اختصاصی طرفداری- این روزها یکی از داغ ترین بحث های فوتبال ایران، مصاحبه لاوره علیه امیر قلعه نویی و متهم کردن وی به پول گرفتن از بازیکن برای حضور انها در ترکیب اصلی است. قلعه نویی که این فصل مورد حمله های متعددی قرار گرفته است. چه در ابتدای فصل و جذب بازیکنانی که متهم به کم کاری برای تیم هایشان شده اند و چه در میانه فصل و شعارهای هواداران تیم های دیگر علیه وی.
طی فصول مختلف خارجی های زیادی به لیگ برتر آمدند. چه سوگولی هایی مثل نیلسون و جانواریو و ساموئل و چه جنس های بنجلی مثل دی کارمو و مامادوتال و اورسوویچ. البته تعداد این بازیکنان ناکارامد به مراتب بیشتر از دسته اول آنها بوده است. بازیکنانی که معمولا با بی مهری باشگاه ها از ایران دیپورت شده اند و مصاحبه های تندی علیه ایران، فوتبال ایران و جو حاکم بر آن انجام داده اند.
در ادامه به چند مورد از انها اشاره خواهیم کرد:
کرار جاسم محمد - استقلال: همه چیز از یک ضربه آزاد شروع شد. جباری پشت توپ قرار گرفت، اما کرار اصرار داشت که ضربه آزاد را او بزند. همین امر موجبات مشاجره ای را در بین بازی را فراهم آورد تا کرار به جباری بگوید: فصل پیش از همین جا به تیمتان گل زدم؛" اگر ناراحتی به مربی بگو تعویضت کند"
همین جمله کافی بود تا جباری با به یاد آورن خاطره دفاع مقدس و قسم خوردن به روح پدرش، یا جای خود را در تیم ببیند یا جای این عراقی را. به همین سادگی یکی از خارجی های خوب اما بی نظم شاغل در لیگ، از ایران رفت و از خود مصاحبه های تندی علیه ایران و جباری و البته استقلال به جای گذاشت.
رودریگو توزی - استقلال: او که از تراکتور به استقلال آمد و یک نیم فصل آرام را در استقلال سپری کرد، در تعطیلات و به بهانه مرخصی از استقلال رفت. رفتنی که با برگشتی همراه نبود. او از استقلال بابت مطالباتش شکایت کرد و هرگز به ایران بازنگشت. مدیریت استقلال نیز به بدقولی و بدرفتاری متهم شد تا خاطره تلخ دیگری به همراه وی از ایران خارح شود
فلاویو لوپز - تراکتورسازی: این بازیکن خوب تراکتور سازی از میانه فصل به دلایل نامعلومی شروع به انتقاد و توهین نسبت به تیم خودش کرد. باشگاه تراکتور طی برانیه ای عنوان کرد که وی همواره به بازیکنان توهین کرده و از واژه ایران و تبریز لعنتی برای خطاب قرار دادن ایران استفاده می کند. گفته شد که مادر وی ایران را کشور ناامنی خوانده و از او خواسته در آنجا نماند.خود لوپز اما عنوان کرد:"اتفاق بد دیگری که در تراکتورسازی برایم رخ داد در سال دوم حضورم در این تیم بود. مسئولان تراکتورسازی به من بی‌احترامی و پاسپورت من را ضبط کردند و به من اجازه ندادند برای تعطیلات به پرتغال بروم و سپس دزد به خانه من دستبرد زد. این‌ها همه اتفاقات بدی برای من بود. من برای باشگاه تراکتورسازی همه کار کردم و سعی می‌کردم که بهترین عملکردم را نشان دهم اما مسئولان تراکتورسازی با من خوب رفتار نکردند."
به این ترتیب او هم با شکایت از باشگاه تراکتورسازی از ایران رفتنی شد و حتی از این باشگاه شکایت کرد.
ایوان پتروویچ - شاهین بوشهر: پتروویچ به وضوح با فیروز کریمی مشکل پیدا کرد. علاوه بر آن اوضاع اسفبار شاهین بوشهر در آن روزها مزید بر علت شد تا وی در مصاحبه اش دست به افشاگری بزند و عنوان کند:"وقتی تعویض شدم چنین چیزی نشنیدم ولی بعداً بازیکنان به من گفتند که او گفته که به ایوان پتروویچ آب ندهید."
ایوان عطای فوتبال را به لقایش بخشید و تیمش را به راحتی ترک کرد. وی نیز پس از ترک ایران علیه باشگاهش شکایت کرد و فوتبال ایران را متهم به بی برنامگی و مسئولان آن را بی کفایت خواند.
ماچادو - ذوب آهن اصفهان:" هيچ يک از مسئولان ذوب‌آهن با من در مورد اخراجم از ذوب‌آهن حرفي نزدند و تنها سرمربي تيم به من گفت که فعلا در تمرينات تيم شرکت نکنم و هيچ مشکل ديگري وجود نداشت. اما ديروز در برخي از رسانه‌ها خواندم که از اين تيم اخراج شده‌ام و باشگاه ذوب‌آهن ديگر تمايلي به همکاري با من ندارد در حاليکه هيچکس اين را به من نگفت.من هفته‌هاست که از ذوب‌آهن پولي نگرفته‌ام و به دليل مشکلات مالي تمرکز لازم را در ذوب‌آهن نداشتم و ذوب‌آهن بايد حق و حقوق مرا پرداخت کند اما به جاي آن مرا جريمه مي‌کند."
این ها بخشی از مصاحبه های ماچادو است که فرهاد کاظمی او را از تیمش کنار گذاشت. بازیکنی که با شکایت از دوب آهن طلبش را از فوتبال ایران گرفت. یکی از شکایت های بیشماری که قطعا کمیته حقوقی فیفا را به فوتبال ایران حساس کرده است تا با هر شکایتی تیم های ایرانی به کسر امتیاز تهدید شوند. هنوز هواداران پرسپولیس خاطره 6 امتیازی که از تیمشان کسر شد را از یاد نبرده اند.
افشین قطبی- پرسپولیس: افشین قطبی را باید نمونه وطنی این خارجی ها دانست. او که غالبا زندگی اش را در خارج از ایران سپری می کرد سرمربی پرسپولیس شد و در فصلی به یاد ماندنی این تیم را قهرمان ایران کرد. قلب شیر محبوب هواداران شده بود. اما با پایان فصل تصمیم به ترک ایران گرفت. تصمیمی که با اصرار مسئولان باشگاه تغییر کرد و وی بار دیگر بر نیمکت پرسپولیس بنشیند.
اما قطبی فصل بدی را آغاز کرده بود. باخت ها و نتایج ضعیف وی صدای هوادارانی که نامش را فریاد می زدند رادر آورده بود. لیدر های باشگاه تصمیم گرفتند خودشان وارد عمل شوند. شیشه های ماشین وی شکسته شد. ایمیل ها و اس ام اس های توهین آمیز روانه اینباکس وی شده بود. قطبی ایران را ترک کرد. مخفیانه و شبانه. اما این پایان ماجرا نبود.
او در شبکه های فارسی زبان انگلیسی کل فوتبال ایران را زیر سوال برد. ایران را کشوری ناامن و بی قانون خواند و عنوان کرد:"به دليل ناامني ايران ، اين کشور را ترک کردم. زمانی که به پرسپولیس آمدم در هفته اول در زمین تمرین دوش نداریم و بازیکنان و مربیان باید با شیلنگ دوش بگیرند. زمینهایی بود که وقتی توپ را میزدیم می توانست به هرجهت برود. بعضی اوقات یک پیراهن بیشتر نداشتیم، هر روز برای جوراب سوال میکردیم که می توانید یک جوراب به ما بدهید؟! یعنی امکاناتی که در فوتبال بین المللی هیچ بحثی در آن نیست و انتظارات انگیزه هم در پرسپولیس خیلی زیاد است ولی امکانات و همکاری بسیار کم است.
فوتبال ایران فوتبالی است که شفافیت و حرفهگری در آن به ندرت دیده می شود. باندهای مختلفی بین روزنامهنگاران، مربیان و کسان دیگری وجود دارد که سعی میکنند برای منافع خودشان کارهایی انجام دهند که در جاهای دیگر دیده نمی شود. بعد از بازی با صباباتری در خانه رفتم در کنفرانس مطبوعاتی شرکت کردم، بازیای بود که برای من خیلی عجیب غریب بود که ما 1-0 جلو بودیم، آنها کرنری را سانتر می کنند، سانتری که یک متر بیشتر ارتفاع نداشت از بین 6 بازیکن پرسپولیس عبور می کند و به سر بازیکن حریف برخورد میکند و وارد دروازه میشود. بعد ما بازی را 2-1 میکنیم، اما لحظات آخر بازی یک گل عجیب میخوریم که می توان 7 اشتباه شمرد و توپ وارد دروازه ما میشود. لیدرهای مختلف شروع می کنند به داد زدن که مصطفوی باید خودش را کنار بکشد، نامهای استیلی و کاشانی را فریاد میزدند. بعد از کنفرانس مطبوعاتی وارد اتوبوس تیم میشوم و یوروم در داخل ماشین بود که بعد از بازی میخواست استادیوم را ترک کند و راننده من تماس میگیرد که 50 نفر که شامل دو لیدر پرسپولیس هستند – آن دو لیدر را می شناسم - به سمت ماشین حمله میکنند و با سنگ و چوپ، شیشه را شکستند. وقی به خانه برگشتم و خانمم در مورد این تجربه صحبت کرد، فکر کردم آن امنیت اجتماعی که برای خانوادهام لازم بود، دیگر وجود ندارد و ممکن است دفعات بعد چاقو و تفنگ باشد. احساس کردم باید پرسپولیس و خانوادهام را ترک کنم. همان هفته جلسات خیلی طولانی با هیئت مدیره گذاشتم، خیلی اشک ریختم یعنی خیلی آن روزها ناراحت بودم زیرا نمی خواستم پرسپولیس را ترک کنم."
آبرویی که می رود
این ها تنها بخشی از ده ها مورد دیپورتی و شکایت در فوتبال ایران است. کاش بحث رنگی را کنار بگذاریم و به این دقت کنیم که آیا با این شکایات باز هم آبرویی برایمان مانده است؟ به این فکر کرده ایم که چه زمان باید کرسی مدیریتی در فوتبال دنیا داشته باشیم؟ هواداران فوتبالمان به جز استفاده از حتی همین بحث ها برای کل کل کار دیگری را انجام داده اند؟
احساسی ترین هواداران دنیا شاید ایرانی ها باشند. یک روز مظلومی ها و استیلی ها تشویق و مانند چماق بر سر دیگران کوبیده می شوند، اما روز دیگر همان تو سری خورده ها سوگولی اند و پاک ترین انسان های روی زمین.
کاش می دانستیم چه از جان این فوتبال می خواهیم. کاش به جای خرج کردن این پول های هنگفت، به جای اینکه برای فوتبالمان دشمن و شکایت بتراشیم و از همه مهم تر به جای اینکه اینگونه آبروی فوتبال ایران را ببریم، به فکر پرورش استعداد باشیم. چه در زمینه مدیریت و چه در مستطیل سبزی که این روز ها بلای جان هواداران شده است. نمونه اش همین تیم های پایتخت نشین هستند. تیم هایی که روزی سر و دست می شکاندیم برای داشتن بلیت یک دربی اش و هم اکنون نه ذره ای محبوبیتش در دل هواداران مانده و نه تعصبی به پیراهن در مرام بازیکنانش.
