او درباره شروعش در تیم اصلی بارسلونا گفت:
با دوچرخه به باشگاه رفتم زیرا خجالت می کشیدم وارد رختکن شوم که آلبا, پیکه, پیانیچ و بقیه بودند. بعد از تمرین بیرون رفتم و کمی عصبی بودم چون آنها را در تلویزیون تماشا میکردم و حالا باید رختکن را با آنها شریک می شدم.کم کم خجالتم از بین رفت تا شروع به بازی کردم و آماده بودم. هیچ تنشی وجود نداشت
شما از تیم جوانان مستقیما به تیم اصلی رفتید. عجله داشتید؟
نه اینکه عجله داشته باشم اما دوست ندارم وقتی سطح بالاتری از بقیه دارم تسلیم شوم یا خودم را راضی نشان دهم. دوست دارم همیشه چالش برانگیز باشد. ترجیح میدهم بازی نکنم تا اینکه در سطح خیلی پایین بازی کنم.
یامال توضیح داد چطور از بازی با بازیکنان بزرگتر از خودش ترسی ندارد:
بازی کردن در خیابان باعث شد ترسی از بازی با بزرگتر از خودم نداشته باشم. من 11 یا 12 سالم بود و مقابل بازیکنان 20 ساله بازی میکردم. فکر میکنم این باعث شد بر ترسم غلبه کنم و به خصوص در 1 در مقابل 1 خیلی کمک کرد و باعث شد لذت ببرم و بتوانم در برابر هر کسی و هرجایی بازی کنم.
با مسی مقایسه می شوی؟
مهمترین چیز این است که برای خودم میراثی به جا بگذارم و یک کریر خوب داشته باشم. در مورد مسی مهمترین موضوع این است که نباید روی او تمرکز کنم. اگر شما با بهترین بازیکن تاریخ مقایسه می شوید یعنی دارید کارها را درست انجام می دهید. این من را اذیت نمیکند اما همیشه تلاش می کنم خودم باشم.
نیمار؟
ما در خانه کامپیوتر نداشتیم و برای همین به خانه دوستم می رفتم و آنجا کلیپ های نیمار را برای مدت طولانی نگاه می کردم و بعد به خانه برمیگشتم و سعی میکردم حرکاتش را در اتاقم تقلید کنم.
بازیکنانی که الگوی شما بودند؟
نیمار در سانتوس و مطمئنا مسی. داوید ویا, پدرو و کلا بارسلونا.
یامال همچنین گفت:
همیشه توپم همراهم بود و آن را به مدرسه می بردم و مدام به آن شوت می زدم تا به کلاس برسم و سپس توپ را درون کیفم قایم می کردم زیرا معلم ها اجازه نمی دادند آن را در دستم بگیرم یا روی صندلی بذارم.
