رشته فلسفه یک رشته قدیمی و محترم است. اولین فیلسوفان به هر جنبه ای از وجود ما می اندیشیدند و همیشه سعی می کردند به درک بهتری از آن برسند. به تدریج، سؤالات آنها توسط دیگران مطرح شد، متخصصانی که فقط به یک جنبه از وجود ما توجه داشتند. بدین ترتیب ماهیت جهان از فلسفه متافیزیک به رشته علم منتقل شد. این بدان معنا نیست که فیلسوفان از تفکر در جهان ما، یا در واقع حتی نحوه انجام علم ما دست کشیدند، بلکه صرفاً اشاره به این است که سؤالات مربوط به علم ممکن است جداگانه و بدون توقف افرادی که علم انجام می‌دهند، مطرح شوند. این نکته قابل توجهی برای موضوع ما است فقط برای یادآوری این موضوع که مردم تقریباً به اندازه افرادی که وجود داشته اند، موسیقی می آفرینند و به آن گوش می دهند، کاملاً جدا از هرکسی که درباره موسیقی مذکور فلسفه می ورزد.
موسیقی از زمان یونانیان باستان موضوع بحث فلسفی بوده است و تا به امروز همچنان از کانون توجه و تمرکز خود خارج شده است. همانطور که درک ما از جهان ما و جایگاه موسیقی در آن تکامل یافته است، استدلال های فلسفی در مورد موسیقی نیز تغییر کرده است. موسیقی برای فیلسوفان یونان بخشی از متافیزیک آنها بود. بخشی از نحوه ساختار جهان هستی. به دنبال آنها، و در سراسر قرون وسطی، کسانی که دانش نوشتن در مورد موسیقی را داشتند، آن را صرفاً وسیله ای برای کمک به ستایش و پرستش خدا می دانستند. نوشته‌های آنها کمک چندانی به تفکر اصیل فلسفی درباره موسیقی نداشت. هنگامی که موسیقی به عنوان یک موضوع فلسفی در اواخر رنسانس ظاهر شد، بسیاری از مفاهیم مشابه با فلسفه های یونان اولیه وجود داشت، منهای دخالت ساختاری در جهان. از آن زمان یک انقلاب بزرگ در افکار ما در مورد هدف و عملکرد موسیقی هر چند صد سال یا بیشتر رخ می دهد.
اما سوال اینجاست که به هر حال فلسفه چه ربطی به موسیقی دارد و اصلا موسیقی در زندگی ما چه می کند، چرا ما در مورد موسیقی به روشی که انجام می دهیم فکر می کنیم، و اینکه چه چیزی در موسیقی است که باعث می شود ما بیشتر به عقب برگردیم. به عبارت دیگر، فلسفه‌ورزی درباره موسیقی به دنبال درک این چیزی است که بخشی از زندگی ما شده و بخشی از معنای انسان بودن است. در بسیاری از گذشته های اخیر، این افکار در مورد نقش موسیقی در زندگی ما ارتباط زیادی با درک رابطه بین احساسات و موسیقی داشته است.
ارتباط بین موسیقی و فلسفه را می توان در یونان باستان جستجو کرد. موسیقی بخش مهمی از فرهنگ یونان باستان بود، از مراسم مذهبی، شعر و تئاتر گرفته تا کاربردهای نظامی و آموزش. فیلسوفان یونانی سوابق مکتوب قابل توجهی از ایده های خود در مورد موسیقی به جای گذاشته اند که بسیاری از آنها هنوز بخشی از فرهنگ امروز ما هستند. این فیلسوفان در طیف وسیعی از سبک‌ها نوشتند، از کتاب‌هایی در مورد کاربردهای ساخت و درک موسیقی (آنچه اکنون نظریه موسیقی می‌نامیم)، تا کتاب‌هایی درباره ماهیت جهان و تأثیرات موسیقی (آنچه اکنون مابعدالطبیعه یا فقط فلسفه می‌نامیم). . تئوری موسیقی یونان اساساً با روشی که ما در حال حاضر مواد موسیقی خود را سازماندهی می کنیم متفاوت است و ما هیچ راهی نداریم که با قطعیت بدانیم موسیقی آنها چگونه است، علیرغم تلاش برای بازسازی آن. آنچه می‌توانیم بدانیم این است که موسیقی بخش بزرگی از درک یونانی‌ها از دنیای اطرافشان بود.
افلاطون (حدود 429-347 قبل از میلاد) در تیمائوس خود درباره "هماهنگی کره ها" که بر حرکات جهان حاکم است، نوشت. منظور او از این جمله این بود که حرکات سیارات و ستارگان از نظر استعاری هماهنگ هستند. حرکات منظم اجسام سیاره‌ای را می‌توان بر حسب عدد تعریف کرد و روابط عددی نیز برای نظم دادن به صدای موسیقی در نظر گرفته شد. تصور می‌شد که موسیقی می‌تواند بر اخلاق (رفتار یا اخلاق) یک فرد تأثیر بگذارد، زیرا موسیقی توسط قوانینی مشابه جهان اداره می‌شود و بنابراین می‌تواند بر دیگر قلمروها، چه فیزیکی و چه نامرئی تأثیر بگذارد. این باور این که موسیقی می تواند بر رفتار تأثیر بگذارد، اولین بار توسط افلاطون مطرح شد، رساله ای که در آن او راه ایجاد یک دولت ایده آل را ترسیم می کند. در این رساله مهم، افلاطون اعلام می کند که قدرت موسیقی در تأثیرگذاری بر رفتار افراد به قدری قوی است که رهبران جمهوری فقط باید اجازه داشته باشند به انواع خاصی از موسیقی گوش دهند که باعث افزایش شجاعت و صداقت آنها می شود. موسیقی که ممکن است نظم اجتماعی را بر هم بزند باید از جمهوری منع شود و به هر قشر از جامعه اجازه داده می شود تا انواع مختلف موسیقی را تشویق کند تا جنبه های خاصی از شخصیت خود را تشویق کند.
از نظر افلاطون، موسیقی این قدرت را داشت که حالات عاطفی خاصی را در انسان برانگیزد. این قدرت را داشت زیرا خود موسیقی تقلیدی از صداهایی بود که ما در آن حالات احساسی تولید می کنیم. ارسطو (384-322 قبل از میلاد) پس از او مفهوم مشابهی از قدرت موسیقی در تأثیرگذاری بر حالات عاطفی ما داشت. اما برای ارسطو، این به این دلیل بود که موسیقی خود آن احساسات را نشان می‌داد، نه صرفاً روش‌هایی را که ما آن احساسات را بیان می‌کنیم. یک فرد موسیقی می شنود و حالت عاطفی او به طور دلسوزانه با موسیقی هماهنگ می شود.
