دربی مرسیساید بین لیورپول و اورتون با دلایل خوبی، یکی از جذاب ترین رقابت ها در لیگ برتر است.
هر دو طرف تاریخچه طولانی و با سابقه ای دارند، ویترین هر دو تیم پر افتخارات است و هواداران بسیار پرشوری دارند که با ذوق از تیم خود حمایت می کنند.
با این حال، جالب است که علیرغم حساسیت بازی‌ها، گاهی اوقات از این رویارویی به عنوان «دربی دوستانه» یاد می‌شود.
دلایل زیادی وجود دارد که گاهی اوقات بینندگان از تقابل لیورپول و اورتون به عنوان "دربی دوستانه" یاد می کنند، اما به زبان ساده، به این دلیل است که هیچ خصومت عمیق واقعی بین هواداران وجود ندارد.
در حالی که ممکن است برخی از رقابت ها دو طرف بر اساس خطوط کاملاً مشخص تقسیم شوند، زمانی که صحبت از دربی مرسیساید به میان می آید، مرزها کمرنگ می شوند.
در طول دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، اورتون به‌عنوان باشگاه کاتولیک شناخته می‌شد، که نتیجه حضور موفق بازیکنان ایرلندی در باشگاه بود؛ تامی اگلینگتون، پیتر فارل، جیمی اونیل و همچنین جانی کری سرمربی از جمله آنها بودند. همین موضوع باعث شد که لیورپول به عنوان یک باشگاه پروتستان شناخته شود، به خصوص که آنها هرگز بازیکن کاتولیک ایرلندی نداشتند تا آنکه در سال ۱۹۷۹ با رونی ویلان قرارداد بستند. با این حال، این اختلافات هرگز به عنوان ریشه طرفداری از یکی از این دو تیم در نظر گرفته نشد (مانند آنچه مابین طرفداران تیم‌های سلتیک و رنجرز است). در حقیقت، هر دو تیم طرفدارانی سرسخت از همه مذاهب دارند. مهم‌تر از همه، خود باشگاه‌ها تلاشی برای تقویت این اختلافات مذهبی نکردند و هر دو باشگاه، ریشه‌های متدیستی دارند.
عجیب نیست که در یک خانواده طرفداران لیورپول و اورتون حضور داشته باشند، مردم مرسیساید با پیراهن‌های قرمز و آبی در روزهای بازی، در خانه‌ها، استادیوم‌ها و کافه‌ها درکنار هم حضور دارند.
صمیمیت در میان هواداران لیورپول و اورتون شاید به بهترین وجه در حمایتی که تافی ها از قرمزها در جریان کمپین عدالت خواهی هیلزبورو داشتند، خلاصه و درک شود.
برخلاف دیگر شهرآوردهای محلی، خشونت بین هواداران اورتون و لیورپول در شهر نادر است. در نتیجه فاجعه ورزشگاه هیسل، روابط هواداران تیره شد، چراکه اقدامات هولیگان‌های لیورپولی، باعث محرومیت هر دو باشگاه لیورپول و اورتون از رقابت‌های باشگاهی اروپا شد، علیرغم آنکه لیورپول دخالتی در این حادثه نداشت. هنگامی که هواداران دو باشگاه، پس از فاجعه هیلزبورو با هم تجمع کردند، روابطشان بهبود یافت. اورتونی‌ها حتی به تحریم روزنامه سان پیوستند و زنجیره‌ای از شال‌های هواداری درهم‌تنیده آبی و قرمز در سراسر پارک استنلی، بین ورزشگاه‌های دو تیم کشیده شد.
پس از قتل ریس جونز ۱۱ ساله اورتونی در سال ۲۰۰۷، لیورپول والدین و برادر بزرگترش را به نشانه احترام دعوت کرد تا برای یک مسابقه از رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا در آنفیلد حضور داشته باشند. آهنگ زمینه در مستند زد-کارز که از دیرباز هنگام ورود بازیکنان اورتون به زمین در ورزشگاه گودیسون پارک پخش می‌شد، زمانی که خانواده جونز با پیراهن و شال اورتون در زمین لیورپول حاضر شدند، برای اولین بار در آنفیلد پخش شد. سپس آهنگ «تو هیچ‌گاه تنها گام برنخواهی داشت» در میان تشویق هواداران به اجرا درآمد.
در اوت ۲۰۱۲ و پس از اثبات بی‌گناهی هواداران لیورپول در ارتباط با فاجعه هیلزبرو، اورتون در گودیسون پارک میزبان نیوکاسل بود و دو تیم با پیشتازی دو کودک وارد زمین شدند که پیراهن‌های اورتون و لیورپول را با شماره‌های ۹ و ۶ به تن داشتند، شماره‌هایی که یادآور ۹۶ قربانی فاجعه هیلزبرو بود و همزمان اهنگ «او زحمت نیست، او برادر من است» در میان تشویق هواداران اجرا شد.
چنین آمیختگی و ابراز همبستگی به طور کلی در مورد دیگر دربی های مطرح در سراسر جهان ملموس نیست.
برخی از رقابت‌ها حول شکاف‌های فرقه‌ای شدید، مانند اختلاف قدیمی بین سلتیک و رنجرز، یا مسائل سیاسی، اجتماعی و تاریخی، مانند ال کلاسیکو بین بارسلونا و رئال مادرید، یا دربی انگلستان بین لیورپول و منچستر یونایتد، رشد کرده‌اند.
با این حال، در حالی که ممکن است مسائل کوچکی در میان برخی از هواداران به وجود آمده باشد، هیچ حس نفرت خالصی بین هواداران لیورپول و اورتون وجود ندارد و نهایتا تمام اختلافات ورزشی و درون زمین است.
