طرفداری- در مهم ترین دیدار هفته هفتم سری آ، رم بار دیگر سن سیرو را فتح کرد و با سه امتیاز از دیدار با میزبان قدرتمند خود خارج شد. میلانِ مونتلا 70 دقیقه با قدرت و روحیه، کار تیم دی فرانچسکو را سخت جلوه داد اما سرانجام ادین ژکو، گره کور مسابقه را باز کرد. در یک ماه اخیر، تحول و پیشرفت در فرم فردی و عملکرد گروهی گرگ ها، به وضوح قابل مشاهده است و آن ها تقریبا بازی به بازی بهتر و هماهنگ تر نشان داده اند. مطمئنا 20 دقیقه پایانی دیدار جالوروسی مقابل میلان را می توان اوج کار تیم دی فرانچسکو در این فصل قلمداد کرد. در این مقاله که ترکیبی از دو مقاله کار شده در وبسایت رسمی رم و اسپورت ایتالیاست، به مرور عمیق تر و دقیق تر نحوه کار جالوروسی در بازی مقابل میلان، می پردازیم.
1- درک متقابل میان مربی و بازیکنان
برای اثبات این عنوان، کافی است، روحیه و عملکرد ادین ژکو پس از مسابقه با اتلتیکو مادرید را با دیدارهای اخیر مقایسه کنید. در ابتدای فصل، او از اینکه در خط حمله تنهاست و موقعیتی نصیبش نمی شود، به شدت شاکی بود اما آقای گل فصل گذشته سری آ به مرور زمان با درک بهتر تفکرات سرمربی، به فرمی بهتر از سال گذشته رسیده به طوریکه که در هر بازی حداقل یک گل را باید برایش، کنار گذاشت. ژکو در مقایسه با سال گذشته، فقط در باکس، منتظر تغذیه شدن از جانب امثال توتی، صلاح و سایرین نیست بلکه به خوبی با درک خواسته های دی فرانچسکو متوجه شده باید روی پایش بایستد و در برخی مواقع نان بازوی خود را بخورد!
او فهمیده که لازم است بیش تر در کار تیمی و فضاسازی برای سایرین شرکت کند. ژکوی سال های اخیر که یک قاتل در محوطه جریمه حریف بود، حالا به یک مهره کلیدی و همه کاره در خط حمله رم تبدیل شده که فقط کار اصلی اش را که گلزنی است، به خوبی انجام نمی دهد بلکه در بازیسازی، حفظ توپ و کمک به سایر هم تیمی هایش نیز یک تکیه گاه است. از سوی دیگر، دی فرانسچکو نیز با درک شخصیت و روحیه ژکو، او را پس از اظهارات تند ابتدای فصل، تنبیه نکرد و در مقابل وی جبهه نگرفت؛ برعکس در آرامش به اختلافات با مهاجمش پایان داد و ژکویی ساخت که در بازی های اخیر، شاهد آن بوده ایم. این مهم به شکلی دیگر در مورد مانولاس و چند مهره دیگر نیز صادق است.
2- پنجمین پیروزی پیاپی با ثبت آماری دل گرم کننده
آمار و ارقام نیز، بیانگر پیشرفت چشم گیر رم است. 5 پیروزی پیاپی با 14 گل زده، سه کلین شیت و فقط 2 گل خورده. خط دفاعی رم در سه بازی ابتدایی با وجود ثبت دو کلین شیت مقابل آتالانتا و اتلتیکو مادرید، بسیار آسیب پذیر و نا امیدکننده بود. این آسیب پذیری به صورت یک جا در 30 دقیقه پایانی دیدار با اینتر، نمود پیدا کرد. رم در کمتر از 30 دقیقه، سه گل خورد اما در 5 بازی اخیر فقط 2 مرتبه دروازه اش را باز شده دید. رشد قابل ملاحظه ای در عملکرد فردی و گروهی بازیکنان رم، به چشم می خورد.
3- تقویت روحیه تیمی
در اولین جمله، دی فرانسچکو پس از پیروزی مقابل میلان به جنبه های روحی و روانی تیمش اشاره داشت. وی گفت:
آزمون روحی و روانی بسیار مهمی بود. به بچه ها گفتم که تعادلتان را حفظ کنید؛ در جریان بازی باقی بمانید سپس دیر یا زود گلی از راه خواهد رسید. برخی از مردم می گفتند که تا کنون فقط بازی های آسان را برده ایم و به همین خاطر خوشحالم که پاسخ انتقادات را دادیم.
تحمل 70 دقیقه فشار میلان در زمین حریف، دادن حداقل موقعیت به مهاجمان میلان و از آن مهم تر، فرصت طلبی و موقعیت سنجی رمی ها در خط حمله، بیانگر تمرکز کافی و روحیه بالای تیم دی فرانچسکو بود. ضمن اینکه در این بازی برخلاف دیدارهای قبلی، از نظر فیزیکی و دوندگی نیز رم کم نیاورد و در نیم ساعت پایانی، گرگ ها بهترین عملکرد ممکن را به نمایش گذاشتند. مطمئنا در دراز مدت، اصرار به استفاده از سیستم چرخشی می تواند نقش و جایگاه ویژه ای در آمادگی و شادابی همه بازیکنان رم داشته باشد.
4- دفاع منطقه ای و پرس سنگین از زمین حریف
دی فرانسچو بارها از سبک تیم ناپولی در این فصل، تمجید کرده و از بازیکنانش خواسته با فشار سنگین روی فاز دفاعی حریف، بازیکنان رقیب را به دردسر و اشتباه بیاندازند. البته رم هنوز در این جنبه، جای پیشرفت دارد. در بازی مقابل میلان، پرس سنگین 5 بازیکن هجومی رم در زمین میلان، بیش از هر چیز دیگری، کار شاگردان مونتلا را سخت کرد. در چندین مورد، روی همین پرس سنگین، بیلیا، بونوچی و دوناروما دچار اشتباه شدند و سرانجام گل ژکو نیز محصول این تاکتیک بود. در بیشتر زمان هایی که میلان کارش را از خط دفاعی شروع می کرد، مثلث خط آتش جالوروسی به دفاع سه نفره میلان فشار می آورد و در همین حین، استروتمن (پلگرینی) و ناینگولان با نزدیک شدن به کسیه و بیلیا، قلب های تپنده میلان در خط هافبک را عملا از دور خارج می کردند.
5- خارج شدن از پرس خط حمله میلان و شروع بازیسازی از خط دفاعی
میلان با دو مهاجم ثابت، سیلوا و کالینیچ قصد داشت خط دفاعی رم را اذیت کند. آن ها به خوبی با آنالیز رم، می خواستند در شروع بازی از آلیسون به مانولاس یا فازیو اختلال ایجاد کنند و در دقایقی نیز این کار را به بهترین شکل عملی کردند اما خط دفاعی رم در شروع مجددها، نسبت به بازی های قبل، عقب تر آمد و به آلیسون نزدیک تر شد. در عوض ده روسی با جای گیری پشت دو مهاجم میلان، به کمک دو مدافع مرکزی تیمش می آمد. از سوی دیگر بازهم برخلاف بازی های اخیر رم، دو مدافع کناری یعنی کولاروف یا پرز نیز با توجه به جریان بازی و جهت قرارگیری توپ در زمین، در خط دفاعی می ماندند و یک گزینه اضافه برای خارج کردن توپ از عقب زمین و کمک به فازیو و مانولاس محسوب می شدند. این گونه رم موفق شد پرس سنگین خط حمله میلان را بشکند و توپ را به خطوط جلوتر، منتقل کند. نکته مهم اینکه عناصر خط دفاعی رم برخلاف مدافعان میلان، تحت فشار، کم تر یا به عبارتی اصلا دچار اشتباه نشدند.
6- استفاده بهینه از مدافعان کناری
در شرایطی که میلان با انتخاب سیستم 3-5-2 به زمین بازی آمده بود؛ دی فرانسچکو به خوبی مسئولیت مدافعان کناری تیمش در حملات را افزایش داد. رم به شکل قابل توجهی، بازی را به عرض می برد و از فضاهای اضافه ایجاد شده در کانال های کناری خط دفاع میلان، به سمت دروازه این تیم نفوذ می کرد. استفاده از بازیکنان غیر تخصصی به عنوان بال های کناری در تیم مونتلا به خصوص در سمت کولاروف، به عملی تر شدن هرچه بهتر این تاکتیک، کمک کرد. هافبک های رم به خوبی و با دیدی باز، بارها جهت بازی را عوض کردند و توپ را به سمتی بردند که تراکم بازیکنان حریف، کم تر بود.
7- جواهری به نام آلیسون بکر
وقتی شزنی در تابستان گذشته پس از دو فصل درخشش، دروازه رم را به سمت یوونتوس ترک کرد، موجی از انتقاد و نا امیدی در میان هواداران این تیم شکل گرفت اما آلیسون در بازی های اخیر با واکنش های خود به خوبی نشان داده که چرا جلوتر از سایر دروازه بان های مستعد تیم ملی برزیل، از نظر تیته، دروازه بان اصلی و شماره یک است. دروازه بان برزیلی در بازی های اخیر بارها تیمش را نجات داده است. اوج کار او در بازی با اتلتیکو بود؛ جایی که رم به اولین تیمی در 6 سال اخیر لیگ قهرمانان اروپا تبدیل شد که با وجود متحمل شدن بیش از 10ضربه در چارچوب خود، گلی دریافت نکرد و کلین شیت ثبت شد. او در پیروزی بزرگ در میلان نیز، نقشی غیرقابل انکار به خصوص در 60 دقیقه ابتدایی داشت.
