SHAHAB Zamaniمتاسفانه تابوده همین بوده. اظهار نظرهای کورکورانه و از روی تعصب. بی منطقی های مطلق. گوش های ناشنوا. بدتر از همه افراط و تفریط. همیشه یا از این ور بوم افتادیم یا از اونور بوم. فوتبال دیدنمونم مثل کلی از چیزای دیگمون شده. یاد نگرفتیم ازش لذت ببریم. یاد گرفتیم قضاوت کنیم. حتی توی چیزهای خیلی ساده. به نوع لباس پوشیدن دیگران میخندیم. به مدل موی دیگران ایراد میگیریم،، صرفا بخاطر اینکه ما دوستش نداریم. حتی بدتر هم میشه. فقط کافیه بخوایم اراده کنیم یکی رو تخریب کنیم. خیلی راحت با یه لبخند ملیح اون رو از چشم کلی آدم میندازیم. میخواد اون طرف دوستمون باشه یا رونالدو و مسی باشن. سیاست مدار باشه یا اصلا هرکس دیگه ای. دریغ از یه ذره درک متقابل و احترام.
بخدا گاهی وقتا دوست دارم به هر بهونه ای دم از یه ذره منطق بزنم و به یسری ها بگم چرا اینهمه تعصب بیجا؟ اما وقتی میبینم درست جلوی چشمشه و خودش نمیبینه دیگه گفتن من چه فایده ای داره. با یه لبخند با افکارش تنهاش میزارم. :)) اصلا جدیدا حس میکنم اونا که بهتر نشدن هیچی خودمونم بدتر از اونا شدیم دیگه. :))))))
