گاهی اوقات بعضی موفقیت ها خسته کننده میشه و به شدت ملال آور! اما وقتی به عقبه ی اتفاقاتی که طی شده تا به اون موفقیت برسی می بینی همیشه در انتها چیزای زیادی برای افتخار کردن وجود داره. جنبه ی اولش اینه که طبق معمول فصول گذشته وقتی فصل شروع میشه و تا هفته ی 13-14 خودت رو در بین انبوهی از اراجیف، جفنگیات و اتهامات و انگ ها می بینی که دورت رو گرفتن و حتی راه رفتنت هم مشکوکه. اما رفته رفته هر چی فصل سپری میشه می بینی اتفاقات فصول گذشته داره تکرار میشه و هر چی به آخر فصل نزدیک تر میشی می بینی فتیله ها و طبعا کرکره ها! داره پایین و پایین تر کشیده میشه!
وقتی یه شیر برای مدت طولانی سلطان جنگله خیلی طبیعیه که تموم رقباش پشت سرش شروع به حرف زدن می کنن و مثل پیرزن ها وز وز می کنن. اما وقتی پای عمل میاد معلوم میشه چرا شیر، شیره و چرا روباه، روباه و کفتار، کفتار و لاشخور، لاشخور ... همیشه اول فصل شکار همه پر سر و صدان و پر هیاهو و پر ادعا ... ولی وقتی شکار کم میشه اینجا شیر نشون میده که اگه واقعا سلطان باشی غذاتو از زیر سنگ هم که شده پیدا می کنی! طبیعیه که وقتی یه رقیب جدی برای شیر وجود داره حتی سنجاب ها و خرگوشها هم دوست دارن تا رقیب شیر برنده بشه تا مزه ی "تغییر" رو حس کنن اما خب بالاخره همیشه عنوان سلطان جنگل رو به اونی میدن که به جای حرف زدن بیشتر عمل کنه ...
بله این روزها میاد و میره ... ما روزی شیر بودیم ... روزی سنجاب بودیم ... روزی خرگوش ... روزی روباه و حتی روزی ما رو از جنگل پرت کردن بیرون! این روزها میاد و میره و معلوم نیست سال بعد هم شیریم یا روباه ... اما افتخار و فرق بزرگ این شیر ِ فعلی با بقیه در اینه که این شیر وقتی حتی مجبور شده لباس خرگوش و سنجاب هم بپوشه زیاد وز وز نکرده و سرش تو لاک خودش بوده تا یه روز بتونه دوباره لباس واقعیش رو بپوشه ...
این شیر سر ِ جاش وایستاده ... سر جایی که لیاقتش رو داره و این بار عقاب ها و شاهین ها و روباه ها و کفتارها خیلی زودتر از قبل رفتن پی کارشون ... این قانون جنگله و چون قبلا صابونش به تن ِ ما خورده الان درکش برای ما خیلی راحت تره ...! حس خوشایندیه وقتی تو خونه ات ساکت می شینی و به اعتراضات گوش میدی و فنجون چایی ات دستت هست و با لبخند تو دلت میگی همشون یه روز ساکت میشن! و این روزها آدم بیشتر و بیشتر به این جمله فکر می کنه که در ایتالیا یا همه یوونتوسی هستن یا بر علیه یوونتوس! و وقتی به این ها و خیلی مسائل دیگه که تو دلت مونده فکر می کنه می بینی واقعا این اسکودتوها و این قهرمانی ها اون قدرها هم ملال آور نیست ... تازه اگه نخوای به این فکر کنی که با چه خون ِ دلی به دست آمده ...
9 سال پیش همه چیز از 0 که نه از منفی شروع شد ... ما رو پرت کردن بیرون ... به خیال ِ اینکه دیگه جنم ِ بلند شدن نداریم. با 17- امتیاز ما رو تبعید کردن سری ب + 95 میلیون یورو جریمه نقدی و 2 اسکودتوی ما رو هم گرفتن و گفتن این یوونتوس دیگه رفت در اعماق تاریخ تا تبدیل بشه به یه پارمای دیگه ... به یه سایه ...
اما بعد :
1- فقط 6 سال بعد یه بار دیگه به قله ی سری آ برگشتیم
2- تنها تیمی هستیم در سری آ که ورزشگاه کاملا اختصاصی خودمون رو داریم
3- بهترین پشتوانه ی اقتصادی در سری آ رو بین همه ی تیم ها داریم
4- چهارمین اسکودتوی متوالی رو گرفتیم.
5- از لحاظ اسپانسرینگ در وضعیت نابسامان ایتالیا بهترین وضعیت رو داریم
6- بدون داشتن انبوهی ستاره ی رنگارنگ و پر زرق و برق و بدون بازیکنهایی با حقوق هایی چند ده میلیون یورویی در تمام جام های ممکن شانس قهرمانی داریم
7 - اون قدر تمکن مالی و اعتباری داریم که می تونیم ستاره هامون رو نگه داریم
8 - بعد از 5 سال ایتالیا رو در نیمه نهایی لیگ قهرمانان صاحب نماینده کردیم
.
.
.
و همه ی این اتفاقات زمانی افتاد که کونته از یوونتوس رفت و همه فکر می کردنم یووه دیگه هیچ وقت بدون کونته اون قدرت و افتخار رو به خودش نمی بینه و همین باعث شد تا بقیه اسکودتو رو تو جیب خودشون ببینن در حالیکه فارغ از همه ی اینا، این مربی و بازیکن و ستاره ها نیستن که مقصد اسکودتو رو مشخص می کنن ... بلکه در نهایت روحیه و کلاس و شخصیت تیمی هست که برنده ی اسکودتو رو تعیین می کنه ... شاید هم زیباتر باشه اگه اینطور بگیم که اسکودتو خودش متواضع ترین و پرتلاش ترین و با لیاقت ترین صاحب رو انتخاب می کنه ...
آلگری زحمات زیادی کشید ... خیلی بیشتر از اینکه با تف و لگد و تخم مرغ ازش استقبال شد و حالا لایق و شایسته ی احترامه ... آلگری رفت تو همون رستورانی که کونته رفت و حالا تا همین جاش هم دست پر برگشته ... فصل هنوز تموم نشده ... به نظر من تازه شروع شده. ما مهم ترین کارهامون رو هنوز انجام ندادیم ... فینال کوپا ایتالیا و 180 دقیقه فرصت رویارویی و به چالش کشیدن آنچلوتی و ستاره هاش. این بهترین فرصت برای آلگری هست تا معدود دهن های باز و وراج رو هم ببنده ... من انتظار موفقیت 100٪ در این 2 جام آخر رو ندارم ... کوپا رو قاعدتا نباید از دست بدیم ولی 3 شنبه این هفته و 4 شنبه ی هفته ی آینده بهترین و بی نظیرترین نمایش یوونتوس و آلگری رو می خوام ببینم.
