|
به نام خدا
یکی دیگر از ویژگی‌های فوق‌العاده او ماندگاری و تداوم این بازیکن است. بازیکنان قابل مقایسه دیگر- آنری، رونالدو، سوارز- از آگوئرو هیجان‌انگیزتر هستند اما دوران‌شان در لیگ برتر را سپری کرده و سپس به رئال مادرید یا بارسلونا رفتند.
به اندازه کافی درباره گل پیروزی‌بخش سرخیو آگوئرو برابر کوئینز پارک رنجرز در مِی 2012 نوشته شده است. این گل به تنهایی می‌تواند دراماتیک‌ترین و مهم‌ترین گل تاریخ لیگ برتر باشد. اما به شکل متفاوتی به آن نگاه کنید؛ کاری که آگوئرو در 9 سال حضورش در انگلیس انجام داد و این گل فقط یکی از بین درخشش‌های بسیار او بود.
این گل نشانه‌هایی از گل‌های کلاسیک آگوئرو را دارد: کنترل توپ، حفظ تعادل و ثبات سریع، بالا بردن جزئی پای عقب و زدن شوت محکم و زودهنگام به تیر نزدیک اما او ده‌ها گل شبیه به این به ثمر رسانده است. مانند گل اولی که در آوریل 2012 در کَرو رود در دیداری به ثمر رساند که رسیدن سیتی به خط پایان را تسریع کرد. یا در نوامبر 2012 برابر استون ویلا. یا مثل وقتی که با سرعت از سد فیل جونز عبور کرد و گل پیروزی‌بخش بازی را در آوریل 2013 در اولدترافورد به ثمر رساند. یا برابر چلسی، وست برومویچ آلبیون، تاتنهام و از همه مهم‌تر در اورتون در مسیر رسیدن به دومین قهرمانی لیگ برتر تحت هدایت مانوئل پیگرینی. یا در یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان برابر تاتنهام در سال گذشته. یا در پیروزی 1-2 برابر لیورپول که به کسب جام قهرمانی در فصل 19-2018 کمک کرد. شما می‌توانید تمام روز این دیدارها را بشمارید.
آگوئرو با گلی که در وقت‌های تلف شده دیدار مقابل کوئینزپارک رنجرز به ثمر رساند، اولین قهرمانی سیتی در لیگ برتر را رقم زد.
این روند اهمیت گل مقابل کوئینز پارک رنجرز را کم نمی‌کند؛ صرفا این مسئله را می‌گوییم تا مشخص شود که سهم آگوئرو در فوتبال انگلیس بیشتر از فقط یک صحنه جاودان و به یاد ماندنی است. او بازیکنی است که بهتر از هر بازیکنی در نسل خودش در هنرِ سنتیِ گلزنی استاد شده است. کاری که آگوئرو می‌کند شامل دامنه‌ای وسیع یا کارهای متفاوت یا با پیچیدگی خاصی نیست. شما نیاز به تحلیل تصاویر آن با دقت بسیار زیاد یا بررسی داده‌ها با استفاده از الگوریتم یا خلق معیاری جدید برای اندازه‌گیری ارزش او ندارید. او به قدیمی‌ترین و ساده‌ترین شکل رایج در فوتبال درخشش خود را به نمایش می‌گذارد که همان زدن گل است.
آگوئرو 9 سال در سیتی بازی کرده و 254 گل به ثمر رسانده که 180 گل از این تعداد در لیگ برتر زده شده است. تنها سه بازیکن هستند که تعداد گل‌های بیشتری در لیگ برتر زده‌اند. او مطمئنا این فصل جای اندی کول (187 گل) در رده سوم را خواهد گرفت و شاید اگر همچنان در سیتی بماند در سال بعد به وین رونی (208 گل) هم برسد. رسیدن به رکورد آلن شیرر (260 گل) برای او بسیار دشوار است. اما برای بازیکنی که در 23 سالگی به انگلیس آمد، این آماری فوق العاده است (توضیح مترجم: آگوئرو در آخرین فصل حضورش در سیتی تنها 4 گل در لیگ برتر زد و به رکورد اندی کول نرسید).
باید از بی‌رحمی و تداوم کاری او در طول این سال‌ها نیز قدردانی کرد. بعضی از بازیکنان درخششی گذرا دارند و سپس محو می‌شوند اما آگوئرو در طول دوران حضورش در لیگ برتر همیشه با ثبات بوده است. او در هشت فصل از 9 فصل حضورش در انگلیس حداقل 16 گل در لیگ زده و در شش فصل بالای 20 گل به ثمر رسانده که پنج فصل آن به صورت متوالی بوده است.
اما علیرغم گل‌های زیادی که آگوئرو به ثمر رساند، بسیاری از هواداران بی‌طرف علاقه‌ای به او ندارند. این بازیکن حتی در بین بهترین مهاجمان خارجی که در تاریخ لیگ برتر حضور داشته‌اند نیز قرار دارد اما کمترین احساسات را در بین اکثر این بازیکنان به خود جلب کرده است. آگوئر هرگز کاریزما یا اصالت فرهنگی اریک کانتونا را نخواهد داشت، مردی که فوتبال انگلیس را برای همیشه تغییر داد و رسانه‌ها و عموم مردم تک تک کلماتش را به خاطر می‌سپردند. مصاحبه‌های پس از بازی آگوئرو به ندرت چیزی بیشتر از لبخندی پسرانه به میزان خوشحالی‌اش از گلزنی و یادآوری این مطلب بود که این پیروزی به تیم تعلق دارد.
آگوئرو بارها با تیری آنری مقایسه شده اما هرگز سبک یا جذابیت یا ظرفیتی که آنری برای شگفت‌زده کردن مردم داشت را نداشته است. او در خارج از دنیای فوتبال از این هم کمتر جلب توجه می‌کند. آگوئرو چهره تبلیغاتی بسیاری از محصولات است اما خودش هرگز لحظه‌ای جذاب و هیجان‌انگیز را رقم نزده است.
حتی بازیکنانی که در بازه‌های زمانی بسیار کوتاه‌تر درخشیدند- کریستیانو رونالدو، فرناندو تورس، رابین فن‌پرسی، لوییس سوارز– هرکدام در لحظات خاصی توانستند علاقه ملی و اشتیاق شدیدی را به سوی خود جلب کنند که آگوئرو هرگز موفق به انجام آن نشده است. بخشی از این اتفاق به این واقعیت مربوط است که او هرگز برای هیچ یک از باشگاه‌های پر طرفدار انگلیس به میدان نرفته است- منچستریونایتد، لیورپول یا آرسنال.
اما دلیل دیگرش نیز سبک زندگی آگوئرو و اولویت‌های او است. او به عنوان بازیکنی که در 9 سال گذشته عملکرد درخشانی را در لیگ برتر به نمایش گذاشته، هرگز حتی در یک درگیری و حاشیه نیز دخالت نداشته است. نزدیک‌ترین برخورد او با این حواشی، اخراجش از زمین به دلیل تکل وحشتناک روی داوید لوییز در جریان شکست 1-3 سیتی مقابل چلسی در دسامبر 2016 است اما هیچ اتفاقی فراتر از این رخ نداده است.
اطلاعات زیادی از زندگی آگوئرو در بیرون از زمین فوتبال در دسترس نیست اما چیز زیادی هم برای دانستن وجود ندارد. وقتی مستند همه یا هیچ آمازون در جریان فصل 18 -2017 به خانه آگوئرو رفت، مردی را دید که زندگی آرام و عجیبی دارد و با پیراهن‌های قاب گرفته شده و توپ بازی‌هایی که در آن هت‌تریک کرده احاطه شده است. او تایید کرد جز زمان‌هایی که پسرش ماهی یک بار برای دیدنش می‌آید یا وقتی با نیکلاس اوتامندی یا داوید دخیا وقت می‌گذراند، بیشتر اوقات فراغتش را صرف دیدن فیلم‌های اکشن یا مافیا در سیستم سینمای خانگی‌اش می‌کند (او علاقه‌ای به دیدن فیلم‌های ترسناک ندارد چون تنها زندگی می‌کند).
اما این واقعا تمام چیزی است که آگوئرو دارد. برای او همه چیز در گلزنی خلاصه می‌شود
یکی دیگر از ویژگی‌های فوق‌العاده او ماندگاری و تداوم این بازیکن است. بازیکنان قابل مقایسه دیگر- آنری، رونالدو، سوارز- از آگوئرو هیجان‌انگیزتر هستند اما دوران‌شان در لیگ برتر را سپری کرده و سپس به رئال مادرید یا بارسلونا رفتند. وقتی آگوئرو در سال 2011 برای اولین بار به انگلیس آمد، این احساس وجود داشت که سیتی شاید سکوی پرتاب او از اتلتیکو مادرید به رئال یا بارسا باشد (مردم همین فکر را درباره داوید سیلوا می‌کردند که فصل پیش از آن به این تیم آمده بود) اما آگوئرو هنوز اینجاست و به اندازه قبل برای سیتی مهم است.
انتظار می‌رفت با حضور گواردیولا روی نیمکت سیتی، دوران حضور آگوئرو در اتحاد کوتاه شود اما او تا تابستان 2021 در این باشگاه ماند
حتی وقتی پپ گواردیولا در سال 2016 به این تیم آمد، بسیار احساس کردند که روزهای حضور آگوئرو به شماره افتاده و گواردیولا خواهان مهاجم نوک مدرنی پویاتر و فداکارتر است. مردم به روزهای اول حضور گواردیولا روی نیمکت بارسلونا در سال 2008 اشاره داشتند که او اقدام به فروش رونالدینیو و دکو کرد تا به وضوح نشان دهد که از گذشته جدا شده است. شایعاتی در این باره به گوش می‌رسید که آیا گواردیولا سبک سهل‌انگارانه آگوئرو در تمرینات را تایید می‌کند یا خیر. و وقتی گابریل ژسوس شش ماه پس از حضور گواردیولا در سیتی از پالمیراس به این تیم پیوست، این احساس وجود داشت که دوران آگوئرو در این تیم در آستانه به پایان رسیدن قرار دارد.
تقریبا چهار سال گذشته و این احساس خنده‌دار به نظر می‌رسد. بازی‌هایی بوده که گواردیولا، ژسوس را به آگوئرو ترجیح داده اما جای تردیدی نیست که چه کسی تمام‌کننده بهتر یا تهدیدی خطرناک‌تر است. ژسوس از زمان حضورش در سیتی در سال 2017 تا به حال 41 گل در لیگ برتر به ثمر رسانده است. آگوئرو در همین بازه زمانی 67 گل زده است. این احساس همیشه وجود داشت که آگوئرو در یک یا دو سال پایانی حضور در سیتی است- این که او در سال 2018 یا 2020 جدا می‌شود- اما این ضرب الاجل‌ها همیشه به تعویق افتاده‌اند.
این واقعیت که آگوئرو هنوز پیراهن سیتی را به تن دارد و هنوز مثل قبل بازیکن مهمی است شاهدی بر انعطاف‌پذیری و سازگاری او و قدرتش در یادگیری بازی به عنوان مهاجم نوک گواردیولا با آزار دادن مدافعان میانی حریف برای بازپس‌گیری توپ است. اما ژسوس در این زمینه همیشه از او بهتر خواهد بود.
در نهایت همه چیز نشانگر ارزش غیرقابل جایگزینی کاری است که آگوئرو به بهترین شکل انجامش می‌دهد. حرکات او در محوطه جریمه، شم گلزنی، توانایی حرکت به سوی تیر نزدیک یا قرار گرفتن در نقاط عمقی‌تر محوطه جریمه؛ هرجایی که بهترین شانس را برای گلزنی به او بدهد. و البته توانایی او برای خراب کردن موقعیت‌ها با ضربات پایانی خاص خودش: بالا بردن جزئی پای عقب، شوت زودهنگام و هدف قرار دادن تیر نزدیک. به حذف سیتی از لیگ قهرمانان برابر لیون در 15 آگوست در لیسبون نگاه کنید، آنها مالکیت توپ را در اختیار داشتند اما نتوانستند به اندازه کافی موقعیت خوب خلق کرده یا شانس‌هایی که ایجاد کرده بودند را به گل تبدیل کنند و غیرممکن بود به این فکر نکرد که اگر آگوئرو آماده بود شرایط سیتی چطور پیش می‌رفت.
و سپس به سرسختی و قدرت آگوئرو می‌رسیم. فوتبال سریع‌تر از هر زمان دیگری در بالاترین سطح در حال تغییر است. این ورزش سریع‌تر و تعاملی‌تر شده و بیشتر از قبل با تکیه بر ایده‌های مربیان به جای توانایی فردی بازیکنان پیش می‌رود. حالا همه چیز بیشتر حول محور بازپس‌گیری توپ و تغییر فازهای سریع است. سبک بازی سیتی و لیورپول با سبک بازی تیم‌های برتر حتی 10 سال پیش هم قابل مقایسه نیست. بنابراین بازیکنی مثل آگوئرو که در سال 1988 به دنیا آمده، به عنوان نوجوان در لیگ‌های پر آشوب آرژانتین پرورش یافته و اولین بار در سن 14 سالگی با فوتبال اروپا آشنا شده باید تا به حال محو شده باشد.
اما وزن و ارزش گلزنی آگوئرو از این بازیکن در برابر شدت این تغییرات محافظت کرده است. در دورانی که انتظار می‌رود بازیکنان منعطف‌تر و تنومندتر و چند بعدی باشند، تسلط ساده آگوئرو بر یک مهارت او را از بقیه متمایز کرده است. فوتبال در حال تکامل است اما آگوئرو همیشه آنجا در محوطه جریمه در تیر نزدیک است تا توپ را به تور دروازه بدوزد. وقتی او بالاخره متوقف شود، فوتبال قرن 21 بازیکنی مشابه برای جانشینی او پیدا نخواهد کرد.
|
