اختصاصی طرفداری | تورینو در سال‌های اخیر همیشه تیمی متوسط و میانه جدولی بوده؛ نه بابت سقوط دغدغه خاصی داشته‌اند و نه آن‌قدر قوی و جاه‌طلب بوده‌اند که بتوانند همچون آتالانتا و حتی بولونیا به رقابت برای سهمیه اروپایی فکر کنند.
شاید بگویید معمولی و متوسط بودن از بد بودن بهتر است اما ذات هواداری فوتبال، خسته شدن از متوسط بودن است چون حتی تیم‌های در حال نبرد بقا نیز جذابیت و لذت پیروزی را می‌چشند. هواداران تورینو هم چنین عقیده‌ای دارند و از نحوه مدیریت اوربانو کایرو، رییس تیم راضی نیستند.
افزایش نارضایتی‌های هواداران و ضررهای مالی سال‌های اخیر باعث شده اوربانو کایرو به فکر فروش باشگاه بیفتد و اخیرا گفته قرار نیست تا ابد مالک تورینو باقی بماند. طی ماه‌های اخیر شایعاتی درباره فروش باشگاه تورینو به کمپانی ردبول نیز مطرح شد و حالا نیز صحبت از فروش سهام «گاوهای نر» به یک کنسرسیوم آمریکایی به میان آمده است. اوربانو کایرو، خودش هم می‌داند که مسئول مستقیم بخش مهمی از این داستان‌های ملال‌انگیز است.
از سال 2016 به بعد، پس از انتقال رکوردشکن 90 میلیون یورویی گونزالو هیگواین از ناپولی به یوونتوس، چنین ارقام و مبالغی در فوتبال ایتالیا تقریبا عادی‌سازی شد، البته برای بازیکنانی که ارزش‌شان را اثبات کرده بودند. پس از فصل 16-2015، تورینو به داشتن یک گلزن جوان که در عین حال رهبر تیم بود، می‌نازید. آندره آ بلوتی که از پالرمو آمده بود، خیلی سریع ثابت کرد ارزش سرمایه‌گذاری 8 میلیون یورویی را دارد.
بلوتی در دو فصل اول حضورش در تورینو، فقط در سری آ 38 گل و 11 پاس گل ثبت کرد. داشتن آماری در سطح بهترین گلزن‌های اروپا آن هم در باشگاهی در سطح تورینو، باعث شد باشگاه‌های مطرح زیادی به‌دنبال «ایل گالو» بیایند. چلسی که در سال 2017 به دنبال یک مهاجم گلزن می‌گشت، با ارقامی 40 میلیون و 50 میلیون یورویی پا پیش گذاشت.
عملکرد بلوتی در فصل 17-2016
اوربانو کایرو رویای این را داشت تا از بلوتی با آن خوشحالی معروف خروس خود، یک اسطوره برای تورینو بسازد. به همین خاطر قرارداد او را با افزایش حقوق تمدید کرد و رقم فسخ 100 میلیون یورویی در قرارداد او گنجاند، بندی که فقط برای باشگاه‌های غیر ایتالیایی قابل فعال‌سازی بود. رییس تورینو عقیده داشت بلوتی هیچ‌چیز از گونزالو هیگواین با رکورد 36 گل در یک فصل سری آ کم ندارد، به‌خصوص این‌که مهاجم تیمش جوان‌تر است و رقم صد میلیون یورویی را کاملا منطقی می‌دید. در قبال پیشنهاد تیم‌هایی چون چلسی، آرسنال و علاقه‌مندی رئال مادرید پاسخ کایرو فقط یک چیز بود: 100 میلیون یورو، نقد.
بلوتی در فصل 17-2016، 28 گل برای تورینو زد اما این عملکرد عالی در فصول بعدی تکرار نشد و او فصل بعد فقط 10 گل در سری آ به ثمر رساند. در فصل 18-2017 مشخص بود که دیگر بند فسخ 100 میلیون یورویی برای مهاجمی که صرفا یک فصل عملکردی فراتر از حد انتظار داشت و به‌عبارتی "Overperform" ثبت کرده بود، بی‌معنی است. پس از آن فصل درخشان، دیگر همان پیشنهادهای 40-50 میلیون یورویی از راه نرسیدند؛ هم بلوتی با قرارداد طولانی‌مدتش به تورینو متعهد ماند و هم «گراناتا» نتوانست ترکیب تیم خود را با پول فروش ستاره تیمش بازسازی کند. یک تصمیم باخت-باخت که حاصل چیزی جز چشم‌وهم‌چشمی با اورلیو دی لورنتیس، رییس ناپولی نبود؛ شاید هم کایرو بلد نبود در زمان درست، تصمیم درست بگیرد.
شاید اگر دندان‌گردی و طمع اوربانو کایرو نبود، بلوتی با انتقالی معقول به یک تیم بزرگ فوتبال اروپا می‌توانست مسیر متفاوتی را به‌جای درجا زدن در یک تیم معمولی سری آ تجربه کند؛ هم می‌توانست خودش را اثبات کند و هم برای بردن جام بجنگد. البته بلوتی مدال قهرمانی یک جام بزرگ را در کارنامه‌اش می‌بیند؛ یورو 2020 که در آن به‌عنوان یک ذخیره طلایی معمولا نیمه‌های دوم به زمین می‌آمد و البته با خراب کردن پنالتی‌اش مقابل انگلیس، هواداران آتزوری را نگران کرد.
آندره آ بلوتی در یورو 2020
در سال 2022، بلوتی پس از پایان قرارداد طولانی‌اش با تورینو، رایگان به رم پیوست تا حضور در تیمی بزرگتر را تجربه کند اما در جالوروسی، نیمکت‌نشین مهاجمانی چون تامی ایبراهام، روملو لوکاکو و سردار آزمون شد. دوره قرضی در فیورنتینا هم اصلا جالب نبود تا او در تابستان 2024 راهی کومو شود. حتی در کومو هم بلوتی بازیکن ثابتی نیست و سسک فابرگاس، کاپیتان پاتریک کوترونه را به او ترجیح می‌دهد اما حداقلش این است که بلوتی که حالا 31 ساله شده، می‌تواند از مناظر و زیبایی‌های دریاچه کومو لذت ببرد.
