طرفداری | اگر لیستی از بازیکنانی وجود داشته باشد که به دلیل مصدومیت‌های متعدد، استعداد خود را از دست دادند، جک ویلشر جایگاه بالایی در آن خواهد داشت. او فقط تا 23 سالگی، به دلیل 21 مصدومیت مختلف از همراهی آرسنال ناکام مانده بود.
در ورزشگاه امارات، خاطرات بسیاری برای جک ویلشر نهفته است. او همچون کودکی در آکادمی آرسنال شاهد شکل‌گیری این ورزشگاه بود و با هیجان به این می‌اندیشید که شاید روزی بتواند رویاهای خود را در آن تحقق بخشد. سپس روزها و شب‌هایی فرا رسید که او به‌عنوان یک استعداد جوان، مورد احترام ویژه قرار می‌گرفت و در آن عرصه وسیع و درخشان، بر صندلی‌های ویژه تکیه می‌زد؛ ویلشر بازی‌های سسک فابرگاس را زیر نظر می‌گرفت و از تماشای بازی‌های تیری آنری مسحور می‌شد. در شانزده‌سالگی، پس از یک حضور کوتاه مقابل بلکبرن، در بازی با شفیلدیونایتد در لیگ کاپ، برای اولین بار در ترکیب اصلی توپچی‌ها قرار گرفت. ویلشر در آن بازی با یک گل خارج از محوطه تماشایی، دروازه حریف را گشود. دو روز پس از هفدهمین سالگرد تولدش، او و والدینش به دفتر کاری آرسن ونگر دعوت شدند تا اولین قرارداد حرفه‌ای منعقد شود.
جک ویلشر در ترکیبی که بارسلونا را شکست داد، 90 دقیقه به میدان رفت
جک ویلشر پیش از انتقال به آرسنال، تقریبا پیشنهاد این باشگاه را رد کرده بود. وقتی نُه ساله بود، در آکادمی لوتون تاون مقابل بارنت به میدان رفته بود. داور آن دیدار که در حقیقت یک استعدادیاب بود، با مشاهده عملکرد او، پیشنهاد انتقال به آرسنال را مطرح کرد. حتی خبری از انجام تست هم نبود و در واقع، جک ویلشر به حدی درخشان ظاهر شده بود که آرسنال هدفی جز امضای قرارداد با او نداشت. اما پسرِ پدری که لوله‌کش بود، در ابتدا تردید‌هایی داشت. در جریان پاندمی کرونا، ویلشر گفت:
پس از بازی، استعدادیاب به سراغ پدرم آمد و به او گفت که می خواهد من با او به باشگاه آرسنال بروم. حتی نگفت که این قرار است یک تست ساده باشد؛ فقط می‌خواست قرارداد مرا با آرسنال امضا کند. عجیب بود، زیرا پیوستن به آرسنال باید در نقل و انتقالات رخ می‌داد. اما صادقانه بگویم، نمی‌خواستم به آرسنال بروم. هر روز ۱۵ دقیقه از لوتون تا لندن راه داشتم. پدرم به خاطر شغلش مجبور بود کمی زودتر کار را تعطیل کند. پدرم هیچ فشاری به من وارد نکرد، اما در آن زمان نمی‌دانستم چه کار کنم.
در یکی از روزها که جک ویلشر در کنار دوست صمیمی‌اش در پارک حضور داشت، به طور ناخواسته زمان تصمیم‌گیری او فرا رسید:
به خوبی یادم می‌آید که نه ساله بودم و با دوستم در پارک بودم. پدرم با ون قرمز کوچکش رسید و گفت «این آخرین روز توست و باید تصمیمت را بگیری». به دوستم گفتم «به درک! با آرسنال قرارداد می‌بندم!» و ادامه ماجرا نیازی به پرداختن ندارد. باید از پدرم قدردانی کنم. او لوله‌کش بود، بنابراین خانواده ثروتمندی محسوب نمی‌شدیم. پدرم معمولا ساعت چهار عصر از سر کار می‌آمد. سپس من را به تمرین آرسنال می‌برد. از محلی که زندگی می‌کردیم تا لندن یک ساعت فاصله بود. وقتی ده ساله بودم، سه بار در هفته پدرم این کار را انجام می‌داد.
آرسن ونگر با تماشای بازی جک ویلشر گفته بود «فاصله چندانی تا رسیدن به تیم اصلی ندارد».
ویلشر وقتی 18 ساله بود، به طور قرضی برای بولتون به میدان می‌رفت. در یک چهارشنبه مختص لیگ قهرمانان اروپا با قطار به لندن بازگشت تا بازی آرسنال برابر بارسلونا را تماشا کند. توپچی‌ها در دیداری که آرسن ونگر از آن به عنوان «شبی استثنایی در لیگ قهرمانان اروپا» یاد کرده بود، بازی 2-0 باخته را با تساوی 2-2 عوض کردند. روی سکوهای ورزشگاه امارات، جک ویلشر شیفته بازی ژاوی شده بود. فوریه سال بعد، در حالی که بازیکنان آرسنال در چرخ‌فلک خط هافبک پپ گواردیولا گیج شده بودند، ویلشرِ 19 ساله شب بسیار سختی را برای ژاوی، اینستیا و سرجیو بوسکتس رقم زد.
پنج ماه بعد، روزی که آغازی برای پایان فوتبال جک ویلشر بود، از راه رسید. در جریان دیدار پیش‌فصل برابر نیویورک رد بولز، هافبک انگلیسی به دلیل مصدومیت مچ پا از زمین خارج شد. بعدازظهرها و شب‌های طاقت‌فرسایی برای او وجود داشت. در حالی که حتی به بازگشت هم باور نداشت، روی سکوهای ورزشگاه امارات در حال تماشای تیمش بود. البته که او بازگشت. در سال 2014 و 2015 با دو گل زیبا برابر نوریچ سیتی و وست برومویچ، جایزه بهترین گل سال BBC را تصاحب کرد.
در جشن قهرمانی اف‌ای کاپ 2015، روی سکوهای ورزشگاه علیه تاتنهام سرود خواند و 40 هزار پوند هم جریمه شد. در طول آن دو فصل، بارها احساس می‌شد که او واقعا مصدومیت‌ها را پشت سر گذاشته و به بازیکنی که هر هوادار آرسنال و انگلیس امیدوار بود که بتواند باشد، نزدیک شده است. مِی 2018، روزی تلخ برای جک ویلشر رقم خورد. در حالی که بسیاری در ورزشگاه امارات برای خداحافظی آرسن ونگر اشک می‌ریختند، ویلشر در اعماق قلبش پذیرفته بود که او هم به نقطه پایان رسیده است. در بورنموث و وست‌هم شانسش را امتحان کرد و حتی راهی آرهوس دانمارک دانمارک شد تا خارج از دید همه، با مصدومیت‌ها کنار بیاید. اما از همان مصدومیت اول مشخص بود که چیزی درست نیست. جک ویلشر نتوانست دوران حرفه‌ای‌اش را نجات دهد و چندی پیش در 30 سالگی کفش‌هایش را آویزان کرد.
عصری برای پایان یک دوران
جک ویلشر اکتبر 2024 و در حالی که سرمربی تیم زیر 18 سال آرسنال بود، به عنوان دستیار اول به نوریچ سیتی در چمپیونشیپ پیوست. او داخل زمین نتوانست از استعدادش استفاده کند و حالا شانسش را روی نیمکت امتحان خواهد کرد.
بخشی از نوشته اولیور کای از اتلتیک با تغییرات
