اختصاصی طرفداری - هر تیمی که از سد تیم های پپ گواردیولا گذشته بود در پایان راه قهرمان اروپا هم شده بود. به همین دلیل خیلی از طرفداران آتلتیکو مادرید امیدوار بودند تیم شان فینال 2016 لیگ قهرمانان را فتح کند. شیوه بازی تیم های گواردیولا جوری بود که حریفان را به بند می کشید و اجازه حرکت به آنها نمی داد. ویژگی تیم های پپ جوری بود که بازیکنان حریف سایه بازیکنان پپ را دنبال می کردند. آنها مذبوحانه دنبال بازیکنان پپ می دویدند و تقلا می کردند و سرانجام توپ را درون دروازه شان می دیدند. پیشترها آنهایی که برابر مردان گواردیولا مقاومت کرده و سربلند شده بودند قهرمانی را جشن گرفته بودند: اینتر ژوزه مورینیو، چلسی روبرتو دی متئو، رئال مادرید کارلو آنچلوتی و بارسلونای لوییز انریکه.
این بار آتلتیکو مادرید قهرمان نهایی نشد ولی هم از سد بارسا که میراث پپ بود گذشت و هم بایرن مونیخ به رهبری پپ را به زانو در آورد. آنها در یک چهارم نهایی تیمی را پشت سر گذاشتند که لیونل مسی و آندره س اینیستا را در اختیار داشت و سپس بایرن را در نیمه نهایی مقهور خود کردند. کارلو آنچلوتی پس از آن پیروزی گفت "... بازیکنان آتلتیکو به مربی شان اعتماد دارند و اعتقاد. سیمئونه تیمی برپا کرده که هم در وجه تاکتیکی با هم پیوند دارند و هم در وجه عاطفی و احساسی. بازیکنان آتلتیکو می دانستند چه باید انجام دهند و از آن مهم تر به ماموریت شان اعتقاد داشتند. آنها هم برای باشگاه بازی می کردند، هم برای هم تیمی های شان و هم طرفداران. سیمئونه یک رهبر بزرگ است. حالا همه می دانند او چگونه باشگاه و بازیکنان و طرفداران آتلتیکو را کنار خود قرار داد و ارتقا بخشید."
گواردیولا در سال 2008 رهبری بارسا را دردست گرفت. همان سالی که تیم ملی اسپانیا پس از سال ها قهرمان شد و یورو 2008 را فتح کرد. کمی بعدتر تیم ملی اسپانیا با تکیه به استخوان بندی بارسلونا جام جهانی 2010 را فتح کرد. زمانی که بارسا و پپ در اوج بودند. هم قهرمان لیگ شده بودند و هم قهرمان اروپا. اسپانیا دو سال بعد در همان قاب یورو 2012 را فتح کرد. آن زمان شیوه بازی بارسا شیوه ای که همه حریفان را به زانو درمی آورد قلمداد می شد: چرخاندن توپ توسط بازیکنان یادآور بازی های بسکتبال و خلق فضا. آن شیوه توتال فوتبالی بود با ابعاد جدید. آن شیوه تضمین کننده موفقیت به شمار می رفت، حداقل برای دوره ای. تدریجا نتایج علیه بارسا و تیم ملی اسپانیا شدند، ولی حقیقت این بود تا زمانی که پپ در نیوکمپ بود آنها معمولا بازی هایی را که باید می بردند، بردند. ژوزه مورینیو با اینتر و روبرتو دی متئو با چلسی برابر بارسا قدعلم کردند و هرچند پیروز شدند ولی روندی را شکل ندادند. زمان سپری شد و سیمئونه با آتلتیکو مادرید وارد شد. او بود که "سرم ضد تیکی تیکا" را ساخت و روانه بازار کرد.
آتلتیکوی سیمئونه در فصل 14-2013 شش بار برابر بارسا به رهبری تاتا مارتینو که هنوز بازیکنان پپ را در اختیار داشت و روش او را دنبال می کرد قرار گرفت و یک بار هم شکست نخورد. آنها در آن فصل در لیگ قهرمانان هم بارسا را حذف کردند و اجازه ندادند کاتالان ها راهی فینال بشوند.
بارسا در برهه ای که آتلتیکو دوران انتقال را سپری می کرد انتقام سختی گرفت و هفت بار آنها را شکست داد. همان زمانی که فلیپه لوییز، دیگو ک,ستا و کورتوا رفته و تازه واردهایی مثل آنتوان گریزمان جانیفتاده بودند. سرانجام فصل 16-2015 فرا رسید و آتلتیکو بهتر از همیشه ظاهر شد، باصلابت تر از همیشه.
ضدحمله های آتلتیکو در این فصل مرگبارتر از هر تیم ضدحمله ای شد. آنها در لیگ می توانستند گل بزنند و از آن مهم تر گل نخورند و بهترین دفاع لیگ را شکل دادند. آنها در لیگ قهرمانان جان سختانه بازی کردند، جانانه به دفاع پرداختند و در انتظار فرصت مناسبی برای زدن نیش، انتظار کشیدند. آنتوان گریزمان نقش کلیدی در زدن نیش بازی کرد. در حالی که پپ در بایرن نیاز به گوش چپ پایی در جناح راست از نوع لیونل مسی یا آرین روبن داشت، سیمئونه به حمله از وسط زمین روی آورد. به زدن ضربه از قلب دفاع. گریزمان فرانسوی در این فصل بهترین بازی های عمرش را انجام داد و همین حالا هم خیلی ها اعتقاد دارند کمی بعدتر در صف بهترین ها قرار خواهد گرفت. گریزمان در کنار سیمئونه بالا رفت و بالا. اوج گرفت و اوج. او در مصاحبه ای با نشریه آس گفته بود "...سیمئونه از من می خواست بهتر شوم و بهتر، بیشتر کار کنم و بیشتر. طی تمرینات نگاهم می کرد تا اطمینان پیدا کند تلاش هایم صد در صدی است. او مرا بازیکن بهتری کرد. او از من یک بازیکن برنده ساخت."
این که هم گریزمان جوان و تازه وارد در آتلتیکو اوج گرفت و هم فرناندو تورس کهنه کار و نزول کرده نشان می داد سیمئونه چه جادویی در کار کردن با شاگردانش دارد. در سوی دیگر گواردیولا در مونیخ قرار داشت. پپ هرگز نتوانست قلب طرفداران بایرن را فتح کند. او به دل مونیخی ها چنگ نزد و رفتنش دل کمتر کسی را در آلیانتس آرنا شکست. او در آخرین بازی بایرن بود که کمی احساساتی شد و اشک ریخت. می توان بایرن سه فصل اخیر را بدون گواردیولا به یاد آورد، ولی نمی توان آتلتیکو را بدون سیمئونه تعریف کرد. در چهره بازیکنان آتلتیکو، سیمئونه را می بینیم و در دویدن ها و ضربه زدن های شان او را پیدا می کنیم.
سیمئونه بود که شکاف ها و ضعف های تیکی تاکا را شناخت و به صورت ماهرانه ای تیکی تاکا را به زانو درآورد. ایجاد تمرکز و شلوغی هوشمندانه در وسط میدان و تصاحب توپ و نفوذ از همان وسط به مدد سرعت گریزمان و هوش تورس توانست بایرن به رهبری گواردیولا را به زانو درآورد. مردان آتلتیکو در نبردهای هوایی هر دو محوطه جریمه پیروز میدان بودند. دیگو گودین و خیمنز در قلب دفاع صلابت غریبی داشتند و گابی و کوکه جلوتر از آنها جانانه دفاع می کردند. همان هایی که در عین حال می توانستند با تصاحب توپ حمله ها را هم تدارک ببینند.
این که بارسلونا و بایرن مونیخ برابر آتلتیکو طی چهار دیدار در لیگ قهرمانان 70 درصد اوقات توپ را در اختیار داشتند ولی با این وصف مغلوب شدند نمایانگر کند شدن چاقوی همیشگی برابر سیمئونه بود. آتلتیکو نشان داد "آمار پاس های کامل" پیروزی را به ارمغان نخواهد آورد. سیمئونه مردانش را به جنگ سلاطین تصاحب و گردش توپ فرستاد و پیروز شد. سیمئونه همان کسی بود که در این فصل تیکی تاکا را کشت، بله کشت.
