مطلب ارسالی کاربران
از گذشته پا بر جا بوده ام و پا بر جا نیز خواهم ماند؛ قدیمی ترین ورزشگاه های جهان با بیش از 100 سال قدمت!
100 سال، 1 قرن و بیش از 1200 ماه پا بر جایی، ورزشگاه های ساخته شده توسط مهندس های کاربلد و کار درست با برنامه ریز های دقیق که با وجود گذشت زمان بسیار، تفاوتی در کیفیت ورزشگاه ها ایجاد نمیشود. کهنه معبد های دنیای فوتبال، معبد هایی که از 1 قرن پیش درون آنها مسابقات برگزار میشد و با گذشت تمام این مدت همچنان کارایی گذشته خود را حفظ کرده اند. برخی از ورزشگاه های قدیمی در کشور‌های مختلف اروپا که بعد از بازسازی همچنان در حال استفاده در سطح حرفه ای هستند، ورزشگاه هایی با قدمت یک قرن شاید هم بیشتر!
|
المپیک رم؛
لانه گرگ و عقاب های پایتخت ایتالیا، ورزشگاه رسمی آتزوری، حلقه شهر رم ایتالیا یک بنای زیبا و دوست داشتنی که سومین ورزشگاه قدیمی کشور ایتالیا محسوب میشود. ساخت استادیوم المپیک رم در سال ۱۸۹۲ آغاز و طبقه اول آن در سال ۱۹۳۲ تکمیل شد. عملیات ساخت طبقه دوم استادیوم به دلیل وقوع جنگ جهانی دوم ناتمام ماند و در دسامبر سال ۱۹۵۰ مجددا از سر گرفته شد. استادیوم المپیک رم به صورت رسمی در ۱۷ می سال ۱۹۵۳ با بازی بین تیم های ملی ایتالیا و مجارستان به بهره برداری رسید و در آن زمان ظرفیت ورزشگاه چیزی حدود ۱۰0۰۰۰ نفر (بدون صندلی) بود. این استادیوم به عنوان استادیوم اصلی برای المپیک ۱۹۶۰ انتخاب شد و به همین دلیل، در محل ایستادن تماشاگران در ورزشگاه، صندلی قرار گرفت و ظرفیت آن به ۵۳۰۰۰ نفر کاهش یافت. در طول بازی ها، استادیوم میزبان افتتاحیه، اختتامیه و رقابت ورزشکاران بود. هشت سال بعد، استادیوم المپیک به‌عنوان محل اصلی برگزاری مسابقات قهرمانی یورو ۱۹۶۸ در نظر گرفته شد و میزبان بازی رده بندی و بازی فینال بین ایتالیا و یوگسلاوی بود.
زمانی که ایتالیا به عنوان میزبان جام جهانی ۱۹۹۰ برگزیده شد، کاملا واضح بود که ورزشگاه به بازسازی اساسی نیاز دارد. در نقشه های ابتدایی تنها تغییر دکوراسیون مد نظر بود؛ اما تغییرات تکمیلی بعدی نظیر نصب سقف و نزدیک شدن جایگاه تماشاچیان به زمین بازی، منجر به‌شکل گیری استادیوم جدیدی شد و ظرفیت آن را به ۷۴۰۰۰ صندلی افزایش داد. در طول جام جهانی، استادیوم میزبان هر سه بازی گروهی ایتالیا، بازی یک شانزدهم و یک چهارم نهایی ایتالیا و بازی فینال بین آلمان و آرژانتین (۱-۰) بود.
استادیوم المپیک رم مجددا در سال ۲۰۰۷ مورد بازسازی قرار گرفت تا کماکان واجد شرایط میزبانی فینال های جام باشگاه های اروپا در آینده باشد. در کنار دیگر تغییرات، تمامی صندلی های استادیوم تعویض شد. دو تیم لاتزیو و رم اذعان کرده بودند که بازی در این استادیوم بزرگ و متعلق به کمیته ملی المپیک ایتالیا کار آسانی نیست. در اواسط دهه ۲۰۰۰، لاتزیو تصمیم گرفت به استادیوم جدیدی نقل مکان کند، اما این تصمیم عملی نشد. رم نیز به دنبال ساخت استادیوم جایگزینی به نام ورزشگاه دلا رم با ظرفیت حدود ۵۲۰۰۰ نفر بود که باید در سال ۲۰۲۱ تکمیل میشد، اما این پروژه متوقف شد!
|
|
سن سیرو؛
دومین ورزشگاه قدیمی کشور ایتالیا، یک سازه بی نظیر، یک سازه چشم نواز و تکرار نشدنی، ساخت این ورزشگاه توسط پیرو پیرلی، رئیس سابق میلان صورت گرفت. در ابتدای 1900 میلان زمین های مختلفی را به عنوان خانه خود تجربه کرد و تا اوایل سال ۱۹۲۰ بازی هایش را در زمینی به نام ویتاله لومباردی انجام میداد. این زمین با اینکه بسیار خوب بود اما به دلیل اینکه برای طرفداران پرشمار آن فضای زیادی نداشت، خیلی زود از رده خارج شد. استادیوم سن سیرو به طور رسمی با یک بازی دوستانه بین اینتر و آث میلان که با نتیجه ۶-۳ به اتمام رسید در ۱۹ سپتامبر سال ۱۹۲۶ به بهره برداری رسید و در ان زمان این استادیوم ۳۵۰۰۰ نفری از چهار جایگاه جداگانه تشکیل میشد.
سن سیرو در ابتدا در مالکیت باشگاه آث میلان بود، اما بعدها در سال ۱۹۳۵ به شهرداری میلان فروخته شد که با توجه به افزایش هواداران چاره ای جز گسترش استادیوم نداشت. نقشه ها برای ساخت استادیوم عظیمی با ظرفیت ۱۵۰۰۰۰ نفر بود، اما در پایان این ایده عملی نشد و. استادیوم جدید سن سیرو در سال ۱۹۳۹ مجددا افتتاح شد، در حالی که تنها دارای یک طبقه بود!
تا سال ۱۹۴۵، میلان تنها ساکن سن سیرو بود هر چند پس از آن اینتر نیز به این تیم پیوست که تا پیش از آن بازی های خود را در آرنا سیویکا انجام میداد. در سال ۱۹۵۵ با ساخت طبقه دوم این ورزشگاه به اتمام رسید، و ظرفیت آن به ۸۵۰۰۰ نفر افزایش یافت.
در سال های بعد نیز تعمیرات دیگری در این استادیوم انجام شد و ظرفیت آن به دلیل تدابیر امنیتی یوفا کاهش یافت. اکنون ظرفیت سن سیرو ۸۰۰۱۸ نفر است.
|
|
مستایا؛
سرزین خفاش ها دومین ورزشگاه قدیمی کشور اسپانیا که سال ساخت آن به 1923 برمیگردد. ورزشگاهی در ابتدای راه گنجایش 17000 نفری داشت و حال گنجایش آن به 50000 نفر میرسد!
محل پناه آوارگان جنگ های اسپانیا و تبدیل شدن به انبار و تخریب شدید آن تا جایی که پس از جنگ تقریبا چیزی از آن باقی نمانده بود. پس از پایان جنگ بود که استادیوم مستایا تحت یک بازسازی جزئی قرار گرفت و مجددا بازی های تیم والنسیا در آن از سر گرفته شدند. بازسازی که باعث اضافه شدن یک جایگاه جدید برای تماشاچیان شد و بقیه جایگاه های این ورزشگاه هم توسعه پیدا کردند و رمیم یافتند. تخریب ورزشگاه توسط سیل در سال ۱۹۵۷ بازسازی مجدد و رسیدگی دوباره به این ورزشگاه قدیمی، باشگاه ناتینگهام فارست اولین تیم خارجی بود که در سال ۱۹۶۲ پس از بازسازی و رسیدگی در استادیوم مستایا به زمین رفت. تغییر نام استادیوم به "Louis Casanova" در سال ۱۹۶۹ به افتخار رئیس جدید باشگاه که در سال ۱۹۹۴ به درخواست خود آقای Louis Casanova نام ورزشگاه مجددا به مستایا تغییر یافت.
مسئولان باشگاه والنسیا در دهه‌ي 70 میلادی در نظر داشتند که به استادیومی جدید نقل مکان کنند اما در نهایت تصمیم گرفتند که به جای این کار مستایا را مجددا نوسازی کنند و تغییراتی که برای برگزاری جام جهانی ۱۹۸۲ باید در آن صورت میگرفت را عملی کنند. یکی از اصلی ترین کارهای نوسازی که باید در مستایا صورت میگرفت، ساخت مجدد ردیف پایینی جایگاه ها بود که ساختاری آجری داشت و باید با ساختاری بتنی جایگزین میشد و ترمیم میافت. پس از کش و وقس های فراوان بالاخره بازسازی مستایا پیش از آغاز جام جهانی ۱۹۸۲ به پایان رسید و این استادیوم هر سه بازی مرحله‌ی گروهی تیم ملی اسپانیا را میزبانی کرد. طی ۱۵ سال پس از برگزاری جام جهانی استادیوم مستایا تقریبا به همان صورت باقی ماند بالاخره برای آخرین بار بین سال‌های ۱۹۹۷ و ۲۰۰۱ تحت باز سازی قرار گرفت. با وجود تمام بازسازی هایی که روی ورزشگاه صورت گرفته است استادیوم مستایا هنوز هم با کمبود امکانات مدرن رو به رو است!
به همین دلیل مدیران باشگاه تصمیم گرفتند تا استادیومی جدید در بخش شمالی شهر بنا کنند. ساخت استادیوم ۷۵۰۰۰ نفری جدید که در سال ۲۰۰۷ استارت آن زده شد اما در اوایل سال ۲۰۰۹ به دلیل کمبود بودجه و نبود پول کافی از سمت مدیریت پروژه متوقف شد...
|
|
پیر لوئیجی فراری؛
قدیمی ترین ورزشگاه کشور چکمه، ورزشگاه مشترک تیم های جنوا و سمپدوریا، معبد فوتبال ایتالیا که در 22 ژانویه 1911 با یک مسابقه فوتبال بین جنوا و اینتر افتتاح شد و ظرفیتش در آن زمان و در اولین سال های تاسیسش 20000 نفر بود. این ورزشگاه با قدمت در 22 دسامبر 1912، اولین میزبانی بین المللی خود را داشت که در آن ایتالیا در یک بازی دوستانه 3-1 به اتریش باخت و بازی را واگذار کرد.
ورزشگاهی که گنجایش آن در سال 1934 به 30000 نفر افزایش یافت و قبل از جام جهانی 1990 مجددا بازسازی شد، که میزبان سه مسابقه گروه C (بین کاستاریکا، اسکاتلند و سوئد) و یک بازی مرحله یک هشتم نهایی بین جمهوری ایرلند و رومانی بود. بیشترین حضور در لوئیجی فراری 60000 نفر در 27 فوریه 1949 برای مسابقه بین ایتالیا و پرتغال بود که بیش از گنجایش واقعی ورزشگاه بود!
در 29 فوریه 2012، ایالات متحده، ایتالیا را در یک بازی دوستانه در این استادیوم 1-0 شکست داد و این اولین بار در تقریبا 100 سال بود که ایتالیا در جنوا پس از شکست 22 دسامبر 1912 در برابر اتریش شکست خورد و اولین بار بود که ایالات متحده ایتالیا را شکست میداد.
|
|
الد ترافورد؛
تئاتر رویاها، ورزشگاه دوست داشتنی شیاطین سرخ انگلیس، یک دنیا خاطره و یک دنیا افتخار، شاید اگر اغراق نشود به آن بتوانیم لقب یک ورزشگاه پر افتخار را بدهیم که شاهد جام های رنگارنگ و زرین بوده. در سال 1902 بود که باشگاه نیوتون هیث، به منچستر یونایتد تغییر نام داد و پس از مدتی کوتاه و به دلیل نامناسب بودن زمین آن روزهای این تیم، در سال ۱۹۰۹ تصمیم به ساخت ورزشگاهی بهتر و مناسب تر گرفته شد. جان هنری دیویس، مدیر آن زمان باشگاه منچستریونایتد سرمایه چشمگیری را برای ساخت استادیوم جدید در نظر گرفت تا خانه جدید باشگاه، ورزشگاهی پرشکوه و چشمگیر باشد. معمار اسکاتلندی آرچیبالد لیچ، اولدترافورد را طراحی کرد و ساخت آن توسط شرکت Messrs Brameld and Smith of Manchester صورت گرفت و معماری ورزشگاه اولدترافورد خیلی سریع و حدود یک سال به طول انجامید و ورزشگاه در سال ۱۹۱۰ با بازی میان دو تیم منچستر یونایتد و لیورپول افتتاح شد.
اولدترافورد تاریخ پر فراز و نشیبی را طی عمر ۱۱۰ ساله خود پشت سر گذاشته است. از مورد استفاده قرار گرفتن به عنوان انبار تجهیزات نظامی و به دفعات هدف بمباران قرار گرفتن طی جنگ جهانی دوم، تا بازسازی های متعدد به منظور افزایش تعداد تماشاچیان و بهبود کیفیت و ظاهر آن، این استادیوم شاهد شادی و غم های فراوان بوده است، سقوط هواپیمای حامل تمام پرسنل تیم در سال ۱۹۵۸ که تیم را عملا به ورطه نیستی کشاند تا قهرمانی های متعدد در لیگ برتر انگلیس، لیگ قهرمانان اروپا و جام باشگاه های جهان در دوران طلایی مربیگری بزرگ سر الکس فرگوسن...
|
|
ال مونینون؛
قدیمی ترین در کشور اسپانیا، قدیمی ترین معبد فوتبال اسپانیا، ورزشگاه قرمز و سفید های اسپورتینگ خیخون که در سال ۱۹۰۸ ساخته شده است. ورزشگاهی ۲۹ هزار نفری که در سال ۱۹۹۷ بازسازی شده و در سال ۲۰۰۹ نیز توسعه یافت.
واقع در نزدیکی یک آسیاب آبی قدیمی که به همین دلیل نام استادیوم را به اسپانیایی ال مونینون یا همان آسیاب بزرگ گذاشتند. اسپورتینگ خیخون از سال 1917 در این ورزشگاه قدیمی فعالیت میکند و بازی های خود را در آن برگزار میکند البته اوایل در این ورزشگاه به عنوان مهمان حضور داشت و ورزشگاه رسمی این تیم نام نگرفته بود. اولین بازی رسمی در این تیم در این ورزشگاه در 22 آوریل 1917 مقابل آرناس کلاب د گتکسو به عنوان بخشی از کوپا دل ری 1917 برگزار شد که در آن بازی آرناس 0-1 پیروز شد! در 5 آگوست 1917 اولین بازسازی بزرگ ورزشگاه به پایان رسید و در این ورزشگاه یک بازسازی اساسی صورت گرفت. در 2 می 1920، در ال مولینون فینال کوپا دل ری برگزار شد، جایی که بارسلونا، اتلتیکو بیلبائو را با نتیجه 2-0 شکست داد. در سال 1924 اسپورتینگ خیخون ال مولینون را خریداری کرد و مالک رسمی ورزشگاه شد چه بسا که در سال 1944، شهرداری خیخون به دلیل وضعیت بد مالی باشگاه، استادیوم ال مولینون را مجددا خریداری کرد و به اموال شهرداری افزود.
اولین مسابقه شبانه در این استادیوم در سال 1968 صورت گرفت جایی که برای نخستین بار چهار نورافکن در ال مولینون نصب شد. در 30 نوامبر 1969، ال مولینون به اولین استادیوم سرپوشیده در اسپانیا تبدیل شد و در 28 ژانویه 1970، اولین مسابقه ای که در اسپانیا از تلویزیون پخش شد در ال مولینون برگزار شد جای که اسپورتینگ خیخون با نتیجه 3-0 اوساسونا را شکست داد. این باشگاه همچنین تمام بازی های خانگی جام یوفا را در این ورزشگاه انجام داد، از جمله برد مقابل میلان با نتیجه 1-0 در 30 سپتامبر 1987
در طول سال های 1997/98، ال مولینون آماده سازگاری با قوانین امنیتی جدید یوفا و فیفا شد و از روی اجبار ورزشگاه از 42000 به 26000 نفر کاهش یافت. با این حال، برنامه هایی برای بازسازی و توسعه ورزشگاه ارائه شد. و پس از گسترش بین سال های 2009 و 2011، ظرفیت ال مولینون دوباره به 29000 صندلی افزایش یافت. در 28 فوریه 2018، تنها یک روز پس از مرگ کوئینی، بهترین گلزن تاریخ اسپورتینگ خیخون، شورای شهر خیخون به اتفاق آرا موافقت کرد که نام استادیوم را به یاد او به ورزشگاه ال مولینون-انریکه کاسترو "کوئینی" تغییر دهد. سه ماه بعد، پس از یک ابتکار عمومی، دروازه اول استادیوم نیز به دروازه بان سابق خسوس کاسترو، برادر کوئینی تغییر نام داد.
|
|
سلتیک پارک؛
بهشت سبز کشور اسکاتلند، قدیمی ترین ورزشگاه این کشور که ورزشگاه اختصاصی تیم سلتیک میباشد. سلتیک پارک به طور رسمی در تاریخ 13 آگوست 1892 افتتاح شد. اولین بازی که در این ورزشگاه انجام شد، یک هفته پس از افتتاح آن بود که سلتیک با نتیجه 4-3 رنتون را شکست داد. این ورزشگاه در ابتدا حالتی بیضی مانند داشت. 6 سال بعد در سال 1898، جایگاه باشکوهی در ورزشگاه ساخته شد و به این ترتیب این ورزشگاه اولین جایگاه دو طبقه در زمین های فوتبال را دارا شد که ظرفیت 50000 نفری دارد. در سال 1904، جایگاه ویژه ای که در سمت خیابان یانفیلد بود در آتش سوخت و با تراسی سرپوشیده جایگزین شد که با نام هایشید شناخته میشود. در سال 1927، نوبت به جایگاه ویژه دو طبقه رسید که در آتش بسوزد! این جایگاه در سال 1929 از نو ساخته شد.
در دهه های بعد، تغییرات جدیدی در ورزشگاه انجام نشد. سلتیک پارک در سال 1938 رکورد حضور غیررسمی در ورزشگاه را با حدود 92000 تماشاچی شکست. حضور رسمی در این ورزشگاه هرگز بیشتر از 80000 نفر نشد که در واقع این آمار، بیشترین ظرفیت این ورزشگاه است. در سال 1957، بخش هایی از جایگاه Celtic End ورزشگاه سلتیک مسقف شد و یک دهه بعد، در سال 1966، بر روی تراس هایشید سقف جدیدی ساخته شد. در آن زمان به دلیل موقعیت ضعیف آنجا، از این تراس با عنوان جنگل نام برده میشد.
در سال 1960، جایگاه Rangers End نیز مسقف شد و بلافاصله بعد از آن، جایگاه اصلی از نو ساخته و سقف جدیدی بر روی آن ایجاد شد. ظرفیت ورزشگاه برای ایجاد امنیت به 60000 نفر کاهش یافت.
مدیران این باشگاه از طریق فروش سهام توانستند سرمایه خود را افزایش داده و پروژه وسیعی برای توسعه مجدد این ورزشگاه طراحی کنند. این طرح توسعه ورزشگاه، نیازمند تخریب جایگاه های Celtic End ،Rangers End و Jungle بود. به این ترتیب تیم سلتیک مجبور شد بازی های خانگی خود را در سال 1994/95 در ورزشگاه همپدن پارک (Hampden Park) انجام دهد.
در سال 1995 با جایگاه جدیدی در بخش جنوبی ورزشگاه افتتاح شد و پس از آن ورزشگاه مورد بازسازی قرار نگرفت.
|
|
آنفیلد؛
از بهشت سبز کمی دور شویم به جهنم آنفیلد خوش آمدید! همانطور که تا الان متوجه شده اید، بیشتر ورزشگاه های قدیمی فوتبال، در بریتانیا ساخته شده اند. یکی از مشهورترین آنها آنفیلد است که بازی های لیورپول در آن انجام میشود. ورزشگاه ساخته سال 1884 که ابتدا تا سال ۱۸۹۱ میزبان مسابقات اورتون بود و پس از آن به لیورپول واگذار شد. آنفیلد بار‌ها تحت بازسازی قرار گرفت. در سال ۲۰۰۲ پیشنهاد شد که باشگاه به یک استادیوم جدید در استنلی پارک مجاور منتقل شود، اما مالکان جدید لیورپول که در سال ۲۰۱۰ این باشگاه را خریدند، تاکید کردند که این اتفاق نمی افتد چرا که حسی که آنفیلد به لیورپول و تماشاگرانش میدهد در جای دیگر وجود نخواهد داشت. در نتیجه تصمیم به گسترش آنفیلد گرفته شد. بخش اول بازسازی در سال ۲۰۱۶ انجام شد و قرار بود در سال ۲۰۲۰ فاز دوم شروع شود که به خاطر همه گیری کرونا متوقف و به ۲۰۲۱ موکول شد و تا امروز پروژه ادامه دارد.
جهنم آنفیلد به خاطر جایگاه معروف کوپ در ناحیه جنوب غربی زمین در انگلستان و اروپا معروف است. هواداران پرشور و دو آتیشه لیورپول در این قسمت از زمین مستقر میشوند که با سرو صداهای فراوان و سرودهای مهیجی که میخوانند باعث ترس و اضطراب در روحیه حریفان لیورپول میشوند، در واقع هواداران جایگاه کوپ مظهر تعصب تیم به حساب می آیند که در سخت ترین و بحرانی ترین شرایط، تیم محبوب خود را تنها نمیگذارند. آنها همواره با سرود معروف خود "تو هیچگاه تنها قدم نخواهی زد" به تیم در هنگام مسابقه روحیه میدهند. آنفیلد دارای دو دروازه ورودی است که این دروازه‌ها به احترام دو مربی بزرگ باشگاه، بیل شنکلی و دیگری باب پیزلی نام گذاری شده اند. یکی از معروفترین قسمت‌های آنفیلد، The Boot Room به شمار می آید به این خاطر که مربیان معروفی از جمله بیل شنکلی، باب پیزلی، فاگان و کنی داگلیش در این اتاق مدت ها به صرف چای و بحث راجع به تیم، نقشه کشیدن برای شکست رقبا و همچنین برنامه ریزی برای تیم میپرداختند. ضمنا لوح یادبودی برای زنده نگه داشتن خاطره کشته شدگان فاجعه هیلزبورو در این مکان وجود دارد که هواداران با گذاشتن گل، خاطرات آن واقعه تلخ را یادآوری میکنند. (در فاجعه هیلزبوروو ۹۶ نفر از هواداران لیورپول به علت ازدحام بیش از حد جمعیت کشته شدند)
|
|
دیپ دایل؛
این ورزشگاه ۲۳ هزار نفری در سال ۱۸۷۵ ساخته شده که ابتدا برای کریکت و راگبی مورد استفاده قرار میگرفت، اما از سال ۱۸۹۰ به عنوان ورزشگاه اختصاصی تیم فوتبال پرستون نورث اند مورد استفاده قرار میگیرد. دیپ دایل یکی از اولین ورزشگاه های انگلستان است که از چمن مصنوعی استفاده میکند و برخی ها میگویند قدیمی ترین استادیوم فوتبال که به طور مستمر از آن استفاده شده در جهان است. این ورزشگاه سه بار در سال های ۱۹۹۵، ۱۹۹۸ و ۲۰۰۱ مورد بازسازی قرار گرفته و در حال حاضر مسابقات تیم پرستون در سطح دوم فوتبال انگلیس (چمپیونشیب) در این ورزشگاه برگزار میشود.
|
|
فیلد میل؛
یک ورزشگاه بسیار قدیمی که نخستین بار در سال ۱۸۶۱ میزبان مسابقه رسمی فوتبال بود و البته در برخی منابع سال ساخت آن ۱۸۵۰ عنوان شده است! نام این ورزشگاه برگرفته از یک کارخانه نساجی بزرگ در نزدیکی آن است این ورزشگاه ۱۰ هزار نفری از سال ۱۹۱۹ تا الان در اختیار تیم منزفیلد است. بازسازی این ورزشگاه قدیمی از سال ۱۹۹۱ آغاز شد، برخی جایگاه های آن تخریب گشت تا بخش های جدیدی در این ورزشگاه ساخته شود. در نهایت در سال ۲۰۰۱ افتتاح شد و همچنان میزبان مسابقات منزفیلد در لیگ دسته دوم انگلیس (سطح چهارم) میباشد.
|
|
ریسکورس گراند؛
ورزشگاه تیم دوست داشتنی رکسهام، یک از قدیمی ترین ورزشگاه دنیای فوتبال در دنیا، قدیمی ترین استادیوم بین المللی فوتبال جهان که هنوز میزبان مسابقات بین المللی است میباشد. این زمینابتدا از سال ۱۸۰۷ برای مسابقات کریکت و اسب دوانی استفاده میشد، اما در ادامه برای مسابقات فوتبال مورد استفاده قرار گرفت.
از سال ۱۸۶۴ بازی های خانگی تیم رکسهام در این ورزشگاه برگزار میشود. در سال‌های ۱۹۷۸ و ۱۹۹۹ بخش های جدیدی به ورزشگاه اضافه شد و در سال ۲۰۱۴ مجددا مورد بازسازی قرار گرفت و به امکاناتی مثل سیستم آبپاش جدید، اتاق های رختکن جدید برای بازیکنان و مسئولان، امکانات پزشکی و درمانی، همراه با صندلی‌های نو شده برای حامیان معلول، نورافشانی بهتر و… مجهز شد.
سال 2020 بود که رایان رینولدز و راب مک‌النهی دو ستاره هالیوود، راکسام را در ازای تنها دو میلیون پوند خریداری کردند و به این تیم کمک کردند پس از ۱۵ سال با قهرمانی در لیگ ملی، دوباره به لیگ حرفه ای فوتبال انگلیس برگردد و به سطح چهارم صعود کند. گفته میشود دولت قرار است برای نوسازی و افزایش ظرفیت ورزشگاه ۱۷ میلیون پوند به این دو مالک هالیوودی کمک کند تا ظرفیت ورزشگاه به ۱۶ هزار تماشاگر برسد.
|
|
برامال لین؛
عنوان قدیمی ترین ورزشگاه جهان و ریش سفید ورزشگاه های دنیا، هجدهمین ورزشگاه بزرگ در انگلستان هر چقدر قدیمی به همان مقدار دوست داشتنی و با تاریخی غنی و پر بار، ورزشگاه تیم شفیلد یونایتد انگلیس که یک ورزشگاه ۳۳ هزار نفری که در سال ۱۸۵۵ ساخته شد و در حال حاضر ۱۶۸ سال سن دارد و همچنان میزبان مسابقات حرفه ای است. همین حالا بازی های شفیلد در لیگ برتر انگلیس در این ورزشگاه برگزار میشود. همه اینها در حالی است که با نگاهی به تصاویر این ورزشگاه امکان ندارد متوجه قدمت آن شوید!
|
|
سندی گیت؛
یک مهمان ناخوانده اما کوچک، حیف است او را از قلم بیندازم ورزشگاه ساخته شده در سال 1804 شاید هم بیشتر! اما با گنجایش ۷۰۰ الی 1000 نفریش، بیشتر یک زمین فوتبال محسوب میشود نه ورزشگاه و در اختیار تیم هالام اف.سی (دومین تیم قدیمی جهان بعد از شفیلد) قرار دارد، تیمی که در سال ۱۸۵۰ به طور حرفه ای کارش را آغاز کرد و در حال حاضر در رده استانی فعالیت میکند.
شاید جالب باشد که سندی گیت توسط کتاب رکوردهای گینس به عنوان "قدیمی ترین زمین فوتبال در جهان" شناخته میشود. در 26 دسامبر 1860، اولین مسابقه فوتبال باشگاهی جهان در این زمین برگزار شد، میان هالام اف.سی در مقابل شفیلد اف.سی
|
از دیگر ورزشگاه های قدیمی میشود به استمفورد بریج (1877)، تارف مور (1883)، گودیسون پارک (1892)، پارک د پرنس (1897)، دلا سرامیکا (1923)، کومرتسبانک آرنا (1925)، مرسدس بنز آرنا (1933)، المپیک برلین (1936)، سانتیاگو برنابئو (1947)، نیوکمپ (1957)، دیگو آرماندو ماردونا (۱۹۵۹) اشاره کرد.
