طرفداری- تنها د ختر المپیکی افغانستان در رقابت های ریو ۲۰۱۶ میگوید ۴ ماه بدون هیچ امکاناتی تمرین کرده است و با حمایت های مادرش خود را به المپیک ریو ۲۰۱۶ رسانده است.
به گزارش خبرنگار سایت افغانستان خبرگزاری فارس سی و یکمین دوره مسابقات جهانی المپیک بامداد روز جمعه در ریودوژانیرو پایتخت برزیل افتتاح شد.
در این مراسم ۱۱ هزار ورزشکار از ۲۰۷ کشور جهان در ورزشگاه ماراکانای شهر ریو رژه رفتند تا مسابقات المیپک ریو ۲۰۱۶ را رسماً افتتاح کنند.
کاروان المپیکی افغانستان نیز به عنوان دومین کشور پس از یونان بنیانگذار مسابقات المپیک در این مراسم رژه رفت.افغانستان در این دور از مسابقات با ۳ نماینده در ۲ رشته حضور یافته است.
«توفیق بخشی» در وزن ۱۰۰ کیلوگرم به نمایندگی از جودوی افغانستان در المپیک شرکت کرده است.یکی دیگر از نمایندگان افغانستان در المپیک برزیل «عبدالوهاب ظاهری» قهرمان مسابقات دوی افغانستان است.
«کیمیا یوسفی» نیز تنها بانوی افغانستانی است که با ثبت زمان ۱۴ ثانیه و ۳۴ صدم ثانیه ضمن کسب مقام قهرمانی، به عنوان نماینده این کشور در المپیک ۲۰۱۶ ریو در برزیل حضور دارد.
خبرنگار سایت افغانستان خبرگزاری فارس به منظور آگاهی از وضعیت یوسفی در این دور از مسابقات، با این بانوی المپیکی افغانستان به گفت‌وگو نشست.
وی ابتدا اطلاعاتی درباره وضعیت شخصی خود ارائه داد و گفت: من اصالتاً قندهاری هستم و در سال ۱۳۷۵ در «مشهد» ایران به دنیا آمدم.
یوسفی افزود: در حال حاضر قهرمان مسابقات ۱۰۰ متر دو و میدانی افغانستان هستم و مدت ۳ سال می‌شود به صورت حرفه‌ای این ورزش را انجام می‌دهم.
عضو کاروان المپیک افغانستان درخصوص حضور در این دور از مسابقات المپیک ریو میگوید: احساس خوبی دارم، نماینده ۳۰ میلیون نفر از مردم افغانستان در مهم‌ترین رویداد ورزشی جهان در المپیک هستم.
وی گفت: احساسم این است که یک مسئولیت بزرگ به من داده شده تا بتوانم نمایندگی خوبی از مردمم در این رقابت‌ها داشته باشم.
یوسفی افزود: تنها هدفم این است که بتوانم در المپیک ریو بدرخشم تا نام کشورم بر سر زبان‌ها باشد.وی میگوید حتی روزی فکرش را هم نمی‌کرده که وارد ورزش بشود و رسیدن به المپیک جهانی را حتی در رویاهای خود نمی‌دیده است.
یوسفی درخصوص حس و حال خود هنگام بازگشت به وطن خود برای اولین بار و شرکت در مسابقات جنوب آسیا گفت: همه چیز برایم تازه و جالب بود و حس و حال عجیی داشتم.عضو کاروان المپیک افغانستان بزرگترین مشوق خود برای حضور در این مسابقات را مادر خود می‌داند و میگوید: از همان اول بزرگترین مشوق من تا الان که در المپیک هستم مادرم بوده و هست.
یوسفی گفت: مادرم با وجود اینکه مشکلات زیادی دارد مثل یک کوه پشت من ایستاده و اگر به این جا رسیدم حاصل حمایت و تلاش‌های مادرم بوده است.
وی در ادامه اوضاع ورزش در افغانستان را وخیم دانست و گفت:با توجه به شراطی که من می‌بینم و بی‌توجهی دولت به ورزش و ورزشکار، مخصوصاً ورزشکارانی که طی سال‌های گذشته برای افغانستان در میادین مختلف بین‌المللی مدال کسب کرده‌اند، طی سال‌های بعدی نباید منتظر رشد ورزش در افغانستان بود.
یوسفی گفت: فکر می‌کنم اگر این روند ادامه داشته باشد هیچ مدال‌آور دیگری باقی نخواهد ماند و هیچ انگیزه‌ای نیز برای ورزشکاران نمی‌ماند، اوضاع واقعاً نگران کننده است.
وی گفت: در المپیک کسانی شرکت می‌کنند که بهترین‌های ورزش یک کشور هستند. در بهترین شرایط و امکانات تمرین کردند، حداقل ۴ سال از المپیک قبلی تا المپیک ریو در بهترین شرایط روحی و مالی قرار داشتند و با آمادگی کامل در این بازی‌ها حضور دارند.
یوسفی گفت: آنها در کمپ‌های حرفه‌ای زیر نظر بهترین مربی‌ها به کار خود ادامه دادند، اما من ۴ ماه بدون داشتن هیچ یک از این امکانات و حتی بدون حضور مربی تمرین کردم و بدون داشتن کوچک‌ترین حمایتی جز مادرم خود را به این جا رساندم.
این بانوی المپیکی افغانستان افزود: در روز مسابقه کنار سایر رقبا پشت یک خط قرار میگیرم. وقتی تفنگ شروع مسابقه شلیک می‌شود من با این ورزشکاران در یک خط قرار دارم چطور می‌شود از من توقع کسب مدال داشت؟
یوسفی در پایان گفت: چه طور می‌شود این ورزشکاران با آن همه امکانات صاحب مدال نشوند و من مدال بیاروم؟ همین که بتوانم رکورد خوبی از خودم ثبت کنم برای خودم و کشورم یک مدال است.
