طرفداری— به گزارش وب‌سایت Bleacher Report، رونی در مورد کاپیتانی و انتظارات فن خال از او به عنوان یک مهاجم بحث کرد و رویکرد غیر عادی فن خال را به زدن ضربات پنالتی، فاش کرد.
ساموئل لاکهرست از روزنامه Manchester Evening News پس از انتشار این مصاحبه، در مطلبی نوشت که فن خال یک لیست پنالتی‌زن دارد. این بازیکنان یک صف را تشکیل می‌دهند. وقتی یک نفر ضربه‌ای را خراب کند، نفر بعدی جای او را می‌گیرد تا یک ضربه را خراب کند. رونی اولین نفر در این صف بود اما در برابر لیورپول ناکام ماند و رابین فن پرسی جای او را گرفت. وقتی او یک ضربه را خراب کرد، فرصت به خوان ماتا رسید.
گویا پس از اینکه او ضربه‌اش را خراب کند، آندر هررا و سپس اشلی یانگ مسئولیت زدن ضربات را بر عهده خواهند گرفت. وقتی که یانگ ضربه‌اش را خراب کند، بالأخره مجدداً نوبت به رونی خواهد رسید. این رویکردی نامتعارف است اما به وضوح برای فن خال کار می‌کند. اما فشار بر روی زنندگان ضربات بسیار بالاست، چرا که رونی در مورد دو ضربه پنالتی‌اش در تور تابستان گذشته در ایالات متحده امریکا گفت:
صادقانه بگویم [قبلاً] هرگز در یک بازی پیش‌فصل چنین فشاری را احساس نکرده بودم.
اما فقط بحث زدن ضربات پنالتی نبود که ما را بیش‌تر با فن خال آشنا کرد. رونی در مورد ارتباطی که با فن خال دارد نظر مثبتی ارائه کرد و گفت:
او همیشه نظر من را می‌پرسد. برخی مسائل هستند که مشخصاً او کنترل کامل‌شان را در دست دارد و برخی مسائل دیگر هستند که نظر من را در آن‌ها می‌پرسد. مواقعی هستند که من می‌روم و با تیم صحبت می‌کنم و نظر آن‌ها را به او انتقال می‌دهم تا بداند به نظر ما چه کاری باید انجام شود. او رفتار منصفانه‌ای دارد، به حرف‌های‌مان گوش می‌دهد.
رونی هم‌چنین فاش کرد که اوایل فصل پیش از برخی از مهم‌ترین بازی‌های فصل، به او اجازه داده می‌شد تا در عدم حضور هیچ‌یک از کارکنان، مستقیماً با بازیکنان صحبت کند. نظرات رونی تصویر رخت‌کنی را به نمایش می‌گذارند که بازیکنان در آن سطحی از استقلال را دارند. این مسئله تعجب‌آور نیست؛ زیرا فن خال بارها نه تنها به جنبه‌های تکنیکی، بلکه به جنبه‌های انسانی شغل‌اش نیز اشاره کرده است.
اما رونی در مورد بحث‌های تکنیکی نیز نقطه نظراتی ارائه داد. نویل از او پرسید که آیا از او خواسته شده که به عنوان مهاجم عملکردی متفاوت نسبت به قبل ارائه دهد یا خیر. پاسخ کاپیتان چشم‌گیر بود:
فکر می‌کنم که نقش منظم‌تری است. در حقیقت وقتی که مربی در مورد شیوه‌ای که می‌خواهد در خط حمله به آن بازی کنم صحبت کرد، من را به زمان مربی‌گری‌اش در بایرن مونیخ برد و [گفت که] مهاجم او در هر بازی به طور متوسط ده بار لمس توپ داشت اما سپس گفت «اما او دو گل در هر بازی می‌زد.» و خب من این‌گونه بودم «پس فشاری نیست، دو گل با ده لمس توپ.»
برای رونی، این رویکرد تقریباً مستقیماً متضاد بازی همیشگی‌اش است. او در کل دوران بازی‌گری‌اش در زمانی که توپ به سمت‌اش نمی‌رفته، خودش به سمت آن می‌رفته است. فن خال به وضوح از او خواسته تا کمی از این فعالیت‌اش را برای نظم جایگاهی در زمین، فدا کند.
در حالی که «دو گل در هر بازی» رخ نداده، اما وقتی یونایتد در بهترین فرم بازی‌اش بوده، فضای واضحی برای تأثیرگذاری هافبک‌ها بر بازی به چشم خورده است. رونی ادامه داد:
واضح است که نقشی که از من می‌خواست انجام دهم را درک کردم. من تلاش می‌کردم که بالا بمانم، سعی کنم تا بازی را عریض کنم و فضای بیشتری برای هافبک‌ها بگذارم که فکر می‌کنم این مسئله نمایان می‌شد. ما تیم‌ها در خط میانی می‌کشتیم، مخصوصاً توسط فلاینی و اشلی یانگ، و واضح بود که من سعی می‌کردم از آن دور بمانم و به دنبال دویدن به پشت مدافعین و در تلاش برای مشغول کردن و کنترل کردن دو مدافع میانی بودم.
این سخنان تأیید بیشتری است بر این نکته که فن خال در تلاش است تا هر بازیکن را وادار کند به شیوه متفاوتی در مورد بازی‌اش فکر کند؛ چیزی که از نقاط عطف مربی‌گری‌اش بوده است.
بی‌شک عادت عجیب‌اش در مورد ضربات پنالتی، کیفیت انسانی ارتباط‌اش با رونی پیرامون کاپیتانی، ارتباط با بازیکنان و جزئیات دقیق تاکتیکی، جنبه‌های متفاوت رویکرد فن خال را در یک قالب شسته و رفته قرار می‌دهند. اینک بیش از پیش می‌دانیم که فلسفه او در عمل چه شکلی است. رونی و سایر بازیکنان امیدوار خواهند بود که این فلسفه طی دو فصل آینده به ثمر بنشیند.
