مطلب ارسالی کاربران
میزان ژن آریایی در ایران و اوراسیا از گذشته تاکنون (ویدیو)
فرهنگ سینتاشتا (انگلیسی: Sintashta culture) فرهنگ باستان‌شناسی عصر برنز میانی در استپ اوراسیای شمالی در مرزهای شرق اروپا و آسیای مرکزی است که مربوط به دوره ۲۲۰۰–۱۸۰۰ قبل از میلاد بوده‌است. این فرهنگ به طور گسترده ای به عنوان خاستگاه زبان های ایرانی و هندی (همچنین به نام زبان های هندی-ایرانی) در نظر گرفته می شود، که گویندگان آنها در ابتدا خود را آریا می نامیدند.
مردمان سینتاشتا به تدریج به سمت آسیای مرکزی، جنوب آسیا و خاورمیانه گسترش یافتند و ضمن ترکیب با مردم محلی مناطق فتح شده فرهنگ و زبان هند و ایرانی را گسترش دادند. تصور می شود فرهنگ سینتاشتا حاصل مهاجرت بخشی از مردم فرهنگ Corded Ware به سمت شرق بوده باشد که Corded Ware خود نتیجه ترکیب فرهنگ یامنایا با بومیان اروپای مرکزی بوده است، فرهنگ یامنایا به عنوان سرزمین مادر هند و اروپایی ها شناخته می شود.
قدیمی‌ترین ارابه های شناخته شده در مقبره های سینتاشتا پیدا شده‌اند، و این فرهنگ به عنوان یک نامزد قوی برای منشأ این فناوری در نظر گرفته می‌شود که در سراسر جهان قدیم گسترش یافت و نقش مهمی در جنگ‌های جهان باستان داشت. سکونتگاه های سینتاشتا نیز به دلیل شدت استخراج مس و فلزکاری برنز در آن قابل توجه است که برای یک فرهنگ استپی غیرمعمول است.از جمله ویژگی های اصلی فرهنگ سینتاشتا، سطوح بالای نظامی گری و سکونتگاه های مستحکم گسترده است که 23 مورد از آنها شناخته شده است.
طبق مطالعات ژنتیکی روی بقایای باستانی و مدرن بیشترین اجداد مربوط به هند و ایرانی های اولیه در میان پامیری ها و یغنوبیان و کالاش ها یافت می شود و ایرانیان مدرن به طور میانگین بین 10-15 درصد از تبار خود را به سینتاشتا می رسانند.
