مدتهای مدیدی است که از فوتبال حرفه ای تنها نامی برای فوتبال ایران مانده است و مسئولان و دست اندرکاران ورزش ایران هر کدام فراخور توانایی خود در نابودی و تضعیف ورزش پرطرفدار فوتبال می کوشند. لیگ برتر یا همان حرفه ای ایران در حالی عمرش از پانزده سال می گذرد که قرارداد های بازیکنان با تبصره های مختلف به نفع بازیکن برای فسخ قرارداد بسته می شود و بازیکن می تواند هر لحظه باشگاه را برای ترانسفر شدن به ضعیف ترین تیم و لیگ خارجی ترک کند. دلیلش شاید ارز خارجی و زندگی ازاد باشد و شاید انگیزه حضور در تیم ملی که تنها با پیشوند لژیونر می تواند صاحب ان شد.
مربیان در کمترین امنیت شغلی بکار مشغولند و لیدرها تکلیف نیمکت را تعیین می کنند و دلال ها قیمت بازیکن را بالا می برند و قراردادهای میلیاردی بسته می شود که البته سی درصد قرارداد هم نوشته نمی شود تا مشمول قانون نشود. ایجنت ها هم این وسط از دو طرف برای معامله رشوه می گیرند. رشوه شاید عادی ترین موضوع در فوتبال پایه باشد و هر بازیکنی بخواهد در تیم لیگ برتری بازی کند باید حقو حساب مشهور شدنش را هم بدهد.
بعد هر بازی مربیان و بازیکنان هر دو تیم چه برنده و چه بازنده داور را به باد انتقاد می گیرند که چرا گرفتی و چرا نگرفتی. بگذریم که داوری در ایران خودش بحث کشدار و بلندی است که نیاز به مجال خاص خودش را دارد.
ورزشگاه ها بدون امکانات در سطح هفتاد سال پیش جهانی هم نیستند و تیم ها هر فصل بهای سنگینی برای مصدومیت هایی که دلیلی جز زمین فکسنی و درب و داغون ندارد می پردازند. از ورزشگاه ها و جو ناسالم سکوها هم بگذریم بهتر است.
باشگاه ها مقروض و بدهکار هستند و هستند سرپرست هایی که با هزینه شخصی برای هتل و اتوبوس تیم خرج می کنند چون باشگاه پول بده نیست!!! دیگر بدهی به بازیکنان بماند که هست بینوایی که شش هفت سال است که طلب دارد و نصف طلب خودش هم راضی است!! در نابسامانی اقتصادی بازیکنان درجه هفت و هشت خارجی می ایند و قرارداد بین المللی بسته می شود که سر و کارت با فیفاست و محرومیت های قاطع و غیر قابل اجتناب مثل خرید و فروش و تهدید های دیگر.
لیگ قهرمانان بهترین محک برای نمایش ما در سطح قاره ای است که سالیان سال است کار ما ورق زدن خاطرات شیرین روزگاران شیرین گذشته است و بازیکنانی که نه برای پول قرارداد و خودنمایی که برای تعصب به پیراهن می جنگیدند. و یا جام ملتها که حسرت فینالی بر دلمان مانده. اگر دلخوشی برایمان از تیم ملی مانده صعود بی دردسر و مقتدرانه به جام جهانی است و گرنه حرف بیشتری برای گفتن نیست.
یا بسازید از نو این ویرانه به ظاهر سالم فوتبال زهوار در رفته ایران را که به کوچکترین ضربه از هم می پاشد یا از بیخ و بن جمع کنید این خرج بیخود را که فایده ای ندارد و ضرر است...
سپاس از زمانی که گذاشتید
