طرفداری | در المپیک پاریس، آلمانی‌ها تنها 33 مدال به دست آوردند. این پایین‌ترین آمار از زمان شروع به کار دوباره‌ی آلمان متحد در المپیک 1992 بارسلونا بود. چه دلایلی پشت این افت وجود دارد و آلمانی‌ها چاره‌ی کار را در چه می‌جویند؟
| آلمانی‌ها در مسابقات |
تعداد ورزشکار |
تعداد طلا |
تعداد مدال |
جایگاه |
| 1992 بارسلونا |
463 |
33 |
82 |
3 |
| 1996 آتلانتا |
465 |
20 |
65 |
3 |
| 2000 سیدنی |
422 |
13 |
56 |
5 |
| 2004 آتن |
441 |
13 |
49 |
6 |
| 2008 پکن |
463 |
16 |
41 |
5 |
| 2012 لندن |
392 |
11 |
44 |
6 |
| 2016 ریو |
425 |
17 |
42 |
5 |
| 2020 توکیو |
425 |
10 |
37 |
9 |
| 2024 پاریس |
428 |
12 |
33 |
10 |
وقتی جمعه‌ی گذشته در پاریس، صدراعظم آلمان اولاف شولتس برای تبریک به «مکس رندشمیت» قهرمان رشته‌ی کایاک المپیک در مسافت 500 متر جلو رفت، مکالمه‌ی بین این دو بسیار کوتاه بود. رندشمیت که خود از اعضای پلیس فدرال آلمان نیز هست، اگرچه از قهرمانی المپیک خوشحال بود، از این فرصت کوتاه استفاده کرد تا بی‌پرده از مشکلاتی که خود و سایر ورزشکاران با آن سر کار دارند صحبت کند. مشکلاتی از قبیل کاهش بودجه و وضع بد امکانات تمرینی. او به صدراعظم گفت که ورزشکاران حتی با وجود کسب موفقیت، نمی‌خواهند دغدغه‌هایشان فراموش شود. پس از جلسه، رندشمیت توضیح داد مهم است که سیاستمداران تنها به خاطر انتخابات بعدی به اینجا نیامده باشند.
برخورد این ورزشکار حتی با وجود اینکه به موفقیت در المپیک رسیده بود، در جاهای دیگر هم منعکس شد. بالاخص به این دلیل که موقعیت آلمان در جدول مدال‌ها؛ صحبت‌ها به این سو رفته است که چطور آلمانی‌ها می‌توانند به مسیر درست در ورزش بازگردند؟
آلمان در این المپیک به رتبه‌ی دهم رسید. آنهم نه فقط پشت سر فرانسه و بریتانیا سایر قدرت‌های بزرگ اروپایی، که حتی پایینتر از هلند که همسایه‌ی کوچکتر آنهاست. مفسران ورزشی مدعی شده‌اند که ورزش آلمان در یک بلاتکلیفی بزرگ گیر کرده و شانسی برای تغییر چشمگیر در آینده‌ی نزدیک وجود ندارد. کاهش بودجه، قراردادهای کوتاه‌مدت برای مربیانی که به همین دلیل ترجیح می‌دهند به کشورهای خارجی بروند و همینطور بروکراسی که آن را عاملی مهم می‌دانند.
از زمان اتحاد مجدد دو آلمان در سال 1990، دائماً میزان مدال‌های Team D (لقب تیم المپیک آلمان) کاهش یافته است. این بار 33 مدال به دست آوردند: 12 طلا، 13 نقره و هشت برنز. این در حالی است که در المپیک بارسلونا 82 مدال به دست آورده بودند.
توماس ویکرت از کمیته ملی المپیک آلمان با تجلیل از عملکرد تیم آلمان در المپیک، اعلام کرد که هدف آنها از این المپیک 10 مدال یا بیشتر در نظر گرفته شده بود که به آن دست یافتند. از نکات مثبت تیم آلمان در این المپیک، پیروزی غیرقابل‌انتظار تیم بسکتبال سه نفره‌ی آنها، کسب چهار طلا در سوارکاری، کسب عناوین در ژیمناستیک ریتمیک، شنای 400 متر، روئینگ، سه‌گانه و کایاک بودند.
همین کمیته از سمت دیگر اعلام کرد که از نتایج راضی نیست. اولاف تبور رئیس کاروان آلمان در فرانسه اعلام کرد بسیاری از تیم‌های آلمانی عالی بودند اما باید اولین منتقد خودمان باشیم و بپذیریم که سفری دشوار را پیش‌ِ رو داشتیم... چیزی که ادامه خواهد داشت. مدتی هست که عملکردمان در دوره‌های مختلف المپیک با افت روزافزون مواجه شده است. تبور اعلام کرد که مقابله با بروکراسی، افزایش کمک‌های دولتی و تشکیل یک آژانس ملی ورزشی باید اهداف کوتاه‌مدت باشد و برای این اهداف، کمیته ملی المپیک باید دست به لابی با دولت بزند. او اضافه کرد که هدف میان‌مدت باید رسیدن به رتبه پنجم جدول مدال‌ها باشد. اینکه این هدف در المپیک 2028 لوس آنجلس قابل دستیابی هست یا نه، مشخص نیست.
در آلمان 28 میلیون نفر در 86 هزار باشگاه یا اتحادیه ورزشی مشغول ورزش هستند. این عدد 10 میلیون از جمعیت هلند بیشتر است که در جدول مدال‌ها بالاتر از آلمان قرار گرفت. پس چطور این علاقه‌ی جدی آلمانی‌ها به ورزش، در میعادگاه المپیک به مدال‌های بیشتر تبدیل نمی‌شود؟ تبور توضیح داد که دلیل جلو افتادن هلند این است که آنها شیوه‌ای موثرتر برای یافتن استعدادها در سنین پایین دارند، این استعدادها را پرورش می‌دهند و مورد حمایت قرار می‌دهند. ما آلمانی‌ها باید خلاق‌تر باشیم. شاید سیستممان زیادی سفت‌وسخت است. باید انعطاف‌پذیری و استراتژی‌های بیشتری داشته باشیم که هرکدام روی ورزش‌های بخصوص متمرکز شوند.
«اینگو فروبوس» پروفسور علوم ورزش از دانشگاه کلن اعتقاد دارد موفقیت آلمانی‌ها در رشته‌های مادر مانند ژیمناستیک، شنا و دوومیدانی از بین رفته است. این ضعف در مسابقات جهانی دوومیدانی که سال قبل در مجارستان برگزار شد مشخص بود؛ آلمانی‌ها حتی یک مدال به دست نیاوردند. فروبوس باور دارد که موفقیت ورزشی دیگر مانند گذشته خصوصیت بارز آلمانی‌ها نیست و بابت آن، شیوه آموزش در مدارس را ملامت می‌کند که رقابت‌طلبی دیگر در برنامه‌ها مورد تاکید قرار نمی‌گیرد. به ورزش آمریکا نگاه کنید. آنها به ورزش به عنوان یکی از چیزهایی که جایگاه اجتماعی شما را بالا می‌برد نگاه می‌کنند... در آلمان چنین چیزی دیگر وجود ندارد.
به نظر برخی کارشناسان راهی که آلمان می‌تواند برای بالا بردن عطش به موفقیت ورزشی دنبال کند، همان کاری است که بریتانیا با میزبانی المپیک 2012 انجام داد. تجربه بریتانیا، تغییراتی در ساختار ورزش این کشور به وجود آورد که اثر آن هنوز مشهود است؛ بریتانیایی‌ها بعد از آمریکا و چین، بیشترین تعداد مدال را در پاریس، 12 سال بعد از المپیک لندن به دست آوردند.
شولتس در آخرین بازدید از پاریس تاکید کرد امیدوارم این اشتیاق مُسری باشد.
پس از ماه‌ها بررسی و مذاکره، بالاخره دولت آلمان درخواست خود برای میزبانی از المپیک 2040 را به کمیته بین‌المللی المپیک تحویل داد. از آن جهت این تاریخ خاص برای آنها دارای اهمیت است که سال 2040، سالروز جشن پنجاه سالگی اتحاد مجدد آلمان است. توماس باخ رئیس کمیته بین‌المللی المپیک در واکنش اعلام کرد که بسیار خوشحال می‌شود اگر آلمان، با شعله‌های المپیک بدرخشد.
- ترجمه از گاردین
در برچسب یادداشتهای المپیکی میتوانید سایر یادداشتهای اخیر را در خصوص مسابقات پاریس 2024 مطالعه کنید
