[آلبوم نوار مغز | متن آهنگ «چی داره میشه» از مهیار، امیر خلوت و مسلک]
چی داره میشه؟
بگیرم یقه کیو؟
تقصیرِ منه همش
چی داره میشه؟
میبوسم لبِ تیغو
توو خونه هوا خفه‌ست
چی داره میشه؟
میرن اَ دورم همه
سخته تحملم
چی داره میشه؟
توو چهره‌‌ام پُرِ غمه
اَ روزِ تولدم
قاچاقه نفسم توو این شُشایِ اوراقم
ساعتی یه بار جنون میاد سراغم
دارم بدرقه میکنم جوونیمو بره
واسمم مهم نیست کی کجاست و کجا‌‌اَم
میزنم زیرِ گریه توویِ آیینه زیرِ دوش
شدم یه جُغدِ مریضِ تک پَرِ تیره پوش
باخودم دعوام میشه میزنم خودمو
عاشقه خونم روو زمین و رنگِ جیغِ توش
خط خطی نوارِ مغز
عصبی تمامه شب
انگاری چِرنوبیله
سَمیه هوایِ شهر
همه‌ی شیشه‌ها خورد
روو میزِ غذایِ سرد
اونی که زندگیم بود
دیگه شد کلافه رفت
چی داره میشه؟
بگیرم یقه کیو؟
تقصیرِ منه همش
چی داره میشه؟
میبوسم لبه تیغو
توو خونه هوا خفه‌ست
چی داره میشه؟
میرن اَ دورم همه
سخته تحملم
چی داره میشه؟
توو چهره‌‌ام پُرِ غمه
اَ روزه تولدم
چی داره میشه؟
همش یه صدا توو سرم
میگه دیر داره میشه
سیگارت میشه آتیش یه سیگارِ دیگه
واسه تو اَز زمین به آسمون می‌باره میره
دیوارِ دیگه جلوم
انگار رسیدم به تَهش من
خورد میشه تا میرسه یچی دَمِ دستم
با زمین و زمونه ی‌سره توو جنگم
انگار با شُغالا طرفم
یه تنه توو جنگم
همه تن و روحم زخمِ
هر روز توو برزخ توو بلاتکلیفی
همسایه‌ها کلافه‌ان اَز صدا درگیری
انقدر توو آیینه داد زدم سَرِ خودم
نفهمیدم چیشد اَ همه چی زده شدم
اصلا انگاری خودمم میخوام بَدِ خودمو
انگارم بدمم نمیاد بدم به تله دُمَمو
یخ میزنم قبل اَز اینکه بشن باهام سرد
دیگه باورم نمیشه هرچی قول بدم به خودمو
همیشه ریختم توو خودم اگه پُرم الان
نمیشه ساخت بَس که شدم سَرِ خودم خراب
چه نقشه‌هایی داشتم و همه شدن برآب
آرزوهای رو به روم همه شدن سراب
چی داره میشه؟
جوابو کی میدونه؟
که چرا توو غُربتی انگار شبا که میری خونه؟
که چرا قفل میشم ساعت‌‌ها به نخای قالی؟
که چرا پُر میشه روزام با یه نوار خالی؟
چرا؟!
چی داره میشه؟
بگیرم یقه کیو؟
تقصیرِ منه همش
چی داره میشه؟
میبوسم لبِ تیغو
توو خونه هوا خفه‌ست
چی داره میشه؟
میرن اَ دورم همه
سخته تحملم
چی داره میشه؟
توو چهره‌‌ام پُرِ غمه
اَ روزِ تولدم
چی سَرِ این آدم اومده چی داره میشه؟
که یه اتوبانو توو اتاقش پیاده میره
تمِ همه روزاش سیاه سفیده
هیچ‌جا نمیتونه زیاد بشینه
میزاره میره
فقط یجوری طی بشه روزش
بیرون مثلِ زندونه
خونه مثلِ سلولش
فرق میکنه آدم زندگی کنه
یا فقط زنده بمونه
رفتارام همرو کلافه میکنه
اَ خودم در میرم اما فرارِ بی خوده
همه شبارو مَستم ولی خب به قولِ شاعر
مَستیم دردِ منو دوا نمیکنه
حالم بهتره یه گوشه کنار
تویِ تراس
به زورِ سه‌کام
ذوقِ خیلی چیزا رفته اَز تووم
با اینکه دنبالشون مونده چشام
آخر هفته که میشه میگم از سَرِ هفته
دیگه لب نمیزنم دوباره دَمِ دکه
خیلی وقته از مرحله پَرته
این آدم حسابِ همه روزا اَ دستش رفته
شبیه فیلمِ درامم
که هی داره تلخ تر میشه ادامه‌ش
من موندم و یه سایه‌م
که اونم فقط توو نور میمونه کنارم
چی داره میشه؟
بگیرم یقه کیو؟
تقصیرِ منه همش
چی داره میشه؟
میبوسم لبِ تیغو
توو خونه هوا خفه‌ست
چی داره میشه؟
میرن اَ دورم همه
سخته تحملم
چی داره میشه؟
توو چهره‌‌ام پُرِ غمه
اَ روزِ تولدم
