همیشه تیم های پایه در ایران به ویژه تیم ملی نوجوانان در فوتبال یک سر و گردن از بزرگسالان و امید بالاتر بوده اند. شاید حضور در مرحله حذفی جام جهانی برای تیم ملی بزرگسالان شبیه به یک رویا باشد ولی همان طور که شاهد هستیم برای نوجوانان این یک امر عادی به شمار می رود. سخن گفتن در مورد رسیدن به مراحل پایانی جام جهانی برای تیم ملی جوانان بسیار معقول به نظر می رسد ولی شاید کمتر کسی پیدا شود که چنین ادعایی را برای تیم ملی بزرگسالان ایران بکند.
با نگاهی به چهار تیم پایانی جام جهانی جوانان امارات متوجه می شویم که دو تیم از قاره امریکا (جنوبی و شمالی)، یک تیم از افریقا (پای ثابت مراحل پایانی) و تنها یک تیم از اروپا به این مرحله صعود کرده اند. حال این مورد را با 4 تیم پایانی جام جهانی 2010 بزرگسالان مقایسه می کنیم که سه تیم از اروپا و یک تیم از امریکا در آن حضور داشتند. حضور پر رنگ تیم های اروپایی در مراحل پایانی جام های معتبر فوتبال بسیار عادی است ولی هیچ گاه شاهد حضور پر تعداد این تیم ها در جام هایی چون جام جهانی نوجوانان نبوده ایم.
از لحاظ موقعیت آب و هوایی و شرایط زندگی و عوامل ژنتیکی، نوجوانان ایرانی در مقایسه با اروپایی ها زودتر به سن بلوغ می رسند، این مورد در کشورهای افریقایی و امریکایی نیز وجود دارد. بلوغ زودرس برابر است با افزایش قدرت عضلانی، استخوان بندی مقاوم تر و در نتیجه بالا رفتن قدرت بدنی که نوجوانان به بلوغ نرسیده از آن محروم هستند. در چنین شرایطی بازیکنان ایرانی در شرایط بدنی مطلوب تری نسبت به همتایان خارجی شان قرار می گیرند و همان گونه که در میدان نیز مشاهده می شود از هر لحاظ از آنها سرتر عمل می کنند. همان گونه که می دانیم نوجوانان به بلوغ نرسیده بویژه پسران، از قدرت بدنی و قابلیت های قلبی عروقی پایین تری نسبت به همتایان به بلوغ رسیده شان برخوردارند.
خستگی ناپذیری و حملات متعدد تا پایان دیدار از مهم ترین مشخصه های بازی تیم ملی نوجوانان ایران در برابر تیم های همگروهی خود بود. این قضیه تا مرحله یک هشتم ادامه داشت ولی در این مرحله نوجوانان ایرانی به تیمی خوردند که از این لحاظ سرتر از خودشان بود. نیجریه که همیشه یک پای ثابت مراحل پایانی جام جهانی نوجوانان است براحتی از سد تیم ملی ایران گذشت و با شکست سایر رقبا تا فینال بازی ها نیز پیش رفت. هیچ تیم اروپایی را در این دوره شاهد نبودیم که بتواند قدرت واقعی فوتبال کشورش را به نمایش بگذارد، این مساله نیز از همان بلوغ زود رسی نشات می گیرد که در موردش صحبت کردیم.
پس بهتر است کمی دقیق تر و علمی تر به قضایا نگاه کنیم و از بالا بردن یا پایین بردن اشخاص در چنین شرایطی خودداری نماییم. بدون شک تیم های اروپایی با همین بازیکنان شان پس از چند سال به موفقیت هایی دست خواهند یافت که تیم هایی چون نیجریه حتی نمی توانند به آن فکر کنند. البته هدف از این مطالب زیر سوال بردن موفقیت تیم هایی چون ایران یا نیجریه نیست اما چه خوب است حداقل در کشور خودمان از همین سرمایه ها که تجربه چنین میادین بزرگی را در بهترین دوران سنی شان کسب کرده اند به بهترین نحو استفاده کنیم نه اینکه آنقدر در جا بزنیم که مثل سال های گذشته کشورهای صاحب فوتبال این فاصله را طی و با برنامه ریزی منظم شروع به دور کردن خودشان از فوتبال ما کنند.
