مطلب ارسالی کاربران
استاتوس: بدون تو نمی توانم بخندم
«خیلی خوشحالم که اینجا هستم. می‌خواهم شما هم از اینجا بودن خوشحال باشید». اولین سخنرانی مرد آرژانتینی در اولین جلسه تمرینی‌اش در لیگ جزیره با این جمله‌ها آغاز شد و به یک درخواستِ عجیب رسید. مائوریسیو مسیری کوتاه از زغالِ داغ در گوشه‌ای از زمین درست کرد و از همه بازیکنان ساوتهمپتون خواست که از روی آن عبور کنند. چند ساعت بعد، مطبوعات متعجبِ انگلیسی نوشتند که آقای تازه‌وارد بیشتر از آن‌که واقعا تمایلی به امتحان‌کردن بردباریِ شاگردان‌اش داشته باشد، قصد داشته یک نمایشِ سرخپوستی در تمرین راه بیاندازد و خیلی زود به بازیکنان تیمش بباوراند که قرار است در طول فصل دست به کارهای عجیبی بزنند. در پایان فصل، ساوت به یکی از بهترین رتبه‌های تاریخ‌اش در جدول رسید و پوچتینو، به باشگاهی بزرگ‌تر با ایده‌هایی بزرگ‌تر رفت. دو دهه بعد از اوسی آردیلس، شعارها و لقب‌ها و سرودهای زیادی توسطِ هواداران تاننهام ساخته شدند اما هیچ ستاره‌ای در باشگاه تبدیل به سوژه‌ای برای یک آهنگِ پاپ در اندازه‌های آهنگ معروف«رویای اوسی» نشده بود. هیچکس به جز سرخپوستِ سرسختی به نام پوچتینو که رویایش وسیع‌تر از بالابردن اف.ای کاپ در ومبلی است. پاپِ استار این روزهای وایت‌هارت‌لین هم درست مثل آردیلس آرژانتینی است. یک مربی که هموطنان‌اش نتوانستند مالویناس را از بریتانیایی‌ها بگیرند اما خودش در قلبِ بریتانیا، در خیابانِ بیل نیکولسون مالکِ همه قلب‌های پرکار و هیجان‌زده است.
اسپرز در همه تابستان‌های این سال‌ها؛ سوژه‌ای برای غارت‌شدن از طرف باشگاه‌های ثروتمند بوده و برای دوست داشتن این تیم؛ چه دلیلی بهتر از این‌که باشگاهِ بنا شده به دست بچه های مدرسه گرامر، هر سال به خوبی جای خالی ستاره‌های جداشده را با گزینه‌های تازه‌نفس پر کرده و هیچوقت در این راه کم نیاورده است؟ تاتنهامِ پوچ تیم کم نقصی به نظر می‌رسد. تیمی شاداب، پرحوصله و پررویا که بعد از مدت زیادی، بین هواداران‌اش و امیدواری، صلح برقرار کرده است. آقای مربی، قبل‌تر از تغییر سبک بازی تاتنهام، باورِ بازیکن‌های تیم را تغییر داد تا باشگاهی که همیشه به سهل‌انگاری دفاعی متهم بوده، صاحبِ بهترین خط دفاعی لیگ برتر شود و تیمی که حتی با گران‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال از گرفتن سهمیه اروپا بازمانده، با کریس اریکسن 11 میلیونی، 12 هفته زودتر از پایان لیگ صعود به لیگ قهرمانان را قطعی کند. همه آن‌هایی که با پرچم‌های سفیدرنگ در مسابقه‌های خانگی اسپرز فریادهای‌شان را برای این تیم خرج می‌کنند، به خوبی از اغراقِ شعارهایی که تاتنهام را بهترین تیم دنیا و پادشاهِ شمال لندن می‌دانند، خبر دارند اما در تک‌تک بازی‌های خانگی و خارج از خانه فصل اسپرز، بنری بزرگ در کنار سکوهایِ طرفداران لیلی‌وایتز قرار می‌گیرد که هیچ نشانی از اغراق در آن نیست. بنری که با هر نتیجه ای در پایان فصل، از جایش تکان نخواهد خورد. بنری که یک قسمت از شعر معروف بری مانیلو را به لوگویِ باشگاه پیوند می‌زند تا رمانتیک‌ترین شعار هوادارانه را در بین همه تیم‌های انگلیسی برای تاتنهام رقم بزند:«بدون تو نمی توانم بخندم».
محمدحسین عباسی
