سوکراتس کورینتیانسدردناک ترین بخش کار در سمت ریاست باشگاهی مثل رئال اینه که همیشه و هر فصل باید به سازندگان بهترین خاطره ها در خروج رو نشون بدی تا کماکان این باشگاه باشه که فراتر از تمام اساطیرش باقی می مونه. جوونترها شاید از نبودن کروس و مودریچ وحشت کنن. ولی برای نسل من که با بوتراگوئنو و هوگو سانچز و مارتین واسکوئز رئالی شدن این رفتن ها یک جریان مداوم بوده. کاسیاس جای بودو ایلگنر رو گرفت. نبودن مانوئل سانچز با رهبری هیرو هیچ وقت حس نشد. رائول و رونالدو نازاریو نذاشتن دلتنگ شوکر و میاتوویچ بشیم. زیدان کاری کرد که خیلی ها یادشون رفت روزگاری اون وسط میشل لادروپ و برند شوستر بازی میکردن. مودریچ جای خالی اوزل رو پر کرد. و البته هر نسلی هم ممکنه همیشه دلش بخواد بعضی از ستاره هاش تا ابد توی تیم بمونن. برای من اون ستاره ردندو بود.
