طرفداری | هفدهم دی ماه ۱۳۴۶ روز مهمی در تقویم ورزش، پهلوانی و جوانمردی ایران است. روزی که سرآمد نامداران و پهلوانان آن روزهای ایران و یکی از اساطیر تاریخ این سرزمین، چشم از دنیا و همه تلخ و شیرین هایش بسته و به جاودانگی سلام کرد.
غلامرضا تختی رفت اما نه سردی خاک او را از یادها برد و نه سیاست‌های متفاوت و متناقض حکومت‌ها، نامش را از خاطر دوست دارانش زدود.
از جهان پهلوان تختی بسیار گفته و نوشته اند. فیلم‌های بلند و کوتاه و شعر و قصه‌های حماسی و صدها خاطره واقعی یا ساختگی برایش نقل شده و صدها استادیوم، سالن، کوچه، میدان و خیابان که به نامش مزین شده اما دریغ که با تمام این تفاصیل نزدیک به شصت سال است که راه او بی رهرو مانده و نو خاسته‌ای نبوده تا قد برافراشته، کمربند همت بسته تا در مسیر واقعی او قدم بگذارد.
چرخ گردون برای پهلوانان قبل و بعد از تختی به گونه ای چرخیده است که کمتر شباهتی به جز یال و کوپال ورزشکاری با او داشته باشند. قهرمانانی که دنیا را همواره از زاویه دید خود نگریسته و اعتبارشان را به امتیازات فروخته‌اند!
قهرمانان معاصر نه صدها بلکه هزاران بار بیشتر از تختی و همدوره‌های او فرصت دیده شدن داشته‌اند اما آنچه آیندگان از آنها خواهند دانست بسیار متفاوت از درکی است که نسل امروز از جهان پهلوان تختی دارد. جهان پهلوانان امروز یا بر سر میز ریاست و پست و منصب با یکدیگر در ستیز و جدل هستند یا در صفحات مجازی سرگرم خودنمایی و جذب دنبال کننده شده اند.
ورزشکاران مدال آوری که بهای قهرمانی هایشان را با جوایز نفیس، سکه، ملک و ماشین گرفته و برای سفیر برند کمپانی‌های اقتصادی شدن مبالغ میلیاردی دریافت می‌کنند. در حالی که شصت سال پیش قهرمانی بود که پست مهم شهرداری تهران و وکالت مجلس را هم رد کرد. قهرمانی که به بالا ترین پیشنهادهای فیلم سازان نه گفت اما برای حل مشکلات مردم پله‌های ادارات و سازمان‌ها را بالا و پایین رفته و اتاق به اتاق مقابل متصدی امر کرنش میکرد بلکه گره‌ای از کار گرفتاری گشوده شود.
او مدیر برنامه نداشت تا برای جمع آوری هدایا و امتیازات اعطایی دسیسه چینی کند. یکی بود شبیه همه مردم. یکی که مرگ هم نتوانست میان او و دلبستگی‌هایش جدایی اندازد. یکی که پیش از زمینی شدن ما، آسمانی شده اما هرگز رنگ پیری و کهنگی به خود نگرفته است.
تصویر نقش بسته در ذهن ما از جهان پهلوان تختی تا سال‌ها و قرن‌ها بعد هم در چشم و دل مردمان باقی خواهد ماند اما شاید سال‌ها بعد کسی یادی از آن قهرمان معاصر که روزی سنگین‌ترین وزنه‌های دنیا را به آسمان می‌برد، نکند.
پنجاه و هفتمین سالروز جاودانگی‌ات مبارک جهان پهلوان!
فیلمی نایاب از جهان پهلوان تختی از لنز دوربین هوشنگ ابتهاج
