|
به نام خدا
اول فوریه سالروز تولد نخستین مرد سال لیگ جزیره است ؛ سر استنلی ماتیوس
فرزند دوران جنگ
بوکسور مشهور محلی بود و فرزندانش را هم طوری تربیت می‌کرد که همواره نظم و انضباط، اراده و مردانگی جزیی از وجودشان باشد. پدر همیشه تاکید می‌کرد: «مسأله مهم این نیست که مشغول چه کاری باشی. مسأله مهم این است که آن کار را درست و کامل انجام دهی.»
یک راست پا در استوک
پسر در مدرسه «سنت لوک» شروع به درس خواندن کرد و همان جا مشخص شد که او استعداد ذاتی عجیبی در بازی با پای راست خود دارد. استعداد خدادادی پسر. تمرینات منظم و نظارت‌های پدر، همه و همه دست به دست یکدیگر دادند تا او در مدت کوتاهی بتواند پیراهن تیم ملی کودکان مدرسه‌ای انگلستان را در دیدار برابر ولز به تن کند. چند سال بعد توماس استنلی ماتیوس اولین قرارداد حرفه‌ای خود را با تیم «اف.ث.استوک‌سیتی» امضا کرد.
اولین گل در تیم ملی
سال 1932 مرد و جوان با استعداد تازه هفده سالش شده بود. اما این جوانی هیچ گاه برای او نقطه ضعف به حساب نیامد. چون تکنیک بی‌نظیر این «بال‌راست» او را به سرعت در تمام جزیره به شهرت رساند. ماتیوس در 19 سالگی برای اولین بار پیراهن تیم ملی انگلستان را به تن کرد بازهم اولین دیدار او در برابر تیم ولز بود. استنلی جوان در این دیدار یک گل زد و بازی (4-0) به پایان رسید.
تظاهرات در شهر برای استنلی
یک سال بعد ستاره «استوک سیتی» درصدد ترک تیم برآمد و این امر یک تظاهرات بزرگ در شهر به وجود آورد!! بیش از 3000 نفر در جلسه‌ای رسمی مخالفت خود را با رفتن مرد محبوب تیمشان اعلام کردند و مدتی بعد بیش از 1000 نفر در بیرون از زمین با پلاکاردهای مختلف از ماتیوس خواستند تا از تیم نرود. چنین شد که ماتیوس تا زمان جنگ به بازی در استوک سیتی ادامه داد...
اولین مرد سال انگلیس
سال 1945 جنگ به پایان رسید و میادین فوتبال دوباره پر از هیاهوی علاقه‌مندان شد. مسئولین استوک‌سیتی ستاره تیمشان را به «بلکپول» واگذار کردند. همان تیم و همان شهری که استنلی از آن خاطرات فراوانی داشت. عجیب این بود که او همچنان به درخشش خود ادامه داد و در سال 1948 از دید «انجمن نویسندگان» اولین فوتبالیست سال انگلستان شد. تیم بلکپول هم در همان سال پس از شکست (2-4) از منچستریونایتد، نایب قهرمان جام حذفی شد. دو سال بعد ماتیوس جزو اولین بریتانیایی‌هایی بود که حضور در جام جهانی را تجربه کردند اما او تنها در مسابقه با اسپانیا به میدان رفت و تیم کشورش هم با باخت(0-1) از جام حذف شد.
فینال استنلی
در رده باشگاهی ماتیوس همچنان «جادوگر دریبل» بود و بازهم تیمش را به فینال جام حذفی رساند. این بار در برابر نیوکاسل. اما بازهم بلکپول (0-2) مغلوب شد و استنلی برای قهرمانی دو سال دیگر هم انتظار کشید... روز دوم می‌سال 1953 فرا رسید صدهزار نفر در استادیوم «ویمبلی» فینال جام حدفی انگلستان را تماشا کردند. بلکپول در برابر بولتون. این بار ستاره‌ای دیگر نیز در کنار ماتیوس بود؛ استنلی مورتنسون. بلکبول (1-3) عقب افتاده بود. اما در مدتی کوتاه، ماتیوس جشنواره‌ای از دریبل و هنرهای انفرادی به راه انداخت و با پاس‌های طلایی او، مورتنسون گل زد. بالاخره آن‌ها قهرمان جام حذفی شدند...
اولین برنده توپ طلا
پس از جام جهانی 1954، بسیاری بر این باور بودند که دوران غروب قهرمان فرارسیده است. وقتی از او درباره خداحافظی از فوتبال سئوال می‌کردند، می‌گفت: «به زودی بازنشسته خواهم شد.» در سال 1956 برای اولین بار جایزه «مرد سال فوتبال اروپا» به بهترین بازیکن قاره سبز اهدا شد و صاحب این جایزه کسی نبود جز ماتیوس 41 ساله! او که در 29سپتامبر 1934 اولین بازی ملی خود را انجام داده بود، برای آخرین بار در 15 می1957 پیراهن «تیم گل‌سرخ» را به تن کرد. یعنی او تقریباً 23 سال ملی‌پوش بود! وی در این مدت در 54 بازی ملی شرکت داشت و 11 گل هم به ثمر رساند (البته در هنگام جنگ هم در 24 بازی غیررسمی ملی 2 گل به ثمر رساند که در شمار 54 بازی او محسوب نمی‌شود) در این مدت هرگاه لازم بود از بال راست به پست‌های دیگر هم می‌آمد و حتی گاهی جای مدافع چپ هم بازی می‌کرد!
دیرپاترین بازیکن جزیره
چهار سال دیگر هم گذشت و ماتیوس در سال 1961 به استوک سیتی بازگشت! کسی نمی‌توانست باور کند اما او چنان در استوک‌سیتی درخشید که تیمش نایب قهرمان انگلستان شد و خودش هم برای دومین بار مرد سال انگلستان شد! و سرانجام... روز ششم فوریه 1965 در تاریخ جزیره، روزی به یادماندنی بود. استنلی ماتیوس محبوب پس از 12ماه خانه‌نشینی به خاطر مصدومیت زانو، دوباره به میدان بازگشت و در دیداری خاطره انگیز با «منتخب ستارگان جهان فوتبال» از مستطیل سبز خداحافظی کرد. ماتیوس در تمام دوران ورزش خود یک گیاهخوار بود و مخالف استفاده از مشروبات الکلی. او اولین فوتبالیست تاریخ انگلستان بود که لقب (شوالیه) sir دریافت کرد. ماتیوس در دوران فوتبال حرفه‌ای خود پس از 259 بازی در استوک سیتی و زدن 51گل به بلکپول رفت و پس از 380 بازی و 17 گل در این تیم، در بازگشت به استوک 59 مسابقه داد و 3 گل زد! عجیب این که در این مدت حتی یک اخطار هم نگرفت!!
حضور در بازی خداحافظی ستاره ایرانی
ماتیوس آن چنان محبوب و مشهور بود که با سفر به مناطق گوناگون دنیا تماشاگران بسیاری را جذب میادین فوتبال کرد. او یک بار پس از پایان دوران حرفه‌ای فوتبال خود، به ایران دعوت شد تا در دیدار خداحافظ «حسن حبیبی» کاپیتان تیم ملی ایران بازی کند. او نیز این دعوت را پذیرفت و به امجدیه آمد...
تشییع جنازه صدهزار نفری
ماتیوس در 23 فوریه 2000 درگذشت. بیش از صدهزارنفر در تشییع جنازه او شرکت کردند. در بین این تعداد همه جور آدم پیدا می‌شد. پیرمرد و پیرزن، کودک و... مجسمه سر استنلی ماتیوس در بیرون استادیوم استوک‌سیتی ساخته شد و در زیر آن چنین عباراتی نوشته شد: «نام او سمبل بازی زیبا بود. شهرتش بی انتها و مردانگی و فروتنی‌اش تحسین برانگیز بود. او یک بازیکن جادویی بود. بازیکنی از مردم و برای مردم.» اکنون نیز روز اول فوریه در انگلستان به روز استنلی ماتیوس معروف است «بنیاد خیریه ماتیوس» هم فعال و برای جوانان بی‌بضاعت لوازم ورزشی تهیه می‌کند. بی‌هیچ شکی نام این ستاره محبوب هیچ گاه از تاریخ ورزش بریتانیا و جهان پاک نخواهد شد.
|
