طرفداری | راسینگ کلاب با گوستاوو کوستاس قهرمان کوپا سودامریکانا، دومین سطح از رقابت‌های باشگاهی آمریکای جنوبی شد. لا آکادمیا در آسونسیون، در میان هواداران متعصب خود، با گل‌های مارتیرنا، ماراویشا مارتینز و روجر مارتینز، ۳-۱ کروزیرو برزیل را شکست داد.
ژانویه سال ۲۰۲۴ که گوستاوو در ال‌سیلیندرو برای دومین دوره به عنوان سرمربی راسینگ معرفی شد، هواداران یک‌صدا می‌خواندند «دست در دست کوستاس ما قرار است جام را پس بگیریم!» و آن جام امروز به خانه بازگشته است.
راسینگ سال ۱۹۸۸ آخرین جام بین‌المللی خود را برده بود و کوستاس نیز کاپیتان و نقش اول آن قهرمانی بود، حالا او در قامت یک معلم بااشتیاق و یک مربی-هوادار، تیمی که از کودکی پیراهنش را به تن داشته، به قله‌ی آمریکای جنوبی رسانده. فراموش نکنید که این مرد در پرو با آلیانزا لیما، در پاراگوئه با سرو، در اکوادور با بارسلونا، در کلمبیا با سانتافه و اکنون در سطح بین‌المللی با راسینگ قهرمان شده و یک مربی بزرگ در تاریخ فوتبال آمریکای جنوبی است.
راسینگ کلاب با هدایت او در سودامریکانا، رکورد گل‌زده در تاریخ این رقابت‌ها توسط یک تیم را شکست و فقط در ۱ بازی از ۱۳ بازی موفق به گلزنی نشد؛ ۱۳ بازی، ۳۳ گل‌زده! آدرین ماراویشا مارتینز نیز با ۱۰ گل آقای گل و بهترین بازیکن جام شد تا به بهترین شکل این جام به دست بیاید. لا آکادمیا در این بازی کاملاً برتر بود و برای اولین بار در تاریخ، یک تیم آرژانتینی در 20 دقیقه اول یک فینال بین‌المللی مقابل یک باشگاه برزیلی با دو گل پیش افتاد، اتفاقی که هرگز در 41 فینالی که بین تیم‌های هر دو کشور برگزار شد، اتفاق نیفتاده بود.
داستان تک تک اعضای این تیم و هواداران الهام‌بخش است. ماراویشا در ۲۳ سالگی به دلیل پرونده‌ای که به دروغ علیه او تنظیم شده بود در زندان به سر می‌برد. ۷ ماه آنجا بود و دید که مردم بر اثر ضربات چاقو و نزاع‌های در زندان جان خود را از دست می‌دهند، اما سالم از آنجا بیرون آمد. حالا در سن ۳۲ سالگی، در فینال کوپا سودامریکانا قهرمان راسینگ می‌شود.
او می‌گفت:
قولی که به خدا دادم این بود که اگر به من اجازه دهد فوتبال بازی کنم، کسانی را که به دروغ به من متهم کردند می‌بخشم. من به آنها نامه نوشتم و به آنها گفتم که همه چیز خوب است و من می‌خواهم در آرامش زندگی کنم. من برای این قهرمانی در کلیساهای مختلفی دعا می‌کردم و حالا می‌دانم کسی که می‌بخشد، خدا هم به او پاداش می‌دهد.
کوستاس تیمی شکست‌خورده را تحویل گرفت. تیمی که با مدیریت بلانکو در ریاست باشگاه، با هزینه‌هایی که می‌کرد نمی‌توانست انتظارات را برآورده کند. تیمی که متحد نبود و بازیکنانش مسئولیت‌پذیر نبودند. این باشگاه از ۱۹۹۹ تاکنون روزهای سختی را تجربه کرده است. ورشکستگی و اعلام انحلال، واگذاری و تجمع باشکوه هواداران برای جلوگیری از این اتفاق در استادیوم ال‌سیلیندرو، تغییر شکل مالکیت و موارد دیگر اما هرگز از شور هوادارانش کم نشد.
هواداران در پاراگوئه، در سیلیندرو، در میدان ابلیسک، از خانه‌هایشان تیم را حمایت کردند. بعضی‌هایشان با هواپیما، اتوبوس، ماشین شخصی یا حتی پیاده به آسونسیون رفتند. با بلیط‌هایی که از جیب پرداخت کردند یا هواداران کورینتیانس، رقیب کروزیرو، برایشان خریده بود! آنها دو زمین را در یک روز پر کردند - دوباره - و یک بار دیگر به قاره و جهان نشان دادند که هواداران برای یک باشگاه فوتبال همه چیز هستند.
کوستاس پس از قهرمانی در چند جمله، این قهرمانی را معنا کرد. «ما میلیونر نیستیم (کنایه به ثروتمندی ریورپلیت)، یازده به علاوه یک‌نفر نیستیم (کنایه به هواداران بوکاجونیورز)، ۲۰۰ جام نداریم (کنایه به جام‌های زیاد ایندیپندینته)، ما با همه فرق داریم. امروز ما آن را در اینجا نشان دادیم که راسینگ چه معنایی دارد.»
پیرو تصویر؛ عکسی که در ابتدای این یادداشت می‌بینید، خوان کارلوس رولی بازیکن راسینگ است که گوستاوو کوستاس کودک را در آغوش گرفته (سال ۱۹۶۶)، مردی با موهای قارچی که امروز با صلیب آبی-سفید و راسینگ‌نشان بر گردن، هواداران در سراسر جهان، از ایران تا آرژانتین را با خود همراه کرد.
