طرفداری- پنج روز از حمله تروریستی به اتوبوس باشگاه دورتموند می گذرد و زندگی بازیکنان تیم کماکان متاثر از این واقعه است.
رومن بورکی، دروازه بان بروسیا دورتموند در گفتگو با Der Bund، به صحبت پیرامون مشکلاتش پس از آن حادثه پرداخته است.
بدترین قسمت ماجرا شب ها است. من هنوز نمی توانم کامل بخوابم و می ترسم. زمانی که بیدار می شوم خوشحالم که در خانه و روی تختم هستم. و همینطور بسیار خوشحالم که پدر و مادرم همراه من هستند. با آن ها می توانم درباره هرچیزی صحبت کنم. گاهی اوقات فراموش می کنید که غذا بخورید و گاهی اوقات بستن چشم ها کافی خواهد بود که یک فلش بک به تمام اتفاقات بزنید.
همواره این سوال را از خودم می پرسم که چرا؟ چرا این اتفاق باید رخ بدهد؟ هنوز به پاسخش نرسیده ام. هیچ دلیلی نمی بینم که چرا یک انسان باید چنین حمله ای را مرتکب شود. آن چه که در این دنیا رخ می دهد احمقانه است. و من شگفت زده می شوم: که چرا ما؟ چه توضیحی برایش پیدا کنم؟ این چیزی است که به سیاست ربط دارد. اما چطور ما فوتبالیست ها مورد حمله قرار گرفته ایم؟ ما همیشه خودمان را از مسائل سیاسی دور نگه می داریم. حمله به ما مضحک است. هیچ کس شایسته چنین چیزی نیست.
بورکی درخصوص عملکرد ضعیفش در بازی مقابل موناکو گفت:
نمی توانستم روی بازی تمرکز کنم. همه چیز در بازی را لحظه ای دیرتر می دیدم، انگار که چیزی مقابل چشمانم باشد. بعد از بازی احساسات همه نشان داده شد، اشک در چشمان هر بازیکنی پیدا بود. من حتی قبل از بازی هم در چشمانم اشک داشتم. شما مجبور هستید که آن جا بروید و بازی کنید، میلیون ها آدم نگاهتان می کنند. اگر انتخاب با ما بود، هیچکدام نمی خواستیم که بازی کنیم.
می توان این را حس کرد که همه چیز درباره پول است؛ پول نسبت به انسانیت برتری دارد. زمانی که من از یک سخنگوی یوفا یا فیفا می شنوم که می گویند بازی لغو خواهد شد اگر کسی کشته شود... این بزرگ ترین بی حرمتی ممکن است.
خوب است که در این هفته ها برنامه فشرده ای داریم و من مجبور نیستم روی نیمکت بنشینم، فکر کنم و آن اتفاقات را به یاد آورم. اخبار این حادثه را دنبال نمی کنم، نمی خواهم بیش از این بار فکری برایم داشته باشد.
برای ملی پوش سوئیسی دورتموند، رفتن به ورزشگاه با اتوبوس تیم دیگر مانند سابق نیست:
کاملا حساس شده ایم، این طبیعی است. وقتی سر و صدایی می شنوم، ناخودآگاه نگاهم به پنجره اتوبوس می رود. آن بی خیالی هنگام نشستن در اتوبوس دیگر از بین رفته است.
معجزه است که اتفاق بدتری برای ما رخ نداد. باید خدا را شکر کنم که هنوز زنده هستم. زمانی که مارک (بارترا) را در بیمارستان ملاقات کردم او گفت: "مصدومیت من قابل مقایسه با اتفاقی که می توانست برای ما بیافتد نیست. باورنکردنی است. به طور اتفاقی من هدف قرار گرفتم، اما همه ما هدفشان بودیم". به همین علت همه چیز ترسناک تر می شود. فکر می کنم تمام بازیکنان حالا با وسواس سوار اتوبوس می شوند. خوشبختانه دیروز راه کوتاهی تا استادیوم داشتیم.
امید و اتحاد، آنچه که از این حادثه نصیب بروسیا دورتموند شده است:
تنها چیزی که از این حادثه وحشتناک به دست آوردیم این بود که حالا نزدیک تر به هم هستیم. هواداران نیز در انتهای بازی با فرانکفورت با ما چنین بودند. لحظات بعد از پایان بازی مو به تن ما سیخ کرد.
و در آخر، اوضاع چطور پیش می رود؟
فکر می کنم ایده خوبی بود که باشگاه ارتباط با روانپزشک را برایمان فراهم کرد. هرکس می تواند برای خودش تصمیم بگیرد که آیا این ارتباط را می خواهد با نه. نظرها در این مورد متفاوت است.
