طرفداری- فوتبالیست های امروزی، منحصر به فرد هستند و با سایر ورزشکاران حرفه ای فرق دارند. این تفاوت از تاثیرات جغرافیایی، اجتماعی و فرهنگی نشات می گیرد و تاثیر آن بر روی روش های آماده سازی، سبک بازی و مهم تر از همه، غرور و افتخار غیرقابل بحث است. افتخاری که غرور یک ملت را در دنیا نشان می دهد. اصولا تنوع در شیوه زندگی، آزادی بیان را به ارمغان می آورد که در نهایت با جدایی از روش و راه زندگی، به تکرار اتفاق می افتد.
فوتبال، زبانی مشترک در سراسر جهان است و مهم نیست در طول تکامل خود با چه پیشامدهایی مواجه می شود. تنها گذر زمان، برخی چیزها را ثابت می کند. ایتالیایی ها، استاد دفاع کردن هستند و زیبایی فوتبال برای آن ها، تنها در این موضوع خلاصه می شود. برخی کشورها، علایق خاصی به بیان احساسات خود به فوتبال دارند که هنردفاع در میان ایتالیایی ها، یکی از آن ها است.
تاریخ زیبای هنرِ ایتالیایی ها، به قرن چهاردهم که رنسانس، سرزمین چکمه ای را با تحول روبه رو کرد، برمی گردد و تا امروز این رنسانس، تاثیر خودش را نشان داده است. از «آفرینش آدم» میکل آنژ تا «شام آخر» داوینچی، بر فوتبال ایتالیا هم تاثیر گذاشته و سبک دفاعی بی نظیر آتزوری، که در نوع خود هنری به حساب می آید، در دنیا مشهور شده است.
برای چندین دهه، هنر دفاع، عضو جدایی ناپذیر ورزش در ایتالیا بود و این سبک خاص، از اوایل دهه 1930 آغاز شده است. سالی که آتزوری اولین قهرمانی از چهار قهرمانی جهانش را به دست آورد. به تدریج در تاریخ فوتبال این کشور، مدافعان بی نظیر زیادی ظهور کرده اند. این مدافعانِ خارق العاده همیشه این وظیفه خطیر را به دیگری محول کرده اند. این نقطه مثبت در تاریخ این کشور، راه را برای پرورش استعدادهای بزرگ هموار کرده است.
سالی های 1950 و 1960 به افرادی بزرگ چون جیووانی تراپاتونی، بورگنیچ و چزاره مالدینی متعلق بود. وفاداری و بزرگی این افراد، همیشه قابل تحسین بوده اند. سال ها بعد، دوران طلایی کالچو با ظهور افرادی چون شیره آ و بارسی باشکوه تر شد.
بعدها پائولو مالدینی زیر نظر بارسی تاج پادشاهی را تحویل گرفت و تا آخرین سال حضورش در میلان، با افتخار پیراهن این تیم را برتن کرد.پس از مالدینی، فابیو کاناوارو با موفقیت در ایتالیا، با شکست دادن بوفون و آنری، توپ طلا را از آن خود کرد تا برتری خود را در آخر به اثبات برساند.
روشن است که اسطوره ها، سبک متفاوتی نسبت به بقیه دارند. در این میان کسی بود که به خاطر سبک دفاعی زیبا و هنرمندانه، نامی برای خود دست و پا کرد. الساندرو نستا در یکی از پرتنش ترین سال های رقابت لاتزیو و رم، پا به عرصه ظهور گذاشت. بیانکوچلستی، مقصد این هنرمند در تکمیل تکل های زیبا بود زیرا با قلبش تا آخرین توان برای تیمش خدمت کرد.
در سال 1985، پدر نستای 9 ساله، پیشنهاد جالوروسی را رد کرد چون پسرش عشق زیادی به لاتزیو و عقاب ها داشت و می خواست در رم برای این تیم به میدان برود. نستا در پست های مختلف بازی کرد، از مهاجم تا هافبک، اما خیلی زود توانایی خارق العاده اش در دفاع کردن برملا شد تا در بیانکوچلستی به عنوان مدافع بازی کند. در مارس 1994، تحت هدایت دینو زوف، در لاتزیو مقابل اودینزه اولین بازی اش را انجام داد، اما دومین فصل نستا، قرار بود خارق العاده باشد.
در طول فصل 96-1995، لاتزیو و نستا تحت هدایت زدنیک زمن، به تیمی خطرناک تبدیل شدند. نستا ثابت کرده بود مدافعی بزرگ و قابل اعتماد است اما ذهنیت زمن مبنی بر بازی هجومی، از نستا مهره ای کلیدی ساخت. تیمی که هجومی بازی می کرد و به مدافعانی مستحکم نیاز داشت. نستا، به کوریره دلا سرا گفته بود: " نمی خواهم فراموش کنم که چه کسی مرا وارد این بازی زیبا کرد. زمن نقشی حیاتی در زندگی من داشت چون قابلیت های مرا باور کرده بود. او یک نابغه دیوانه است".
ترکیب فیزیک، ذهنیت، قابلیت های فنی به منظور بازی خوانی و بازیسازی و دادن پاس های دقیق باعث شد تحت نظر اسون گوران اریکسون به کاپیتان تیم تبدیل شود. نستا به راحتی می توانست با بازی خوانی و خواندن ذهن حریف، در هر موقعیتی بدرخشد. نباید منکر این شد که نستا زیر نظر زمن به یکی از بهترین مدافعان جهان و کالچو تبدیل شد. هوش او در بازیخوانی، بی نظیر بود.
کسب جام های زیاد، معمولا بازیکنان را از هم متمایز می کند اما نستا اینگونه نبود. او همیشه مورد احترام اهالی فوتبال بود. بعد از رقابت های 99-1989، که لاتزیو تنها با یک امتیاز اختلاف نسبت به اینتر از کسب اسکودتو بازماندند، پرزیدنت سرجیو کرانیوتی تیمش را تقویت کرد تا عقاب ها به دو عنوان داخلی دست یابند. آن لاتزیو با حضور دیگو سیمئونه، نستا، ندود، سباستین ورون و روبرتو مانچینی، بی نهایت قوی بود.
دو سال بعد مشکلات مالی باعث شد کرانیوتی به فروش برخی بازیکنان دست بزند. نستا گزینه اصلی برای فروش بود. البته محبوبیت او در میان لاتزیاله ها، جدایی را سخت می کرد، اما پرزیدنت برلوسکونی، قصد نداشت این فرصت عالی را از دست دهد. 30 میلیون یورو برای مدافع موبلند و یکی از بهترین مدافعان جهان، سرمایه گذاری خوبی بود.
یاپ استام، کاپیتان مالدینی، کافو برزیلی و نستا برای کارلو آنچلوتی کافی بود تا ششمین قهرمانی اروپا و کوپا ایتالیا را به سن سیرو بیاورد. آن سال با غلبه بر رقیب همیشگی یعنی یوونتوس، میلان فاتح اروپا شد. سال های حضور نستا در میلان چیزی بیشتر از خاطراتی خارق العاده بود. دو اسکودتو، دو قهرمانی اروپا و انجام 224 بازی برای میلان. مصدومیت ها شروع شدند. نستا به خاطر این مصدومیت ها عذاب می کشید اما توانایی بازی خوانی و هوش بالای وی در یارگیری، همچنان او را یکی از بهترین ها کرده بود.
خروج نستا همراه پیرلو، گتوزو، سیدورف و اینزاگی در سال 2012، بیشترین ضربه را به روسونری زد. چندماه بعد نستا به آمریکای شمالی و مونترال ایمپکت رفت تا در اواخر 30 سالگی، تجارت متفاوتی کسب کند. از سال 2000 تا 2004 به به عنوان مدافع برتر سری آ انتخاب شد اماموفقیت او در سطح باشگاهی، هیچ ربطی به حضور او در آتزوری نداشت. مصدومیت های گاه خفیف و گاه شدید، باعث شد لیپی نتواند از او در ترکیب اصلی در جام جهانی 2006 استفاده کند و مارکو ماتراتزی جانشین او شد.
تقلید، بهترین شکل پیشرفت است. نستا نه تنها الگوی مدافعان زمان خود بود، بلکه لئوناردو بونوچی که کاپیتان میلان به حساب می آید، سعی در الگوبرداری از سبک بازی نستا دارد. بونوچی که شش سال پیاپی با یوونتوس قهرمان سری آ شد، همیشه علاقه فراوانش به نستا را بر زبان آورده است. " همیشه نستا را تحسین کرده ام چون افق های جدیدی از بازی با توپ و دفاع کردن را برملا کرده است. او همیشه خاص بود و زمان بندی مناسبی برای دفع توپ داشت. نستا یک الگوی کامل است. خوش شانسم که اسطوره ای مانند او را در زمین دیدم و توانستم پیراهنم را با او عوض کنم".
هیچ فرد مطمئنی مانند پائولو مالدینی نمی تواند گواه دهد که نستا یکی از برترین ها بود. کاپیتان افسانه ای میلان در گفتگو با میلان چنل گفته است: " فکر می کنم عضو مهمی از باشگاه تیم را ترک کرد. بخشی از تاریخ فوتبالِ ایتالیا. پیدا کردن بازیکنانی در سطح او اصلا آسان نیست. نه تنها از بعد فنی، بلکه از بعد انسانی، نستا یکی از فراموش نشدنی ترین بازیکنان تاریخ ایتالیا بود. او سنت مدافعان وسط بزرگ را در میلان رواج داد و من این را از 20 سال پیش به وضوح می بینم".
برای سال ها، کاتناچیو نتایج متفاوتی را رقم زد، اما با گذشت زمان، بازی ایتالیا به هیچ و پوچ گرایید. هنرمندان، کمال گرا هستند. نستا نمونه کامل یک فرد، کمال گرا بود. از مسی بپرسید که چگونه یک مدافع 36 ساله، او را در میدان ناکام گذاشت. نستا در بازی مقابل بارسلونا، با زمان بندی و تکل های عالی، آخرین درس فوتبال را به مدافعان داد، اما خب در مورد نستا صحبت می کنیم، یکی از بهترین، هنرمند ترین و لایق ترین مدافعان تاریخ ایتالیا و جهان.
به قلم Matthew Santangelo برای سایت Thesefootballtimes
