یادداشت وارده: در ستایش سیستم

مهیار میرزاپور 07/31/2015 - 18:31 مشاهده پروفایل

2,441 مشاهده / 3 دیدگاه

تا آنجا که حافظه من یاری می کند، اندریاس کوپکه، یورگن کولر، توماس هسلر، یورگن کلینزمن، اولیور کان، متزلدر، بالاک، نویویل، نویر، هوملس، اوزیل، گوتسه و احتمالا تر اشتگن، دراکسلر و... . بوی غژغژ چرخ دهنده ها می آید، چرخ دنده هایی که شب و روز بیدارند و مشغول کار تا روی خط تولید به فواصل زمانی مساوی محصولاتی با کیفیت، بازار را به تسخیر خود درآورند. توفیر آنچنانی هم ندارد اولیور مدیر خط باشد یا آندره.

طرفداری / محمد عامریان - در کشورهای توسعه یافته نظیر نروژ و سوئد به زحمت می توان قهرمانی یا مبارزی دید که به یک باره سوار بر اسب می آید و ورق را بر می گرداند. درست برعکس کشورهایی نظیر تانزانیا، ونزوئلا و... که جولانگاه نام هاست. نام هایی که در غیاب سیستم قرار است به تنهایی گرسنگی، توسعه نیافتگی، نا امنی و فقر را حل کنند و قهرمان مردمانی باشند که سال های سال انتظارشان را می کشیدند. از این حیث فوتبال از جهات مختلفی به سیاست شبیه است، همان اندازه که لباس دروازه بانی به اندازه قبای ریاست جمهوری برای چیلاورت!

بلغارستان، یونان، نیجریه و...نام هایی هستند که در اثر انباشتی از ستارگان نظیر آموکاچی، اولیسه، وست و... یا حضور یک فوق ستاره نظیر استویچکف در یک بازه زمانی توانسته اند حضوری خیره کننده داشته باشند. ستارگانی که مستقل از جریانات داخلی کشور رشد و پیشرفت داشته و به بالاترین سطح رسیده اند و باقی قصه هم که روشن است: ریختن توی خیابان و شبی روی ابرها، بی خیال تورم و... قرار بعدی ما 30 سال بعد تا کشف استویچکفی دیگر. حضوری به درخشندگی یک شهاب، زیبا اما گذرا.

برای ما که دیگر متخصص باخت هستیم و دیرآشنا با کارگروه ها و جلسات آسیب شناسی، کلیشه هایی نظیر لزوم توجه به زیرساخت، استعداد یابی، علم روز و الفاظی ازاین دست بیش از گره گشا بودن، روی اعصاب مخاطب پیاده روی می کنند. به بیانی ساده تر هر عقل سلیمی می داند انگاشتن فوتبال به عنوان عضوی مستقل ازجامعه نادرست ترین تحلیل ممکن را ارائه می دهد. اشتباهی به گزافی حرکت درون یک دستگاه مختصات بدون آگاهی از مبدا آن. همه آنچه جامعه را شکل می دهد از فرهنگ و اقتصاد تا مدیریت و... ما به ازایی توی مستطیل سبز دارند و کیست که نداند، سلول های بیمار، سیستم سالمی نخواهند ساخت.

اصفهان و تهران فرقی ندارد. یک پاس غلط، یک تعویض نابجا دلیل لازم و کافی برای سرایش قصیده از خلاقانه ترین الفاظ چارواداری است روی سکوها، درست مثل چندپیکو ثانیه دیر حرکت کردن پشت چراغ قرمز، فرقی هم ندارد تجریش باشی یا راه آهن. شب ها لایی کشیدن ساده تر است، به بیان ساده تر شفافیت که نباشد همه چیز ساده تراست. سیاسیون شفاف نیستند و این یعنی فوتبالی ها هم این شانس را دارند که شفاف نباشند (بی اطلاعی ما هواداران، صاحبان اصلی این فوتبال از بسیاری از قراردادها، "می گویم می گویم"های انبوهی ازفوتبالیست ها و مربیان، اتهامات ریز و درشت و فراموش شدن صدی نود و نه تای این اتهامات در پایان، همه و همه نمودهایی ازاین ساختار مه آلود هستند).

عصر ستاره ها سال هاست به پایان رسیده است و "سیستم" اسم رمز امروز فوتبال جهان است. سیستمی که با جوانانی مثل اوزیل و خدیرا، آرژانتین و مسی را 4 تایی می کند و بازنده ای نظیر ژاپن را به فاصله بیست سال، آقای آسیا. حالا ما متخصصان باخت، اینجا بدون هر کس دیگری درون دهکده خودمانیم. دهکده ای پر از هیجانات مسخره، پر از شش تایی ها و چهار تایی هایی که هنوز خریدار دارد آن هم هزار هزار. اما بیرون از این دهکده توی متروپولیس ها و بین آسمان خراش هایشان بساط دیگری برقرار است. با همین فرمان برویم که داریم می رویم دور نیست روزی که برای گرفتن یک اوت از تیمور شرقی هورا بکشیم.

داغ‌ترین‌ها 👇🏻👇🏻👇🏻

دسته‌بندی:

اختصاصی

اخبار ایران

ستون نويسندگان

دیدگاه‌ها (3 دیدگاه)

مشاهده 0 دیدگاه جدید

محسن بلو گرانا

خواهش می کنم دوست عزیز

محسن بلو گرانا

مقاله جالبی بود ... البته این رو هم میشه برای فوتبال نوشت که بر خلاف خیلی ازرشته های دیگر، جامعه نقش چندانی در قدرتمند شدن یا نشدن یک تیم فوتبال نداره و مثالهای نقض بی شماری در این زمینه وجود داره .... کرواسی با جامعه ای برخاسته از جنگ فرسایشی بالکان کارخانه ای با خط تولید روزانه در زمینه صدور بازیکن ممتاز و با کیفیت را داراست در حالی که در سایر ورزش ها به جز بسکتبال محلی از اعراب ندارد، آمریکای متمدن و ممتاز در والیبال و بسکتبال هنوز در پی ستارگان پیر و پا به سن گذاشته اروپایی است تا شاید حضور آنها در مستطیل سبز چشمان دوستداران بیس بال را کمی به سمت فوتبال هم بگرداند... برزیل زمانی که دیلما روسف نبود و از نظر اقتصادی بسیار آشفته تر از امروز بود، بازیکنان بهتری نظیر روماریو، به به تو و دونگا داشت و الان که با اصلاحات اقتصادی روسف بهتر شده و توان برگزاری جام جهانی را پیدا کرده، هم چنان هویت خود را وابسته به نیمار و آماده بودن یا ناآمادگی این پسرک می بیند ... در کل فرمول موفقیت در فوتبال بر خلاف خیلی رشته های دیگر بسیار پیچیده تر است و ناگهان ایتالیای خشمگین و ناامید از مافیای چنبره زده بر فوبال باشگاهی، غرش خود را در جام جهانی بر سر تیم های دیگر می زند و تا کسب جام دست از مبارزه نمی کشد...

حمید بهرامی

تشکر میکنم از دوست عزیز نویسنده

ولی باید بگم من متوجه نشدم دقیقن چه نکته ای رو مد نظر داری؟؟؟