من پادشاه جهان هستم!
به گزارش طرفداری، زندگی در رسیدن ها و نرسیدن ها خلاصه می شود، در نقاطی که شکست می خوریم و تصمیم می گیریم بلند شویم یا مثل بزدل ها روی زمین بمانیم و گریه کنیم! طبیعی است انسان هرچه جلوتر برود، خواسته ها و بلند پروازی هایش بیشتر و بیشتر می شود. فراموش نکنید هرچه سقف آرزوهایمان بلند تر باشد، وقتی به آن نرسیم، محکم تر زمین می خوریم، شاید در نقطه ای از رویاها و بلند پروازی ها جوری زمین بخوریم که بلند شدن حتی غیر ممکن به نظر برسد.
واقعیت این است باید واژه ای به نام لیونل مسی در ادبیات فوتبال زد، واژه ای به معنی "استعداد خالص و نبوغی که با تلاش و تصمیم های درست به یک شاهکار دست نیافتنی تبدیل می شود"
جملات کلیشه ای را فراموش کنید؛ اینکه می گویند مسی به خاطر استعدادش به این نقطه رسیده، مزخرف واقعی است! شاید هزاران و حتی میلیون ها نفر در جهان استعدادی بالاتر از مسی داشته باشند ولی مسیرشان به نقاطی تاریک رسیده است. اینکه مسی امروز تبدیل به بهترین فوتبالیست تاریخ شده را خودش انتخاب کرده، خودش با تصمیم ها، پشت کار و تلاشی که کنار استعداد و نبوغش او را به یک معجون باورنکردنی و فضایی تبدیل می کند!
لیونل مسی / دیگو مارادونا
لیونل مسی در سال های حضورش در فوتبال همواره با دیگو مارادونا مقایسه می شد، از همان روز اولی که توپ به پاهایش می چسبید و بازیکنان حریف را یکی پس از دیگری دریبل می زد تا روزی که به یک قدمی جام جهانی رسید ولی با سری پایین از مقابلش عبور کرد تا ژرمن ها جام را بالای سر ببرند و آرژانتینی ها به صف شوند که آیا مسی به اندازه مارادونا خوب است؟ مارادونا ما را یک تنه قهرمان کرد ولی مسی در فینال کجا بود؟
همانجا بود که پسر بچه دیروزی که با مشکلات هورمونی دست و پنجه می کرد و در سال 2014 یکی پس از دیگری موفق شده بود جوایز فردی را بالای سر ببرد، پس از شست در فینال جام جهانی گویی از نوک قله آرزوهایش به پایین پرتاب شد.
به قول جوکر در شاهکار بتمن کریستوفر نولان؛
هر آنچه شما را نکشد، قوی ترتان می کند.
لئو تسلیم نشد؛ چهار سال بعد شکستی سنگین تر در مرحله یک هشتم نهایی جام جهانی 2018 روسیه، آرژانتینی ها را اوت کرد تا همه از این موضوع حرف بزنند که مسی آن مردی نیست که یک تنه آرژانتین را قهرمان کند.
جای خالی قهرمانی در عرصه ملی روز به روز بیشتر به چشم می آمد و بعد از اینکه رونالدو به شکلی تاریخی یورو را برد، قیاس ها حتی فراتر هم رفت.
روزهای بعد از جدایی از بارسلونا و نه چندان خوب در پاری سن ژرمن؛ به نظر می رسد شعله لیونل مسی کم کم در حال خاموش شدن است ولی او آرام بود، آرام مثل همان موقعی که می خواست زمین مسابقه را به آتش بکشد، آرام مثل همان زمانی که در زمین مسابقه قدم می زد و همان لحظه ای که مدافعان تصور می کردند مرد آرژانتینی را مهار کردند ولی فقط چند ثانیه بعد...فقط چند ثانیه بعد لیونل مسی با همان چهره آرامش، مدافعان را به صلیب می کشید و مقابل چشمان هواداران، می ایستاد تا صدای تشویق ها را بشنود.
لیونل مسی / دیگو مارادونا
لیونل مسی در سایه ها ایستاد و منتظر ماند، منتظر سرنوشتی که برایش نوشته شده بود، سرنوشتی که روایت می کرد لیونل مسی چگونه قرار است بهترین بازیکن تاریخ شود!
در قطر، کیلومترها دورتر از خانه عبای سنتی بر شانه های لیونل مسی آرام گرفت، حالا او پادشاه است! مسی در قطر نلرزید و از آن مهم تر به نظر می رسید بازیکنان آرژانتین این بار هم قسم شده بودند نه برای آرژانتین بلکه این بار برای مسی بجنگند. آرژانتینی ها این بار در فینال مقابل فرانسه ای که چهار سال قبل حذف شان کرده بود، مثل مبارزانی که دیگر چیزی برای از دست دادن نداشتند، جنگیدند و دستان دیبو قرار بود تاج پادشاهی را بر سر کاپیتان بگذارد!
حالا چی؟ قیاس کریستیانو رونالدو و لیونل مسی را فراموش کنید، یک زمانی این دو بازیکن را می شد با هم قیاس کرد ولی باور کنید حالا که مسی هشتمین توپ طلا را برده و همه جام های ممکن و غیرممکن را به کلکسیون افتخاراتش اضافه کرده، قیاس یک موجود فرازمینی با یک موجود زمینی، منطق شما را زیر سوال می برد!
روزی همه می گفتند مارادونا بزرگتر از لیونل مسی است ولی حالا دیگر آن یک قطبی به دو قطبی تبدیل شده و مسی آنقدر درخشیده که دیگر کسی با قاطعیت نگوید مارادونا بهتر از لیونل مسی است و وقتی حرف از خدایان آرژانتینی به میان می آید، شاید در نهایت سلیقه شما تعیین کند مسی بهتر است یا مارادونا!
لیونل مسی / دیگو مارادونا
هرچند گویا روح مارادونا بود که لیونل مسی را به آسمان ها برد، درست همانطور که مسی بعد از قهرمانی تاریخی در جام جهانی گفت:
این جام متعلق به دیگو هم هست که از آسمان ما را تشویق می کند.
مسی شب گذشته هم بار دیگر از مارادونا تمجید کرد و علاوه بر اینکه تولدش را تبریک گفت، توپ طلایش را هم تقدیم اسطوره ابدی فوتبال آرژانتین کرد. حالا مارادونا در آسمان ها چشم انتظار پسری است که روزی شاگردش در تیم ملی آرژانتین بود، پسری که حالا همه غیرممکن ها را ممکن کرده است، درست مثل دیگوی بزرگ...
کاش می شد لیونل مسی نامه ای خطاب به دیگو مارادونا بنویسد؛
نامه ای برای تو، ای مربی؛ من حالا پادشاه جهان هستم!
