اختصاصی طرفداری | در شبی که آرسنال بازهم هوادارانش را ناامید کرد تا امیدِ قهرمانی پرپر شود، لیورپول یک گام دیگر به‌سوی جام برداشت. منچسترسیتی نیز با غلبه بر تاتنهام توانست خودش را در جمع تاپ فور نگه دارد تا فصلِ بدش را از این بدتر نکند. نگاهی داشته‌ایم به دیدارهای مهم هفته 27 لیگ برتر انگلیس 25-2024 و اتفاقات ریز و درشت مربوط به آن.
ناتینگهام فارست 0-0 آرسنال؛ جدال تیم‌های سوم و دوم
هنگامی‌که اوایل این هفته از میکل آرتتا پرسیدند: حالا که لیورپول ۱۱ امتیاز از تیم آرسنال جلوتر است، آیا آماده است تا قهرمانی را به این تیم واگذار کند؟
آرتتا قاطعانه پاسخ داد: «هرگز، مگر از روی جنازه‌ام رد شوید».
مقاومت او قابل‌تحسین بود. انتظار هم می‌رفت چنین پاسخی داشته باشد، اما پس از این تساوی کسل‌کننده برابر ناتینگهام فارست در کنار رودخانه ترنت، شاید بهتر باشد دیگر درباره جنازه و بدن مرده صحبت نکند، قبل از آنکه کسی به او یادآوری کند شانس قهرمانی آرسنال اکنون به چیزی شبیه یک جنازه بی‌جان تبدیل شده است. بدون شک امیدهای آن‌ها برای قهرمانی اکنون از بین رفته است. هواداران فوتبال پیش از این می‌دانستند آرسنال دیگر یک مدعی قهرمانی به‌حساب نمی‌آید و بعد از این نتیجه حالا تقریباً رسمی شده است.
قهرمانی از همان لحظه‌ای که آرسنال روز شنبه در خانه به وستهم باخت و روز بعد لیورپول منچسترسیتی را شکست داد، از دست رفته بود. اما این نمایش ناامیدکننده مقابل تیمی که شش امتیاز از آن‌ها عقب‌تر است، تنها نشانه‌ای دیگر از فروپاشی کامل آن‌ها بود.
توپچی‌ها برخلاف نامشان تیمی هستند که همیشه زودتر از بقیه تسلیم می‌شوند. نزدیک می‌شوند، اما هرگز به مقصد نمی‌رسند. این جمله می‌تواند شعار باشگاه‌شان باشد، با این تفاوت که این فصل، به نظر می‌رسد حتی نزدیک هم نخواهند شد. آن‌ها در لحظات حساس، بار دیگر کم آوردند.
حملات آن‌ها کاملاً بی‌اثر بود. عملکردشان هیچ نشانی از سخنان پرصلابت سرمربی‌شان نداشت. ضعف در جذب بازیکنان مناسب، آن‌ها را به تیمی تبدیل کرده که قادر به جبران غیبت بازیکنانی مانند بوکایو ساکا و حتی کای هاورتس نیست. نداشتن حتی یک مهاجم نوک، برای تیمی که خود را مدعی قهرمانی می‌داند، یک سهل‌انگاری و بی‌توجهی فاجعه‌بار به نظر می‌رسد.
بازی لیورپول برابر نیوکاسل دیرتر از دیدار آرسنال مقابل فارست در سیتی گراند آغاز شد، اما خیلی زود مشخص شد که فاصله ۱۱ امتیازی آرسنال با تیم آرنه اسلوت در ابتدای شب، تا پایان آن حتی بیشتر خواهد شد.
هم تیم آرتتا و هم ناتینگهام فارست، که دو بازی اخیر خود را مقابل فولام و نیوکاسل باخته بودند، به شکلی بازی می‌کردند که انگار از قبل می‌دانستند کار تمام شده و فقط در حال مدیریت برای حفظ امتیاز بودند.
اینک تنها نبرد میان این دو تیم و سیتی و چلسی، رقابت برای جایگاه دوم است. به‌نظر می‌رسید هر دوی این تیم‌ها از نفس افتاده‌اند و شاید وقت آن رسیده است تا نگاهی به پشت سرشان بیندازند.
آرتتا، مربی آرسنال، در ته دلش می‌داند بازهم همه چیز تمام شده است
دقایق ابتدایی بازی اندکی رضایت برای آرسنال به همراه داشت. یکی از گلایه‌های دیرینه آن‌ها این بوده که بازیکنانشان برای تأخیر در شروع مجدد بازی سخت‌گیرانه‌تر از دیگران جریمه شده‌اند. چهار دقیقه از بازی گذشته بود که نیکولا میلنکوویچ مقابل گابریل شروع به رقصیدن کرد و هنگامی‌که توپ به او برخورد کرد، داور، اندرو مدلی، بلافاصله به او کارت زرد نشان داد. این بالاخره نشانه‌ای از ثبات در قضاوت بود!
به‌جز بازی خلاقانه و هوشمندانه مورگان گیبس-وایت، که به احتمال زیاد در اولین لیست تیم ملی انگلیس تحت هدایت توماس توخل قرار خواهد گرفت، مسابقه تا اواسط نیمه اول چیز خاصی برای عرضه نداشت.
ناتینگهام فارست وقتی کالوم هادسون-اودوی از ریکاردو کالافیوری عبور کرد و سپس با برخورد به او نقش بر زمین شد، مدعی پنالتی شد، اما داور اعتنایی نکرد. لحظاتی بعد، کالافیوری در انتهای دیگر زمین، نیکولاس دومینگز را جا گذاشت و شوتی با پای راست زد که به تیر دروازه برخورد کرد.
این آخرین هیجان در محوطه جریمه در نیمه اول بود. اما آرسنال همان چیزی بود که هست: تیمی بدون مهاجم.
در سمت دیگر، کریس وود بیشتر زمان بازی را در جیب گابریل گذراند! این مسابقه به‌شدت به یک جرقه نیاز داشت که هیچ‌گاه از راه نرسید.
نیمه دوم هم به همان روند نیمه اول ادامه یافت؛ جنگی فرسایشی در جریان بود. تلاش زیاد از سوی هر دو تیم، اما بدون الهام یا انگیزه‌ای جدی.
تنها لذتی که واقعاً می‌شد برد، تماشای استعداد جوان خوش‌آتیه، ایتن وانری بود. او به‌زودی بهتر و بهتر خواهد شد.
در این بین، آرتتا روی نیمکت لحظاتی از خودش واکنش نشان داد، اما او هم نسبت به همیشه آرام‌تر بود. در میان یکی از موج‌های خشمگینانه نسبت به تصمیم داور، حتی موفق شد لبخندی به نونو اسپریتو سانتو، مربی فارست بزند!
۲۰ دقیقه مانده به پایان، وود، گلزن فارست، پس از یک حرکت فوق‌العاده دیگر از گیبز-وایت، یک فرصت نصفه‌ونیمه پیدا کرد، اما ابتدا با تکل نجات‌بخش و عالی ویلیام سالیبا متوقف شد و سپس پرچم کمک‌داور بالا رفت.
مرینو با یک ضربه سر در تیر دوم روی کرنر دیگری از رایس نزدیک بود کاری صورت دهد، اما همچنان نشانه‌ای از ایجاد موقعیتی جدی در جریان بازی دیده نمی‌شد.
شاید آرسنال بیشتر از حریف خود انگیزه نشان می‌داد، اما با گذر وقت، توانایی لازم برای تبدیل کردن تلاش‌های خود برای تغییر نتیجه را نداشت.
هفت دقیقه مانده به پایان، لحظه‌ای نادر از هیجان رقم خورد؛ زمانی‌که مرینو با یک پاس پشت پا زیبا، الکساندر زینچنکو را در موقعیت گل قرار داد. زینچنکو توپ را به مارتین اودگارد رساند و شوت اودگارد، که به سمت دروازه هجوم آورده بود، با واکنش آکروباتیک موریلو از روی خط برگشت داده شد. سپس کمک‌داور به‌آرامی پرچم خود را بالا برد. و این خلاصه‌ای از کل بازی بود.
به قول برادر بزرگم، از آن صفر-صفرهای بیهوده و بی‌ارزش. حیف وقت، حقیقتاً. نمایشی ضعیف و بی‌حاصل از تیم‌های دوم و سوم لیگ برتر که دیگر مطمئن شدیم هیچ توشه‌ای در گونی برای عرضه در مقابل لیورپول صدرنشین ندارند.
تاتنهام 0-1 منچسترسیتی؛ سیزدهم مقابل چهارم
بازگشت به زمین تیمی که اولین زخم‌های یک فصل سخت را بر پیکر منچسترسیتی وارد کرد و امیدواری‌های بسیاری را برای سفیدپوشان شمال در بازی دوازدهم فصل به وجود آورد. جایی که تاتنهام ۴-۰ سیتی را در اتحاد در هم کوبید. ولی اکنون تاتنهام در فصل ناامیدکننده دیگری هیچ‌گونه امیدی برای کسب جایگاهی در اروپا ندارد، در حالی که سیتی در تلاش است تا کمی از زخم‌های عمیق خود را التیام ببخشد و موقعیت خود را در میان ۴ تیم برتر تثبیت کند.
در مقابل تاتنهام و در مسابقات جام اتحادیه در پاییز بود که تیم پپ گواردیولا اولین شکست خود را متحمل شد، شکستی که به طرز عجیبی به پنج باخت متوالی تبدیل شد و در نهایت با شکست سنگین ۴-۰ مقابل تاتنهام در ورزشگاه اتحاد به اوج خود رسید. این روند به حدی پیش رفت که در دوازده بازی، تنها یک پیروزی نصیب سیتی شد. این مسئله اعتمادبه‌نفس تیم را متزلزل کرد و در نهایت پایان یک دوران را رقم زد؛ و به‌طور حتم به جدایی چند تن از بازیکنان تیم منجر خواهد شد. آنچه بین امروز و ماه می اتفاق خواهد افتاد، میزان خسارت سیتی را بهتر مشخص می‌کند.
سیتی هنوز در تلاش برای کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا و همچنین جام حذفی است و پیروزی در شمال لندن، سه روز پس از شکست تلخ مقابل لیورپول، رقیبی که به نظر می‌رسد جانشین آن‌ها در قهرمانی خواهد شد، اندکی آرامش نسبی را برای گواردیولا به همراه داشت.
ارلینگ هالند سرنوشت بازی را تعیین کرد. او پس از بازگشت به ترکیب تیم، پس از ۱۲ دقیقه گلزنی کرد و شمار گل‌هایش در تمام رقابت‌های این فصل به ۲۸ رساند. او تصور می‌کرد که در وقت‌های اضافه گل شماره ۲۹ خود را نیز به ثمر رسانده است، اما پس از بررسی طولانی‌مدت VAR، این گل به دلیل خطای هند مردود اعلام شد.
هالند در حالی که توپ بر سینه‌اش در جهش بود، از میان تکل‌های آرچی گری و کوین دانسو عبور کرد. شاید توپ به قسمت بالای بازوی او برخورد کرده بود، شاید هم نه. تصاویر ویدئویی قاطع نبودند، اما در پایان، این موضوع برای سیتی اهمیتی نداشت.
گواردیولا با بی‌تفاوتی در این‌باره گفت:
ما بردیم، بقیه‌اش مهم نیست. من چیزی ندیدم، واضح نبود.
پپ بیشتر نگران این بود تیمش پس از نیمه دوم کنترل بازی را باز هم از دست داده است:
بازی در نیمه دوم باز شد، به خاطر اینکه ما پرونده بازی را در نیمه اول نبستیم. باید کار را تمام می‌کردیم. همیشه درسی وجود دارد. هرگز فراموش نکنید بازی کنید.
یک ساعتی، سیتی شبیه منچسترسیتیِ قدیمی و مقتدر بود، اما نیم ساعت پایانی شباهت به منچسترسیتیِ جدید و نامنظم این فصل داشت.
در بخش پایانی، آن‌ها مجبور شدند با تمام توان و قوا از دروازه خود محافظت کنند، چرا که تاتنهام به دنبال گل تساوی بود، و با حمله به سمت سکوهای جنوبی ورزشگاه و حمایت تماشاگران نیروی بیشتری به دست آورد.
ادرسون در دقایق پایانی یک مهار عالی مقابل سون هیونگ مین انجام داد و در آخرین ثانیه‌ها، پس از ماجرای جنجالی هند، تاتنهام همچنان برای زدن گل تساوی فشار آورد، و پاپه ماتار سار آخرین فرصت را از فاصله‌ای نزدیک با ضربه سر از دست داد.
آنژ پوستکوعلو در پایان بازی گفت:
شکست ناامیدکننده‌ای بود، اما بیشتر شبیه خودمان بازی کردیم. در نیمه اول توپ‌های زیادی را به راحتی از دست دادیم و به سیتی اجازه دادیم تا به ریتم دلخواه خود برسد. در نیمه دوم، بازی و زمین را کاملاً در اختیار گرفتیم. فوتبال پرانرژی و تهاجمی مقابل یک حریف قدرتمند ارائه دادیم و هرگز عقب نکشیدیم. حتی قوی‌تر شدیم، فقط از گل محروم ماندیم.
واقعیت این است که هر نتیجه‌ای جز برد، برای سیتی ناعادلانه به نظر می‌رسید، زیرا در نیمه اول کاملاً برتر بودند، به‌خصوص جرمی دوکو مانند دیدار با لیورپول، در سمت چپ زمین عملکرد فوق‌العاده‌ای داشت. او پدرو پورو را به شدت به دردسر انداخت، مدافعی که نمی‌دانست باید از دوکو فاصله بگیرد یا به او نزدیک شود.
هر تصمیمی که پورو می‌گرفت، اشتباه به نظر می‌رسید، زیرا دوکو به‌راحتی از او عبور می‌کرد یا سانترهای دقیقی ارسال می‌کرد. در نهایت، گل سیتی نیز با حرکت دوکو رقم خورد؛ او با یک ارسال زمینی، توپ را به پای ارلینگ هالند رساند و وایکینگ نروژی با یک بغل پای ساده در تیر اول، کار را تمام کرد.
ماشین گلزنی؛ ارلینگ هالند بعد از غیبتی کوتاه، با گل برگشت
در این دیدار سون و دیان کولوسفسکی روی نیمکت بودند و خط حمله جوان تیم به کمک بیشتری نیاز داشت. در نیمه اول، ادرسون تقریباً بی‌کار بود و وقتی داور سوت پایان را زد، صدای نارضایتی هواداران به گوش رسید.
اما پوستکوعلو در بین دو نیمه وسوسه نشد تا تعویض‌هایش را انجام دهد و پاداشش را هم گرفت؛ زیرا تیمش حتی قبل از ورود بازیکنان تازه‌نفس، به بازی برگشته بود.
در واقع، پدرو پورو که در نیمه اول به‌شدت از دوکو به دردسر افتاده بود، این بار با یک حرکت هجومی زیبا و ارسال زمینی سریع، جریان بازی را تغییر داد. ویلسون اودوبر که در تیر دوم برای ضربه زدن سر خورد، نتوانست توپ را به چارچوب بزند، اما این حرکت شور و انرژی را به ورزشگاه بازگرداند.
من‌بعد اسپرز با ریتم سریع‌تر و فشاری بیشتر بازی کرد و پس از ورود سون، کولوسفسکی، سار و جد اسپنس، عملکرد بهتری داشت و برای اولین بار در این نبرد، منچسترسیتی تحت فشار دائمی قرار گرفت. گواردیولا در پاسخ به این شرایط، فیل فودن و برناردو سیلوا را به میدان فرستاد تا کمی کنترل بازی را بازپس بگیرد. در پایان، سیتی دومین تیمی شد که تاتنهام را در این فصل لیگ برتر در خانه‌اش متوقف کرد و نخستین تیمی که از سپتامبر، بعد از آرسنال، موفق شد در این ورزشگاه گلی دریافت نکند.
این شاید برای منچسترسیتی دستاورد کوچکی باشد، اما روزگار تغییر کرده است. حالا سیتیزن‌ها به جام حذفی چشم دوخته‌اند، در حالی که تاتنهام هنوز در نیمه پایین جدول لیگ برتر گیر کرده، و در رؤیای حضور در لیگ اروپا به سر می‌برد. هرچه پیش آید فصل ناامیدکننده و غیرقابل‌اشاره‌ای برای هر دو تیم به حساب خواهد آمد.
پوستکوعلو، این فصل را هم با دستانی خالی به پایان خواهد برد
لیورپول 2-0 نیوکاسل یونایتد؛ تیم اول مقابل تیم ششم
پس از کارت قرمز در دربی مرسی‌ساید، آرنه اسلوت روی صندلی خود در جایگاه نشسته بود و به زمین سبز و درخشان آنفیلد که به‌زودی شاهد تاج‌گذاری‌اش خواهد بود، چشم دوخته بود.
تاج‌گذاری به‌عنوان تنها دومین سرمربی لیورپول که در ۳۵ سال اخیر به قهرمانی لیگ دست پیدا می‌کند.
تأییدی بر اینکه او جانشین شایسته‌ای برای یورگن کلوپ و بزرگانی که پیش از او در این مسند نشسته بودند. بدون تردید، در فصل آینده تصویر او را در پرچم عظیم کاپ خواهیم دید که در کنار شنکلی، پیسلی، دالگلیش و کبای قرار گرفته است.
بعد از پایان این دیدار که دیرتر از دیدار آرسنال آغاز شده بود، فاصله بین لیورپولِ اسلوت و آرسنالِ متزلزل و نامطمئن آرتتا به ۱۳ امتیاز رسید. شاید آرسنال یک بازی کمتر انجام داده باشد، اما با توجه به روند فعلی، هیچ تضمینی وجود ندارد.
بله، از این‌رو درحالی‌که هنوز در فوریه هستیم، جام لیگ برتر بار دیگر در کابینه افتخارات آنفیلد دیده می‌شود.
بله، اسلوت روی سکو نشسته بود، چراکه دو هفته پیش، پس از تساوی جنجالی تیمش مقابل اورتون در دربی، برای لحظه‌ای کنترلش را از دست داد. چقدر آن شب تلخ و ناامیدکننده، اینک دور به نظر می‌رسد. آن شب لیورپول متزلزل و لرزان بود، دیگر چنین نیست. آن‌ها ناگهان افسار همه‌چیز را به دست گرفتند و مقتدرانه در صدر جدول ایستاده‌اند. در کنترل کامل.
شاید برای دوستداران رقابت‌های فوتبال لیگ برتر هیجان و لطفی نداشته باشد، اما قرمزپوشان مرسی‌ساید قهرمانانی در انتظار تاج‌گذاری سرمربی خود و بوسیدن مدال‌های افتخار خود هستند.
شاید آن‌ها در مقابل نیوکاسل بازی درخشانی و پنج‌ستاره‌ای را ارائه ندادند و این احتمالاً امیدی برای نیوکاسل در آستانه فینال کارابائو کاپ در ماه آینده در ومبلی خواهد بود. اما قرمزها همان‌قدر که لازم بود به امور رسیدگی کردند و این چیزی است که اهمیت دارد.
یک گل زودهنگام از دومینیک سوبوسلای و یک گل برای آرام کردن اوضاع در اواسط نیمه دوم از الکسیس مک‌آلیستر با پاس زیبای دیگری از صلاح.
این درست در لحظاتی بود که خبر تساوی آرسنال در ناتینگهام در استادیوم پخش شد و تماشاگران در کاپ با تمام وجود به آوازخوانی پرداختند، به شکلی که در آخرین قهرمانی‌شان، در فصل کرونایی ۲۰۱۹-۲۰، امکانش را نداشتند.
زمانی، این اخبار از طریق رادیوهای کوچک کنار گوش هواداران شنیده می‌شد، اما حالا اخبار از طریق صفحات گوشی‌های هوشمند که بی‌وقفه همه را در جریان می‌گذارد، منتقل شد. اما تأثیر همان است: شادی، آسودگی و حسی از قطعیت. تمام شدن و رسیدن. انجامش دادیم و به آرزویمان رسیدیم.
آن‌ها دوباره «ما قهرمان لیگ خواهیم شد» را خواندند. و چه کسی می‌تواند یا جرأت دارد حکم دیگری صادر کند یا به مخالفت بنشیند؟
لیورپول تا پایان بازی همچنان پرانرژی بود. وقتی زمان بازی به دقایق پایانی و دقیقه ۹۷ نزدیک می‌شد، این لیورپول بود که همچنان حمله می‌کرد.
محمد صلاح این بار موفق به گلزنی نشد و به نظر می‌رسید که این موضوع برایش توهین‌آمیز و مایوس‌کننده است، درحالی‌که او یک پاس گل دیگر داشت.
در همین حال، دومینیک سوبوسلای هم کاملاً خسته به نظر می‌رسید. البته اگر به اندازه هافبک مجارستانی می‌دویدید، من و شما هم مانند نعش، نقش زمین می‌شدیم!
سوبوسلای و دوندگی و جنگندگی او نمادی از لیورپولِ اسلوت است. تیمی پرقدرت، سرشار از انگیزه و امید. نتایج آخر هفته آن‌ها را با موجی از امیدواری وارد این بازی کرده بود و با غیبت الکساندر ایساک، مهاجم نیوکاسل، به دلیل مصدومیت کشاله ران، لیورپول از همان دقایق ابتدایی، تیم برتر زمین بود. در حقیقت، شاید آن‌ها باید در همان دقیقه دوم بازی صاحب یک ضربه پنالتی می‌شدند.
صلاح روی یک پاس فوق‌العاده از پشت سر لوئیس هال، مدافع کناری نیوکاسل، فرار کرد و هنگامی که هال تعادلش را از دست داد و به زمین افتاد، به نظر می‌رسید که با دست خود، صلاح را هم سرنگون کرده است. داور مسابقه، استوارت اتول، سوت زد اما به شکلی عجیب، خطای صلاح را اعلام کرد، درحالی‌که خطایی از سوی او وجود نداشت. VAR هم تصمیم گرفت که مداخله نکند. اتفاقی عجیب و بحث‌برانگیز.
بازی ادامه پیدا کرد و لیورپول همچنان نیوکاسل را تحت فشار گذاشت. اسلوت تنها دو تغییر نسبت به بازی آخر تیمش ایجاد کرده بود، اما خط میانی لیورپول سرشار از انرژی بود و در دقیقه یازدهم، به گل رسید.
الکسیس مک‌آلیستر یک حمله را از میانه میدان آغاز کرد و توپ را به لوئیز دیاز، که همیشه خطرناک است، در سمت چپ سپرد. دیاز به داخل محوطه نفوذ کرد و توپ را به دومینیک سوبوسلای رساند تا او با پای چپ و از فاصله ۱۲ متری، گل اول لیورپول را به ثمر برساند. انگلر نیک پوپ توپ را دیر دید، واکنش او کند بود، اما برای لیورپول مهم نبود؛ آن‌ها پیش افتادند.
میزبان بوی فرصت را حس کرده بود و می‌خواست بازی را در همان نیمه اول تمام کند. البته که بازی کاملاً یک‌طرفه نبود. نیوکاسل آمده بود تا رقابت کند و در جریان بازی حضور داشت. کالوم ویلسون با یک حرکت سریع و ضربه‌ای خطرناک، دروازه لیورپول را تهدید کرد و تیم ادی هاو در ۱۵ دقیقه ابتدایی نیمه دوم، تیم برتر زمین بود و مالکیت توپ و میدان را در اختیار داشت.
در این لحظات، لیورپول با کمی تعلل و درنگ کنار آمد.
طبیعی است، مردان اسلات برای بازی هفته آینده در پاریس مقابل پاری‌سن‌ژرمن در لیگ قهرمانان اروپا باید در سطحی بالاتر ظاهر شوند، ولی دفاع این تیم مانند دیدار با سیتی مستحکم بود و در ۲۵ دقیقه مانده به پایان، با یک ضدحمله تماشایی، تیر خلاص را شلیک کردند.
الکسیس مک‌آلیستر با انگیزه و حرارت توپ را تصاحب کرد و با قدرت به سمت دروازه پیش رفت. او گزینه‌های مختلفی برای پاس دادن داشت، اما هوشمندانه تصمیم گرفت توپ را به محمد صلاح بسپارد. صلاح حرکت کرد، یک لحظه مکث کرد، دو مدافع را فریب داد و توپ را به مک‌آلیستر برگرداند تا او با ضربه‌ای استادانه با پای راست، توپ را از کنار نیک پوپ عبور دهد و گل دوم را به ثمر برساند.
تغییر خیلی هم بد نیست؛ گل کُشنده مک آلیستر روی پاس زیبای صلاح زده شد
آرنه اسلوت از صندلی خود به پرواز درآمد. او تنها نبود، تمامی تماشاگران سکوها به پرواز درآمدند. آنفیلد به پرواز درآمد. و وقت زیادی نمانده است تا لیورپول و هواداران آن‌ها در سراسر جهان به پرواز درآیند.
شرایط قعرنشینان
متأسفانه در این فصل نه‌تنها تکلیف قهرمانی به‌سرعت مشخص شد، بلکه نبرد پایین‌نشینان جدول هم هیجان خاصی ندارد. اگر تیم‌های ساوتهمپتون، ایپسویچ و لسترسیتی تا حدی نمایش قابل‌قبول‌تری عرضه می‌کردند، منچستریونایتد، وستهم و اورتون روزهای پایانی فصل را با عذاب بیشتری پشت سر می‌گذاشتند.
با ضعف قعرنشینان، یونایتد خوش‌شانس است که در خطر سقوط نیست
آنچه از این‌جای فصل تا پایان تا حد زیادی هنوز نامعلوم و نامشخص است، مقام دوم تا دهم جدول و صعود برای جام‌های اروپایی است که لیگ برتر را تا حدی تماشایی نگاه داشته است. با شرایط فعلی آرسنال و نتایج فارست، تغییرات مکان‌های بالای جدول اصلاً بعید نیست و ممکن است مکان دوم جدول تیمی غیر از شمال‌نشینان لندن باشد.
