Parham MUTDکاش واقعاً یونایتد برگرده به نایک. بحث فقط برند نیست، بحث زبان بصریه. طراحی‌های نایک، چه تو فرم کلی، چه تو جزئیات، یه جور سادگی باشکوه دارن—یه مینیمالیسم هوشمند که اتفاقاً از دل تئوری‌های طراحی مدرن مثل "Less is More" اومده، همون چیزی که میس ون دروهه تو معماری مطرح کرد و حالا تو مد و دیزاینم جواب میده.
از اون‌ور آدیداس انگار توی سال‌های اخیر داره مسیر برعکسی می‌ره. طراحی‌ها شلوغ‌تر شدن، فرم‌ها پر از تزئینات غیرضروریه، و اون سه خط معروف، که زمانی امضای برند بود، حالا شده یه موتیف تکراری و بی‌خلاقیت که تو هر کیت فقط مکانش فرق می‌کنه.
لباس تیم، فقط یه یونیفرم نیست، بیانیه‌ی بصریه. و نایک دقیقاً بلده چجوری با کمترین عناصر، بیشترین اثرگذاری رو بذاره. یه جور تعادل بین فرم و عملکرد، یه جور «وابی‌سابی» فوتبالی—جایی که زیبایی توی سادگی و نقص متعالیه. آدیداس انگار این ظرافتو گم کرده.
