یک حرکت، دو حرکت. ضربه. ضربه ای سریع و مهلک. ترکیبی از تکنیک، قدرت و دقت. از دیدن آن خسته نمی شویم.
گلی که در یک بعد از ظهر خاص در برنابئو، به خوبی نمایانگر مجموعه ای از مهارت ها بود. نمایانگر یک فوتبالیست.
و این فوتبالیست کسی نیست جز کریستیانو رونالدو.
وقتی رائول پنج شنبه خبر بازنشستگی خود را اعلام کرد، این احساس به وجود آمد که او زمان بسیار درستی را برای اعلام بازنشستگی خود انتخاب کرده است. با این خبر، همه دستاوردهای بازیکن اسپانیایی بار دیگر به دقت مرور شد و مارکا اعلام کرد که با این خبر روز شنبه برنابئو به “بهشت هفتم” می رود، فرصتی برای جشن گرفتن “روز شماره هفت ها”.
در سکوی تماشاگران در برنابئو، بنری بود با این عنوان: “این سکوها متعلق به توست، خانه توست. ممنون رائول.” در زمین برنابئو، رونالدو چهارمین کفش طلایش را به تماشاگران نشان داد و از آن ها تشکر کرد. هیچ کس جز او تا به حال نتوانسته این جایزه را چهار بار کسب کند. آن روز، روزی برای قدردانی از دو مرد بود: شماره 7 قدیمی و شماره 7 جدید. یکی از آن ها نقطه عطفی در تاریخ باشگاه است و دیگری تعریف مدرنی از همان نقطه عطف. دو مرد با ویژگی هایی متفاوت که در یک عدد خاص مشترک بودند: 323.
البته دیگر در آن عدد با هم مشترک نیستند.
رونالدو با آن ضربه سریع و مهلک رائول را پشت سر گذاشت و شمار گل های خود در پیراهن سفید را به عدد 324 رساند. ضربه سریع او به نوعی یادآور این است که او چه قدر سریع این تعداد گل را به ثمر رسانده است. و حالا مرد پرتغالی به تنهایی گلزن برتر تاریخ یک باشگاه است، آن هم نه یک باشگاه معمولی. باشگاه بزرگی به نام رئال مادرید.
اعداد و ارقام اهمیت کار او را ثابت می کنند. برای رائول، 741 بازی در 16 فصل لازم بود تا او به رکورد 323 گل برسد. برای رونالدوی 324 گله، تنها 310 بازی لازم بود. کمی بیش تر از 6 فصل. به این موضوع فکر کنید، بیش تر فکر کنید: او یکی از برترین رکوردهای اروپا را با 431 بازی کمتر شکسته است.
و این آمار تنها بخشی از داستان زندگی او در رئال مادرید است.
وقتی 6 سال پیش در سال 2009 در برنابئو معارفه شد، برچسب قیمت 80 میلیون پوندی او با 80000 تماشاگری که برای خوشامدگویی به او آمده بودند همخوانی داشت. استقبالی که در برنابئو از او شد بی نظیر بود. فلورنتینو پرز در آن مراسم گفت: ” چنین استقبالی بی سابقه بوده است.” و باشگاه در وبسایت خود نوشت: ” این اتفاق در تاریخ ثبت خواهد شد.”
نه تنها آن اتفاق بلکه خود آن بازیکن نیز در تاریخ ثبت شد، احتمالا آن ها این موضوع را می دانستند. اما نمی توانستند تصور کنند او چگونه تاریخ سازی خواهد کرد، می توانستند؟ هرگز.
موفقیت هایی که رونالدو از لحاظ گل زنی به دست آورده بسیار خارق العاده هستند و آمار گل های او آن قدر عالی است که درک ما از ارزش یک گل را از حالت طبیعی خارج کرده است: او سریع ترین بازیکنی است که به 150 گل در لالیگا رسید، سریع ترین بازیکنی که به 200 گل در لالیگا رسید، اولین کسی که توانست در یک فصل لالیگا در برابر همه تیم ها گل زنی کند، صاحب بیش ترین هت تریک در تاریخ لالیگا، صاحب بیش ترین هت تریک در یک فصل لالیگا، رکورددار گلزنی در چمپیونزلیگ، دارنده رکورد بیش ترین گل زده در یک فصل چمپیونزلیگ، تنها بازیکنی که در 5 فصل متوالی بیش از 50 گل را ثبت کرده و مردی که از نظر گل زنی در ال کلاسیکوهای متوالی رکورددار است.
این ها فقط بعضی از رکوردهای او هستند. لیست بازیکنان بزرگ و اسطوره هایی که رونالدو آن ها را پشت سر گذاشته نشان می دهد که کار او چقدر ارزشمند است: او ابتدا آمانسیو آمارو را در لیست گلزنان پشت سر گذاشت، پس از آن امیلیو بوتراگوئنو، پیری و پاکو خنتو. نفر بعدی هوگو سانچز بود. بعد از او فرانس پوشکاش و سپس کارلوس سانتیانا. پس از آن آلفردو دی استفانوی بی نظیر و بالاخره در روز شنبه رائول.
“بهشت هفتم” متعلق به اوست.
استعداد او، که نمونه آن را قبلا کمتر دیده بودیم، رونالدو را به چیزی فراتر از یک فوتبالسیت تبدیل کرده است. کاتالوگی که رونالدو از خود در رئال بر جای گذاشته در تاریخ باشگاه بی رقیب است. و این که او چگونه این میراث را به جای گذاشته نیز شایان توجه است.
.
گل های زیبای از راه دور او در برابر اوساسونا و سلتاویگو، ضربه پشت پای او در برابر رایو وایکانو، ضربه سر او در بازی با منچستر یونایتد، ضربه خیره کننده پای چپ او در برابر سویا، کار زیبای او در بازی با شالکه و گالاتاسرای، لیست بلندبالای گل های او در برابر بارسلونا، ضربه آزادهایش در مصاف با آپوئل، مارسی و اتلتیکو مادرید، این ها همه خاطراتی هستند که همیشه از او در ذهن ها باقی می ماند.و نیز آن ضد حمله معروف در برابر آژاکس، حرکتی که خود رونالدو آن را پایه ریزی کرد و خودش هم آن را تمام کرد.
صادقانه بگوییم، آن چیزی که رونالدو از فوتبال به ما نشان داد را افرادی که قبل از ما بوده اند هرگز در فوتبال ندیده اند. با این وجود، اگر بگوییم برتری رونالدو در فوتبال تنها به دلیل استعداد اوست در حق او کوتاهی کرده ایم.
سال گذشته بود که وکیل رونالدو، خورخه مندس، او را “بهترین ورزشکار تاریخ” دانست. البته برای خیلی ها اعتراف به این که حق با مندس است راحت نیست، اما او چیزی می دانست که اصرار داشت “رونالدو می تواند تا 40 سالگی بازی کند”
رونالدو همیشه در فکر بهترشدن و کامل تر شدن است. حتی فکر کردن به این که او چقدر خود را وقف فوتبال کرده است طاقت فرساست. کارلو آنچلوتی مربی سابق او در این باره می گوید: ” هیچ کس مانند او تمرین نمی کند. او بهتر از هرکس دیگری ریکاوری می کند و خود را برای بازی ها آماده می کند.”
پل کلمنت ، دستیار سابق آنچلوتی نیز می گوید: ” به خاطر دارم که یک بار ساعت سه بامداد از سفر برگشتیم و او همان موقع به حمام آب یخ رفت. به عنوان مثالی دیگر، ساعت 6 صبح از استانبول برگشتیم و او به نزد فیزیوتراپیست رفت.”
واضح است که رونالدو به وضعیت جسمانی خود اهمیت زیادی می دهد به گونه ای که شاید در فوتبال بی سابقه باشد. مربیان او از آنچلوتی گرفته تا سر الکس فرگوسن بارها راجع به فیزیک بدنی او صحبت کرده اند. منتقدان رونالدو می گویند اهمیتی که او به جسمش می دهد حرفه ای نیست و منشا آن وسواسی است که او نسبت به ظاهرش دارد. وجود چنین انتقاداتی غیرقابل درک است و این گونه افراد درک درستی از او ندارند. بعضی از حرکاتی که رونالدو گاهی انجام می دهد نیز در راستای همین انتقادات است و با خود پیام هایی را به همراه دارد.
آیا خوشحالی بعد از گل او در برابر اوساسونا در سال 2012 که ران پای خود را نشان داد را به خاطر دارید؟ مسلما به یاد دارید، چه کسی به یاد ندارد! شاید برای خیلی ها آن نوع خوشحالی جالب به نظر نرسید، اما پیامی در آن بود. پیامی که او می خواست با این کار منتقل کند.
معمولا، تلاش ها و تمرینات مداوم او نادیده گرفته می شود و دستاوردهای او را همیشه به حساب استعداد او می گذارند. به همین دلیل، چنین حرکاتی از رونالدو این پیام را منتقل می کند که او با تلاش هایش به این جایگاه رسیده است و خاطرنشان می کند که استعداد بدون تلاش به ثمر نمی رسد.
در واقع آن حرکت رونالدو این نکته را یادآوری می کرد: این که پاهای او این کارهای خارق العاده را انجام می دهند به این دلیل است که او خود پاهایش را وادار می کند تا این گونه باشند.
این تلاش خستگی ناپذیر است که رونالدو را توصیف می کند. تلاشی که همیشه مشهود است.
در ماه سپتامبر، اسکای اسپورتس آماری جامع از گل های رونالدو را منتشر کرد که بیانگر همه چیز بود: از حریفانی که او بیشتر در برابر آن ها گل زنی کرده گرفته تا تعداد گل هایی که با هر یک از اعضای بدنش به ثمر رسانده است. مهم ترین قسمت این آمار، زمان بندی گل های او بود: رونالدو در دقایق 76 تا 90 بازی بیش ترین گل ها را به ثمر رسانده است.
طبیعتا افرادی هستند که به این آمار احمقانه نگاه می کنند، افراد منفی بافی که احتمالا خود را این گونه توجیه می کنند که گل ها بیش تر زمانی به ثمر رسیده اند که نتیجه نهایی بازی مشخص شده است. اما این آمار محکم ترین گواه تلاش خستگی ناپذیر رونالدوست.
برای رونالدو، یک گل کافی نیست، دو گل کافی نیست، سه، چهار، پنج: هیچ وقت کافی نیستند. در مورد کسب افتخارات هم همین گونه است، او همیشه به دنبال چیزهای بیش تری است. او همیشه به دنبال راهی تازه برای رسیدن به موفقیت است، برای انجام کارهای بزرگ. او همیشه به دنبال پیشرفت است.
او وسواس به موفقیت دارد؟ بله همین طور است، اما (این یک نکته منفی نیست و) فوق العاده تحسین برانگیز است.
.
در اواسط ماه سپتامبر در بازی برابر شاختار دونتسک او مثل همیشه تشنه موفقیت بود. بازی به لطف گل های او آرام شده بود و بازیکنان دیگر شور و حرارت خود را از دست داده بودند، اما مرد پرتغالی دست از تلاش بر نمی داشت. او که تا همان جای کار نیز بیش از هر بازیکن دیگری به پیروزی تیم کمک کرده بود، باز هم بیش از دیگر بازیکنان به حریف فشار می آورد. هنوز راضی نشده بود. او هیچ وقت راضی نمی شود. وقتی بازیکنان دیگر دست از تلاش بر می دارند، او آستین های خود را بالا می زند و از نو شروع می کند.
در نهایت، او گل دیگری را در برابر شاختار به ثمر رساند و هت تریک خود را کامل کرد.
به همین دلیل است که او تنها رکوردها را نمی شکند، بلکه آن ها را محو و نابود می کند.
.
همیشه افراد بر سر این که آیا او بهترین است یا خیر بحث خواهند کرد؛ اما چیزی که جای بحث ندارد این است که او خود را متعهد کرده تا بهترین باشد. “من تلاش می کنم تا در تاریخ بهترین باشم.” این صحبت رونالدو در نوامبر گذشته است. و این همان کاری است که او انجام می دهد: تلاش بی وقفه. در هر روز از روزهای زندگی اش.
اما فقط تلاش مداوم نبوده که او را به اینجا رسانده است، او ضمن تلاش های خود از هوشش نیز استفاده می کند.
.
18 ماه است که شاهد تغییر سبک بازی رونالدو بوده ایم. حالا در 30 سالگی، برترین گلزن تاریخ رئال مادرید کنترل بازی خود را در دست گرفته، محدودیت هایی را که گذشت زمان بر او تحمیل کرده با آغوش باز پذیرفته و نوع بازی خود را به گونه ای تغییر داده تا بتواند مثل همیشه موفق و پرثمر باشد.
.
اکنون در سال 2015، بازی او قدرت ویرانگری کمتری دارد اما کنترل شده تر است. او که زمانی یک وینگر چپ تخریب گر بود حالا در حال تبدیل شدن به خطرناک ترین مهاجم نوک جهان است. موفقیت او اکنون بر پایه حرکات محتاطانه، حرکات انفجاری به موقع، حرکت در عمق برای تصاحب توپ و به ثمر رساندن گل با یک ضربه است. پویایی بازی او کمتر شده اما نتیجه کار او مانند قبل تاثیرگذار و مفید است. بازی او متمرکزتر و دقیق تر شده اما گل ها هم چنان می آیند. همیشه می آیند.
.
در ماه ژانویه، او با آگاهی از میراثی که بر جای گذاشته و همواره در تلاش برای بهبود آن است گفت: ” می دانم که جایگاهی در تاریخ فوتبال دارم. می دانم که در بین بهترین های تاریخ، یک صفحه زیبا نیز به من اختصاص دارد”
این غیرقابل انکار است، اما میراث رونالدو تنها یک صفحه نخواهد بود، بلکه یک فصل کامل از یک کتاب خواهد بود. یک فصل بسیار طولانی. فصلی پر از حرکات جذاب و فوق العاده فردی، همراه با انبوهی از ضربات زیبا و مهیب، ضربات پشت پا و ضربات سر. حرکات نمایشی زیبا و ضربات آزاد. و سرشار از اعداد و رکوردها. رکوردهایی بسیار زیاد که مهم ترین آن ها رکورد روز شنبه بود: 324. در باشگاهی به بزرگی رئال مادرید.
یک حرکت، دو حرکت. ضربه. هیچ وقت از دیدن آن خسته نمی شویم.
.
تیم کالینز
