طرفداری - دیگر باید کم کم به شنیدن خبر خداحافظی بازیکنانی که با آنها خاطره داریم، عادت کنیم. دیوید هم رفت. در روزی که مورچه اتمی محبوب تورین، به ناچار راه کانادا در پیش گرفت، خبر بازنشستگی دیوید ترزگه، بیش از هر اتفاق دیگری، قلب هزاران هوادار بیانکونری را به درد آورد. آنها دیگر نمی توانند جادوی پای ترزگل را در زمین فوتبال، تماشا کنند. مهاجمی که یک دهه در خط حمله یوونتوس آقایی کرد و هر دروازه بانی را از قدرت تمام کنندگی اش، بی نصیب نگذاشت.
در تیرماه 1379، زمانی که تیم ملی ایتالیا با مجموعه ای از بازیکنان بزرگ راهی تورنمنت های بین المللی می شد، دیوید ترزگه با زدن گل طلایی فینال یورو 2000، یک ملت را نابود کرد. شاید آن روز با خود می گفتم که هیچ وقت وی را نمی بخشم، اما حضور این مهاجم بلندقامت فرانسوی در فوتبال ایتالیا، رنگ تراژدی داستان ما و ترزگه را تغییر داد. دیوید در تیم نه چندان موفق کارلو آنچلوتی، در حالی 14 گل در 25 بازی به ثمر رساند که در بسیاری از بازی ها، پیپو اینزاگی و الساندرو دل پیرو را به عنوان گزینه ارجح تر به خود می دید.
هر چند ترزگه فرصت طلب، نشان داد که یوونتوس انتخابی درست برای بازیکنان فرانسوی است. وی در فصل 02-2001، 32 گل برای راه راه پوشان بیانکونری به ثمر رساند تا هواداران یوونتوس از کیفیتش مطمئن شوند. دیوید دقیقا همان مهاجمی بود تورین به آن نیاز داشت. در روزگاری که امثال آندری شوچنکو و کریستین ویری، در تیم های رقیب جولان می دادند، ترزگه در کنار الکس دل پیرو، زوجی را تشکیل داد که یوونتوس در هر دو جبهه ایتالیا و اروپا تیمی سربلند قلمداد شود.
زلاتان ابراهیموویچ سوئدی در حالی راهی یوونتوس شد که قرار بود مسیر ترزگه را تکرار کند. مطابق انتظار، مشکلی از این بابت وجود نداشت تا زمانی که کالچوپولی، برای همیشه، مسیر طرفداران یوونتوس را تغییر داد. تورینی ها دیگر، صرفا به تعداد گل نکاه نمی کردند. متر آنها تعصبی بود که بازیکنان تیم می بایست به رنگ سیاه و سفید نشان می دادند. در روزگاری که تیم های بزرگ فوتبال اروپا، تک تک ستاره های این تیم را با مبلغی بسیار پائین خریداری کردند و سپس به تمسخر هواداران غول بزرگ فوتبال ایتالیا پرداختند، چند بازیکن با وجود پیشنهادات مختلف، مسیری دیگر را انتخاب کردند.
مطمئنا اگر پای صحبت یک هوادار یوونتوس بنشینید و نظرش را در مورد افرادی همچون بوفون، ندود، کامورانزی، ترزگه، دشان و البته دل پیرو جویا شوید، به راحتی می توانید حس اکثریت طرفداران این تیم به اساطیر وفادار خود را درک کنید. ترزگه حتی در سری بی هم دست از درخشش برنداشت و با زدن 15 گل، نقش مهمی در بازگشت سریع بیانکونری به سطح اول فوتبال ایتالیا را ایفا کرد.
احتمالا دوران سیاه یوونتوس پس از صعود به سری آ را فراموش نکرده اید. دورانی که آنها با وجود ترکیبی نه چندان قدرتمند، به لطف وجود افرادی مثل ترزگه، در اروپا کماکان وضعیت قابل قبولی داشتند. دیوید سرانجام در فصل 11-2010، کاملا مظلومانه از یوونتوس جدا شد(چیزی شبیه جووینکو). او با زدن 171 گل، گلزن ترین بازیکن خارجی تاریخ یوونتوس لقب گرفته است.
او از یوونتوس و بعدها از فوتبال رفت، اما سران و البته هواداران بیانکونری، هرگز نتوانستند مهاجم مطمئنی در حد و اندازه های ترزگه را در تیم خود ببینند. اتفاقی که شاید طی سالهای آتی هم رخ ندهد. خداحافظ دیوید. تو قطعا یکی از مهمترین ارکان طرفداری از یوونتوس در دهه گذشته بودی.
