طرفداری- اولین باری که کوتینیو را دیدم زمانی بود که جام جهانی زیر ۲۰ ساله‌ها را با برزیل برده بود. به نظر می‌‌رسید، اگر بخواهم صادقانه بگویم، بازیکنی بود که در زمین بخشندگی می‌‌کرد و مجبور بود به عقب تر و سمت چپ برگردد، مخصوصاً وقتی که در نوک الماس اسکار بازی می‌‌کرد که از کوتینیو بازیکن کامل تری بود.
هیچ چیز در اینتر با انتظارات من مطابقت نکرد اما وقتی به لیورپول آمد، انتظار فراوانی از او داشتم. در این دو سال اما، او تبدیل به یکی از هیجان انگیز‌ترین هافبک‌های هجومی دنیا شده است و فکر نمی‌‌کنم که کسی بیشتر از براندن راجرز با سیستم ۳-۴-۲-۱ از وجود او مستفیض شده باشد. در ۱۱ تا از ۱۳ بازی که راجرز سیستم خود را تغییر داده است، کوتینیو در سایت Whoscored به طور میانگین نمره ۷.۵ از ۱۰ گرفته است. او مقابل ساوتهمپتون و سیتی هم دو گل فوق العاده زده است.
سیستم جدید لیورپول، حداکثر ضربه را به حریفان می‌‌زند. اگر تیم حریف تنها یک هافبک دفاعی داشته باشد، باید هم با کوتینیو کنار بیاید و هم با لالانا و یا معمولا با استرلینگ. حتی اگر دو هافبک دفاعی هم حضور داشته باشند، آنها(۲ هافبک دفاعی)، خیلی سریع باید هم فضای پشت سر مدافعان اصلی را خالی نگذارند و هم جلو مدافعان این دو بازیکن را مهار کنند.
همانطور که کوتینیو و لالانا در بازی با سیتی ثابت کردند، این دو متخصص پیدا کردن فضا خالی هستند. البته یایا توره و فرناندینیو هم با بازی خود به آنها کمک کردند اما با این حال پوشش دادن فضا‌های که می‌‌توانست در برگشت توپ مفید باشد توسط کوتینیو و لالانا، قابل توجه بود. به همین دلیل است که کوتینیو به طور میانگین ۲.۷ دریبل در هر بازی دارد.
با این حال قدرت اصلی بازی کوتینیو زمانی مشخص شد که راجرز تغییر سیستم داد. او یک بازیکن تازه متولد شده است که سیستم جدید این فرصت را به او داده است. نمره او از ۶.۶۷ قبل از تغییر سیستم به ۷.۸۹ رسیده است. پاس گل و گل‌های او افزایش یافته است و حالا میانگین شوت‌های او در هر بازی از ۱.۸ به ۳ رسیده است. پاس‌های کلیدی او ۵ برابر شده است و از ۰.۵ در هر بازی پیش از تغییر به ۲.۴ بعد از تغییر تبدیل شده است. به نظر می‌‌رسد که سیستم جدید یک بازیکن دیگر ساخته است و از یک مهاجم که در سطح دسته دوم انگلستان بازی می‌‌کرد، بازیکنی در سطح چمپیونزلیگ ساخته است.
هنوز هستند کسانی که می‌‌گویند فوتبال به بازیکنان بزرگ بستگی دارد نه تاکتیک ها. جواب این اشخاص در این مورد داده شده است و با این حال اگر بخواهیم از جنبه روان شناسانه هم نگاه کنیم، نگرانی‌های تاکتیکی و اخلاقی معمولا با هم و در کنار هم کار می‌‌کنند.
حالا کوتینیو شاد تر و با اعتماد به نفس تر است. چیزی که شاید انعکاس تغییر سیستم باشد. او حالا در هر بازی ۲.۷ تکل می‌‌زند که قابل مقایسه با ۰.۷ تکل در هر بازی پیش از تغییر سیستم به ۳-۴-۲-۱ نیست. شاید این مساله به جایی که او در بازی انجام وظیفه می‌‌کند هم ربط داشته باشد و چون فضا تنگ تر شده او تکل‌های بیشتری بزند اما این مساله بازتاب دهنده این واقعیت نیز است که او حالا شور و اشتیاق بیشتری برای گرفتن توپ دارد. روی دیگر سکه هم شوت‌های او است: آیا در نیمه اول فصل هم او شوت‌های مانند گل‌های که به سیتی و ساوتهمپتون زد را امتحان می‌‌کرد؟
تغییر سیستم نه تنها حرکت لیورپول را تغییر داده که حالت و رفتار بازیکنان هم متفاوت شده است. آن روحیه عجیبی که فصل قبل در لیورپول بود دوباره بازگشته است و هیچکس بیشتر از کوتینیو از این سیستم نفع نبرده است. کسی که حالا اسکار را زیر سایه خود قرار داده است.
