروه فنی تاکتیکال آنالیز Tactical Analysis@
