رییس فدراسیون تنیس روی میز درباره غیبت تیم ملی زنان در بازی‌های آسیایی هانگژو توضیح داد.
طرفداری| تنیس روی میز در بازی های آسیایی 2022 هانگژو خوش درخشید و دو برنز به سبد مدال‌های ایران در این رقابت‌ها اضافه کرد. نوشاد و نیما عالمیان همراه با امیرحسین هدایی با پیروزی شگفت‌انگیز مقابل ژاپن، برنز تیمی را کسب کرند؛ مدالی که پیش‌تر تنها یک بار در بازی‌های آسیایی 1958 توکیو به دست آمده بود. برادران عالمیان در بخش دوبل هم برنز دیگری کسب کردند که این بار تاریخ‌سازی بود و در طول 72 سال عمر بازی‌های آسیایی سابقه نداشت. البته دختران پینگ‌پنگ‌باز هم امیدوار بودند به شکل تیمی راهی چین شوند ولی تنها شیما صفایی چنین فرصتی را پیدا کرد و چهره شناخته‌شده‌ای مانند ندا شهسواری؛ اولین پینگ‌پنگ‌باز زن المپیکی ایران با سابقه دو دوره حضور در بازی‌های آسیایی به بازی‌ها اعزام نشد. مهرداد علیقارداشی رییس فدراسیون تنیس روی میز مقابل دوربین طرفداری نشست و در خصوص دلایل صرفنظر از اعزام تیم ملی تنیس روی میز زنان به هانگژو و همچنین انتخابات پیش روی فدراسیون صحبت کرد. بخش دوم گفت‌وگوی تصویری من (مهدی فیضی صفت) با مهرداد علیقارداشی را در ادامه می‌بینید و می‌خوانید...
وقتی مسابقات تنیس روی میز بازی‌های آسیایی هانگژو در بخش انفرادی برگزار شد، جمیل لطف‌الله‌نسبی سرمربی تیم ملی پشت میز نوشاد عالمیان ایستاد و امیرحسین هدایی بدون مربی بازی کرد. آیا برای اعزام مربی دیگر محدودیت داشتید؟
این تصمیم را ستاد عالی بازی‌ها گرفت. از ابتدا قرار بود یک ورزشکار زن و یک ورزشکار مرد به هانگژو اعزام شوند. ما پیگیری و اصرار کرده و با استدلال گفتیم شانس ما برای کسب مدال در بخش دوبل بیشتر است. اگر قرار باشد دو نفر را به چین ببریم، نمی‌توانیم نیما عالمیان را همراه خود داشته باشیم و فقط نوشاد عالمیان و امیرحسین هدایی امکان حضور در هانگژو را دارند. خواستیم حداقل سه سهمیه به ما بدهند که پذیرفتند. بنا بود بهنام حبیب‌زاده (نایب‌رییس فدراسیون تنیس روی میز) هم برای سرپرستی همراه تیم اعزام شود. هیچ تیمی بدون سرپرست به هانگژو نرفت و ما تنها تیم بی‌سرپرست بودیم. به هر حال ستاد عالی بازی‌ها چنین تصمیمی گرفت.
وزارت ورزش و جوانان در مقطعی دچار جابه‌جایی و تعویض مدیریت شد. در شورای عالی با حضور معاونان و اعضای کمیته ملی المپیک، این تصمیم را اتخاد کردند و هیات اجرایی کمیته المپیک تصمیم‌گیر نبود. واقعا یک کمک‌مربی، ذخیره و سرپرست لازم بود. بعضی از رشته‌ها مانند بسکتبال سه نفره با چهار بازیکن، یک مربی و یک سرپرست به چین رفتند. باز هم خدا را شاکر و ممنون هستیم که با اعزام تیمی ما موافقت کردند. حضور تیمی ما در هانگژو نیز منجر به افتخارآفرینی شد.
تیم ملی تنیس روی میز زنان به بازی‌های آسیایی هانگژو اعزام نشد. شیما صفایی تنها پینگ‌پنگ‌باز زن ایران در چین بود که در نخستین بازی شکست خورد. انتظار می‌رفت دیگر ملی‌پوشان زن مانند ندا شهسواری با سابقه دو دوره حضور در بازی‌های آسیایی، جایی در میان ورزشکاران اعزامی داشته باشند. البته زنان پینگ‌پنگ‌باز سال گذشته به علت آنچه ارزیابی فنی و مدیریت هزینه‌ها اعلام شد از مسابقات گزینشی انتخابی جهان هم جا ماندند. در این خصوص توضیح دهید...
آخرین جمله شما می‌تواند پاسخ کمیته ملی المپیک باشد؛ ارزیابی فنی و مدیریت منابع. بانوان ما پیشرفت خیلی خوبی داشته‌اند. قبلا هم گفته‌ام فکر نمی‌کنم هیچ فدراسیون توپی و راکتی باشد که بتواند در دو دوره از سه دوره اخیر المپیک، سهمیه بگیرد. ندا شهسواری این کار را انجام داد و واقعا از این دختر متشکر هستیم؛ دختری که بیش از 22 سال است عضو تیم ملی بوده، ثبات دارد، قهرمان شده و زحمت زیادی کشیده اما از آنجایی که تیم‌های برتر دنیا در بخش بانوان؛ همگی در آسیا هستند و جایگاه فنی بچه‌ها هم بالا نبوده، مجموعه ستاد عالی بازی‌ها و کمیته ملی المپیک به این جمع‌بندی رسید.
در دوره گذشته بازی‌های آسیایی به میزبانی جاکارتا، دختران به جمع هشت تیم برتر صعود نکردند و شاید مسئولان فکر کردند باید پاسخگوی بقیه فدراسیون‌ها و رشته‌ها باشند. در نهایت به دلیل عملکرد در بازی‌های کشورهای اسلامی و کسب سهمیه المپیک در بخش بانوان، یک سهمیه به ما اعطا شد که به نظرم جای تشکر و قدردانی دارد. من به عنوان یک عضو از خانواده پینگ‌پنگ، ممنون و سپاسگزار هستم که این سهمیه به بانوان ما داده شد.
پینگ‌پنگ‌بازان زن رشد داشته‌اند ولی باید بیشتر تلاش کنند
فدراسیون‌هایی مانند تیراندازی، تیر و کمان، اسکیت و تکواندو در هانگژو عملکرد دور از انتظاری داشتند. شما به عنوان فدراسیونی که نتایج خوبی در بازی‌های آسیایی گرفت، اعتراضی ندارید؟
اگر صادقانه بخواهم درباره ویژگی‌های خودم صحبت کنم، کمی نجابت چاشنی مدیریتم می‌کنم تا هیچ‌گاه بدهکار نباشم. اعزام ورزشکار یک بحث و پاسخگویی بحث دیگری است. سعی می‌کنیم منطقی جلو برویم و درخواست کنیم. اشاره کردید برخی فدراسیون‌ها نتایج خوبی نگرفته‌اند و طبیعتا بدهکار می‌شوند؛ این یک اصل است. هم مردم و هم مسئولان توقع دارند، چون برای ورزشکاران هزینه می‌شود. سطح انتظارات باید منطقی و متناسب با توانمندی‌ها باشد. خدا را شکر دختران ما رشد خوبی داشته‌اند ولی باید تلاش خود را بیشتر کنند. ما نیز باید حمایت‌های خود را افزایش دهیم ولی چنانکه گفتم همگی باید دارای منطق و قابل دفاع باشد.
دومین دوره ریاست چهار ساله شما در فدراسیون تنیس روی میز، سال جاری به پایان می‌رسد و باید مجمع انتخاباتی برگزار شود. قصد ورود به انتخابات را دارید؟
از ابتدا گفته‌ام که می‌خواهم سه دوره باشم؛ به شرطی که مسئولان و خانواده فهیم تنیس روی میز به این جمع‌بندی برسند و رخصت بدهند. با مقام عالی وزارت صحبت کرده‌ام و کاندیدا می‌شوم. اگر قسمت باشد چهار سال آخرم را نیز در فدراسیون خواهم بود. البته طبق موقعیت بین‌المللی خودم می‌توانم برای دوره‌های بعد نیز نامزد شوم ولی قول داده‌ام و می‌خواهم فقط سه دوره باشم. عاشق شغل اصلی‌ام در هواپیمایی هستم و دوست دارم به آنجا برگردم. می‌خواهم دوران پایانی خدمتم را کنار همکارانم در «هما» باشم و در هواپیمایی بازنشسته شوم. امیدوارم قسمت باشد و توفیق خدمتگزاری برای چهار سال سوم را داشته باشم.
یکی از چالش‌های فدراسیون‌ها در ایران، اختلاف میان اساسنامه‌های داخلی و قوانین بین‌المللی است. به طور مثال محمدرضا داورزنی از نظر فدراسیون بین‌المللی والیبال امکان فعالیت تا 75 سالگی را دارد ولی قانون منع به‌کارگیری بازنشستگان اجازه کاندیداتوری مجدد او را نمی‌دهد. به نظر شما چگونه می‌توان این معضلات را حل کرد؟
فرد تعیین‌کننده در این بخش، وزیر ورزش و جوانان است. در عین حال نقش دستگاه‌های نظارتی و تطبیق قوانین بین‌المللی با قوانین داخلی کشور بسیار حائز اهمیت بوده، ولی خودمان هم باید حواس‌مان را جمع کنیم. از سال 1356 در تنیس روی میز هستم؛ قهرمان این ورزش بوده‌ام، در سطوح مختلف استانی و ملی مربیگری کرده‌ام، رییس کمیته و دبیرکل فدراسیون بوده‌ام و حالا هشت سال است رییس فدراسیون هستم. هرجا صلاح می‌دانند به نفع مملکت است من حضور داشته باشم، باید حمایت کنند. در خصوص افرادی که مثال زدید، تصمیم‌گیرنده نیستم ولی معتقدم باید از نیروهای شایسته حمایت شود.
با توجه به نتایج اخیر، انتظارات از تنیس روی میز بالا رفته و شاید تکرار برنز در دوره بعدی بازی‌های آسیایی نیز راضی‌کننده نباشد. شما چه توقعی از وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک دارید؟
انتظار ما اختصاص بودجه بیشتر است که منطقی هم بوده؛ بعد از افتخارآفرینی در دهکده بازی‌های آسیایی هانگژو صحبت‌ها، لابی‌ها و رایزنی‌ها را شروع کردیم. مسئولان هم به طور منطقی قول دادند و قبول کردند تنیس روی میز شایسته حمایت بیشتر است. پیش‌تر هم گفتم نجابت به خرج دادیم و چندان پرتوقع نبودیم. خودشان متوجه شدند باید بیشتر از ما حمایت کنند و به این جمع‌بندی رسیده‌اند. افتخارآفرینی تنیس روی میز در بازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا را هم فراموش نکنیم؛ شایسته حمایت بیشتر هستیم. ما در هر سه بخش انفرادی، تیمی و دوبل، مدال بازی‌های آسیایی را گرفته‌ایم. درخشان ظاهر شده‌ایم و هرآنچه خانواده تنیس روی میز شایسته و سزاوار آن است را رقم زده‌ایم.
صحبت پایانی شما را می‌شنویم...
برای کاروان ایران در مهمترین رویداد بین‌المللی؛ المپیک 2024 پاریس و همه همکارانم در تمام فدراسیون‌ها آرزوی توفیق، سلامتی و موفقیت دارم.
