اختصاصی طرفداری - آنها فصل پیش را مصیبت بار آغاز کردند. فصلی با مسیر پرنشیب و فراز که یورگن کلوپ طی آن سخت عذاب کشید و دورتموند هم در سفری پرتب و تاب سرانجام به رتبه هفتم بوندسلیگا قناعت کرد. اما آنها اکنون 14 امتیاز بالاتر از هرتابرلین رتبه سومی در فاصله 5 امتیازی بایرن ایستاده اند و در لیگ اروپا هم به مصاف تاتنهام خواهند رفت. نزول زردپوش ها که طی سال های اخیر طعم دیگری به فوتبال اروپا بخشیده بودند تاسف بار به شمار می رفت. متوسط حضور 81 هزار تماشاگر دیدارهای خانگی دورتموند – 6 هزار تا بیشتر از بایرن مونیخ و منچستر یونایتد و 3 هزار تا بیشتر از بارسلونا و 12 هزار تا بیشتر از رئال مادرید و دو برابر رم - با هر معیاری غبطه انگیز است. برای مثال تعداد تماشاگران دیدار رئال مادرید – رئال سوسیداد 61 هزار نفر بود، در حالی که تعداد تماشاگران دورتموندی در دیدار برابر تیم های آخر جدولی هم کمتر از 81 هزار نشده است. همه این ها وظیفه مربی جدید - و گمنام - را سنگین می کرد و همه انتظار داشتند دورتموند برگردد به مسیر اصلی اش.
زردپوش ها در هفته سپری شده برابر غول های باواریا یک امتیاز کسب کردند و توماس توخل برابر پپ گواردیولا قریحه اش را به رخ کشید. در نبرد بزرگ بوندسلیگا گلی از خط دروازه ها عبور نکرد، ولی کیفیت بازی آن قدر بالا بود تا یواخیم لو آن را بهترین نبرد فصل بوندسلیگا بخواند. نبردی با آهنگ تند، دفاع تماشایی و البته درخشش های فردی: مت هوملز برای دورتموند و ویدال و کیمیش برای بایرن تماشایی ظاهر شدند. احتمالا در نگاه کلی بایرن برای کسب پیروزی شایسته تر بود، ولی واکنش های رومن بورکی هم انکارناپذیر به شمار می رفتند. در عین حال بایرن که در این فصل فقط سه بار باخته (برابر آرسنال، مونشن گلادباخ و ماینتس) در میانه میدان - بین دو محوطه جریمه - این چنین به دردسر نیفتاده بود. زردپوش ها در نیم ساعت اول پا به پای مونیخی ها برای تصاحب و حفظ توپ جنگیدند و میزان درصدتصاحب توپ طی سی دقیقه اول را 50 درصد برای هر دو جبهه کردند. جایی که گواردیولا سرانجام ژابی آلونسو را به عقب تر فراخواند و فیلیپ لام را به میانه زمین برد تا بایرن تیم برتر شود. دورتموند بازی را محافظه کارانه به پایان برد و از ماجراجویی پرهیز کرد. به همین دلیل گروهی از طرفداران دورتموند نیش زدند مربی شان آماده نبود قیمتی که نمی دانست چقدر است را بپردازد. ولی یادمان نرفته دورتموند طی دیدار دو تیم در نیم فصل اول برابر بایرن 1-5 له شده بود.
تمهیدات تاکتیکی توخل برابر بایرن کتمان ناپذیر بودند. او برابر بایرن به صورت غیرمنتظره ای اریک دروم را که پیش از این در سایه نوری شاهین و شینجی کاگاوا قرار داشت در گوش راست قرار داد و لوکاژ پیشژک هم در سیستم 1-4-5 او مرد سوم قلب دفاع شد. مارسل اشملزر به عنوان مدافع چپ چندان تمایلی به نفوذ نشان نداد و مت هوملز و سون بندر به عنوان مدافعان میانی همیشگی دورتموند، لواندوفسکی مهاجم بایرن را بیشتر نشانه رفتند. وقتی زردپوش ها صاحب توپ می شدند به سیستم 3-4-3 روی می آوردند و بایرن را به عقب می راندند. اکنون همه پذیرفته اند توخل در مقایسه با کلوپ تاکتیکی تر به شمار می رود. این که در میدان انعطاف پذیرتر از کلوپ است و حریفانش را دقیق تر تحلیل می کند. او تا همین جا هم نشان داده چرا و چگونه دو سال پیش برای ماینتس کوچک، سهمیه لیگ اروپا را به ارمغان آورد.
توخل 42 ساله شور یورگن کلوپ را ندارد و نمی تواند مردانش را به هیجان آورد. آرام است و بی صدا. بی تکلف تر است و گریزان از دوربین ها. نشریه کیکر در توصیفش نوشته "تیم باید ستاره باشد و نه مربی، و توچل برخلاف کلوپ نمی خواهد ستاره باشد". چالش بزرگ دورتموند هم در آخرین فصل کلوپ در میدان جاری بود نه کنار زمین. جایی که زردپوش ها نمی دانستند برابر تیم های به عقب نشسته و به دفاع روی آورده چه کنند. در حالی که دورتموند کنونی می داند کی به پرسینگ روی آورد و کی به دفاع و حتی کی به تلف کردن وقت بپردازد. دورتموند فصل جدید را بدون خریدهای بزرگ آغاز کرد و توخل از آزادی خرید و فروش برخوردار نبود. باشگاه برای خرید بازیکنان جدید فقط 20 میلیون یورو پرداخت که گران ترین آنها گونزالو کاسترو با 11 میلیون یورو از بایرلورکوزن آمد تا خط میانی را تقویت کند. در عین حال دورتموند مبلغی برای موریتس لایتنر و عدنان یانوزای نپرداخت. از سوی دیگر فروش بازیکنان 43 میلیون یورو نصیب باشگاه کرد که انتقال چیرو ایموبیله به سویا، کوین گروسکرویتز به گالاتاسارای، یوناس هافمن به گلادباخ و بلاژیکوفسکی به فیورنتینا از آن جمله بودند. ضمن آن که باید وداع سباستین کل را هم به این ها افزود. مدیران دورتموند در زمستان هم دست به جیب نبردند، در حالی که بایرن پرستاره محض نمونه در دیدار برابر دورتموند، ماریو گوتسه و کینگزلی کومان را روی نیمکت نشانده بود.
با این وصف توخل در نخستین فصلش در دورتموند بلافاصله به پیروزی چنگ زد، بی آن که راه و رسم تهاجمی دورتموند نادیده گرفته شود. آن ها فقط در دو دیدار لیگ - برابر هرتا برلین و بایرن در نیم فصل دوم - گلی نزده اند و در 23 بازی از 25 دیدار دروازه ها را گشوده اند. در حقیقت اگر بایرن تاکنون در لیگ 59 گل زده، دورتموند هم همین تعداد گل به ثمر رسانده است. زردپوش ها از بدو ورود توخل در 75.61درصد بازی هایشان پیروز شده اند و در لیگ هم فقط برابر بایرن طی شکست 1-5 در نیم فصل اول کاملا مقهور شدند، همان دیداری که روبرت لواندوفسکی و توماس مولر هر کدام دو گل زدند. در کنار همه این ها توخل آرام و بی هیجان زمینه ساز شکوفایی گوندوعان و یولین ویگل شده است. دو بازیکنی که می توانند در تیم ملی آلمان بازی کنند. سرعت گوندوعان، دریبل های خوبش، پاس های بی نقص و برگشت های سریعش از او مرد میانی ساخته که بتواند جای مسوت اوزیل و تونی کروس را بگیرد. ویگل یک بازیخوان برجسته است، تک ضرب های معرکه ای دارد و به رغم جوانی اش چنان خونسردی دارد که به نشریات آلمانی اجازه داده او را "بوسکتس آلمانی" خوانده اند.
ماموریت اول توخل که راهیابی دورتموند به لیگ قهرمانان بوده تحقق یافته به نظر می رسد. او خوب می داند دیدار دورتموند - تاتنهام چیزی کمتر از نبردهای بزرگ لیگ قهرمانان اروپا ندارد و پیروزی زردپوش ها برابر مدعی قهرمانی لیگ برتر برایش درخششی ورای انتظار به شمار خواهد رفت و او را یک قدم دیگر به بزرگان قلمروی مربیگری نزدیک تر خواهد کرد.
