مطلب ارسالی کاربران
قدیس دنیای فوتبال؛ مردی که نمونه نداشت!
روزی که اسقف های اعظم کاتولیک جهان برای جانشینی پاپ بندیکت چهاردهم، پاپ فرانسیس آرژانتینی را انتخاب کردند، مرد اسطوره ای، چاق و کوتاه قامت سرزمین نقره در اظهارنظری جالب گفت:
خدای مسیحیت هم مثل خدای فوتبال آرژانتینی شد!
این جمله از زبان مردی جاری شد که در زندگی اش همه کار کرده بود. تیم ملی کشورش را یک تنه به قهرمانی جام جهانی 1986 مکزیک رسانده بود، ناپولی را از یک تیم جنوبی ایتالیایی، تبدیل به قهرمان جام یوفا و سری آ کرد، کوکائین مصرف کرد و در مقطعی الکلی بود، دو بار سکته ناقص کرد و عاشق شخصیت های ضد آمریکایی مثل فیدل کاسترو و هوگو چاوز بود!
بله؛ خدای فوتبال کسی نبود و نیست جز دیگو آرماندو مارادونا؛
اسطوره 165 سانتی متری فوتبال جهان، در چهار جام جهانی 82، 86، 90 و 94 برای آلبی سلسته بازی کرد.
در اولین جام جهانی اش در سال 82، بدلیل جوانی و کم تجربی اش کمتر در ترکیب سزار منوتی جای گرفت؛ اما جام جهانی 1986 باعث شد همه فوتبال دوستان جهان نام او را به خاطر بسپارند.
جادوی مارادونا در سزمین آزتک ها چشم های میلیون ها بیننده را به کارائیب و کشور مکزیک خیره کرد. زدن یک گل زیبا به تیم ملی بلژیک با دریبل 8 بازیکن و نقره داغ کردن انگلیسی ها در کشاکش نبرد جزایر فالکلند (مالویناس)، آن هم با دست خدا، از صحنه های ماندگار تورنمنت مهم دهه 80 هستند.
دیگو که از سال 82 تا 84 در بارسلونا توپ می زد، بعد از سپری کردن دو فصل موفق در کاتالان و بدست آوردن عناوین قهرمانی لا لیگا، کوپا دل ری و سوپرکاپ اسپانیا، در سال 84 بارسلون را به مقصد ناپل ترک کرد.
پسر طلایی سرزمین نقره که فوتبالش را از بوکاجونیورز شروع کرده بود، تبحر خاصی در بازی کردن برای تیم های کوچک را داشت.
او در ناپولی یک قهرمان بود. یک بازیکن افسانه ای که فقط برای فوتبال دوستان اسطوره نبود. مردم شهر مافیایی ناپل، دیگو را مثل یک قدیس می پرستیدند. برای سخت گیر ترین کاتولیک های جهان (ایتالیایی ها) مارادونا به قداست حواریون مسیح بود که به نمایندگی از خدا روی زمین ناپل پا گذاشته بود...
مارادونا 7 سال برای ناپولی به میدان رفت؛ او با ناپولی، دو قهرمانی و دو نایب قهرمانی سری آ، یک قهرمانی جام حذفی و یک نایب قهرمانی، یک جام یوفا و یک سوپرکاپ ایتالیا بدست آورد.
در این بین او و یارانش در جام جهانی 1990 ایتالیا، با شکست دادن میزبان به فینال رسیدند؛ در بازی فینال آلمان با تک گل اندی برمه از روی نقطه پنالتی بازی را به سود خود به پایان رسانید و این بار برخلاف جام جهانی 86، به جای دیگو مارادونا، این لوتار ماتئوس بود که جام طلایی را بالای سر برد.
اما گرفتار آمدن در دام مافیای خانه برانداز ایتالیا، باعث شد تا آینده دیگو در هاله ای از ابهام قرار گیرد. مصرف و قاچاق کوکائین، اتهامی بود که دادگاه عالی ایتالیا به وی زد تا بهترین بازیکن قرن بیستم فوتبال از دید مردم [بهترین بازیکن قرن بیستم از دیدگاه فیفا "پله" است] باز هم اسپانیا را به عنوان مقصد انتخاب کند.
این بار شهر سویل و تیم سویا؛ 91 تا 93 در سویا بازی کرد و وقتی نوبت به جام جهانی 94 رسید، آلبی سلسته را در ایالات متحده همراهی کرد.
در همان مرحله گروهی جام جهانی آمریکا، تست دوپینگ وی مثبت درآمد و دوران بازی برای تیم ملی برای همیشه برای دیگو تمام شد.
دو حضور کوتاه در نیولز الد بویز و بوکاجونیورز تا سال 1997، باعث شد تا خدای فوتبال برای همیشه کفش هایش را آویزان کند.
او در سال های اخیر به جز انتقادات وقت و بی وقت از سران فیفا و مقامات آمریکا، در جام جهانی 2010 هدایت آرژانتین را بر عهده داشت، ولی با شکست 4 بر صفر مقابل آلمان، کاری از پیش نبرد و در مرحله یک چهارم نهایی با جام خداحافظی کرد.
مارادونا، گرایشات چپ دارد و تصویر چگوارا و فیدل کاسترو را روی بازوان و پای خودش تتو کرده است. وقتی دیگو را برای تماشای بازی های جام جهانی 2002، به استادیوم های ژاپن راه ندادند، وی خشمگینانه به رسانه های ژاپنی گفت:
به جای اینکه جلوی تیم ملی آمریکا را بگیرید، مانع ورود من شده اید؟! آنها روی سر شما بمب اتمی انداخته اند نه من!
در سال ها اخیر خیلی ها آمدند و رفتند و لقب جانشین مارادونا را گرفتند. ابتدا آریل اورتگا با پوشیدن شماره 10 آرژانتین به عنوان جانشین مارادونا مطرح شد. ولی دیگو کجا و اورتگا کجا؟
پابلو آیمار، خاویر ساویولا، کارلوس توز، آگوئرو و لیونل مسی از جمله کسانی بودند که در مقاطع گوناگون به عنوان جانشین دیگو معرفی شدند، ولی هیچیک از آنها مانند دن دیگو کاریزما نداشتند. حتی لیونل مسی هم نتوانست یک تنه ناجی تیم ملی آرژانتین باشد؛ او که با بازی های خوب خود توانست همراه آلبی سلسته به فینال جام جهانی 2014 راه پیدا کند، به نایب قهرمانی جام رضایت داد و شاهد جشن قهرمانی ژرمن ها بود.
به علاوه اظهارات سیاسی و اجتماعی مارادونا را هم باید در زمره کارهایی دانست که جانشینانش از آن عاجزند، حتی اگر با دست به ختافه گل بزنند و همانند مارادونا گلی را با دریبل 8 بازیکن وارد دروزاه حریف کنند.
مارادونا بی همتا، اسطوره ای و تکرارنشدنی است؛ می توانید از مردم جنوب ایتالیا و شهر نسبتا فقیر ناپل، این مطلب را بپرسید
