مطلب ارسالی کاربران
نگاه کارشناسی 1 بر روی بازی رفت پرسپولیس - الهلال
با سلام و خسته نباشید به همه ی دوستان عزیز و فوتبال دوست کشورمان. در این مجال یکی از ایرادهای ساختاری تیم پرسپولیس که در بازی پرسپولیس - الهلال نیز مشهود بود، را بررسی می کنیم. این که آقای برانکو مربی کاربلدی است و تاثیر بسزایی بر روی سبک بازی پرسپولیس در دو سال اخیر گذاشته اند، بر هیچ کس پوشیده نیست. اما در این بین، یک ایراد و یا انتقادی که به کارشان وارد است، این می باشد که ایشان ساختار بازی تیم پرسپولیس را در همه بازیها معمولا بدون توجه به نوع بازی تیم حریف چینش می کنند.در این وضعیت دو حالت رخ می دهد. حالت اول، اگر تیم حریف خیلی قدرتمند نباشد، به دلیل کیفیت خوب بازی بازیکنان تیم پرسپولیس،این تیم با چالش زیادی رو به رو نخواهد شد. حالت دوم، اما اگر تیم مقابل مثل الهلال خیلی قدرتمند باشد، چون ساختار تیمی پرسپولیس در بازی با این تیم قدرتمند، مشابه بازیهای قبلی بوده و در واقع تغییری نکرده است(ساختار بازی مالکانه)، بدیهی است که میزان کارآیی بازیکنان تیم پرسپولیس در مقابل این تیم قدرتمند نمی تواند مشابه کیفیت بازی این تیم در مقابل تیم های ضعیف تر باشد. برای میدان داری، نیاز به به درگیری در میانه میدان با بازیکنان تیم حریف است.این تلاش و تقلای بیش از حدبازیکنان باعث می شود که تا حدودی بیشتر از بازیهای گذشته خسته شوند. از سوی دیگر هر چه که زمان بازی می گذرد چون تیم مقابل قدرتمند است و اجازه بازیسازی نمی دهد، بازیکنان پرسپولیس از اینکه نمی توانند مانند قبل توپ را در زمین بگردانند مستاصل شده و میل و اشتیاق آنها برای رسیدن به گل و یا جبران نتیجه رفته رفته کم تر می شود.البته این افت روحی و کیفی بازیکنان پرسپولیس در بازی با الهلال کاملا نمایان بود.
آن چه که به عنوان یک راهکار در اینجا میتوان اشاره کرد، این است که جهت بازی با یک تیم قدرتمند باید کمی توپ و میدان را به حریف داد تا در فرصت مناسب با ضد حمله، زهر خود را به تیم مقابل بریزیم. در این صورت چون بازیکنان همیشه در بازیسازی و حمله نیستند، کمتر خسته می شوند و از سوی دیگر به دلیل کم شدن فاصله بین خطوط، احتمال اینکه تیم مقابل بخواهد حفره های زیادی در خط دفاع و یا پشت هافبکها ایجاد کند، خود به خود کم خواهد شد.
اگر دقت داشته باشید، با وجود آنکه در تیم ملی، کی روش از بازیکنان زیادی در پست های مختلف می تواند استفاده کند و دست او نسبت به برانکو خیلی بازتر است، باز بی گدار به آب نمی زند. مثلا در بازی با تیم چین در مقدماتی جام جهانی در تهران،تیم ایران بی محاباحمله نمی کرد. بلکه با یک بازی کنترلی، با تک گل طارمی تیم ایران توانست تیم چین را شکست دهد.
در واقع بضاعت فوتبال ما این است و برانکو هم در تیم باشگاهی خود صرفا نباید به دنبال فوتبال مالکانه باشد. چرا که در بازی مالکانه اگر تیم حریف قدرتمند باشد، یا خیلی دفاعی بازی کند، دیگر نمی توان انتظار داشت که حتما تیم پرسپولیس برنده از زمین بیرون بیاید.در این حالت حتما باید ساختار بازی تیم پرسپولیس قبل از شروع بازی به صورت دیگری طراحی شود تا بازیکنان تیم سردرگم نباشند.
در بازی اخیر تیم پرسپولیس با تیم های پیکان(تیم دفاعی) و الهلال(تیم قدرتمند) آرایش اولیه ی اشتباه تیم پرسپولیس کار دست این تیم داد.
در این بین تیم سپاهان هم مشکل پرسپولیس را دارد. سپاهان هم می خواهد فوتبال مالکانه ارائه دهد. اما وقتی تیم مقابل دفاعی باشد و در صورت حملات مداوم، دروازه حریف باز نشود، با گذشت زمان بازی، میزان اعتماد به نفس بازیکنان کم و کمتر می شود. در اینجاست که با یک ضدحمله امکان باز شدن دروازه خودی نیز وجود دارد. در بازی دیروز سپاهان با تیم نفت نیز این حالت اتفاق افتاد. فوتبال مالکانه مهاجم قاتل می خواهد. مهاجمان پرسپولیس و سپاهان قاتل نیستند. مهاجمی که از هر 3 فرصت یکی را حداقل گل کند.
