برای نگارنده که روزگاری نه چندان دور دستی بر آتش فوتبال باشگاهی ایران داشته و همچنان پیگیر اخبار و وقایع آن است، مشهد شهر خاطره ها محسوب می شود. شهر ابومسلم، بزرگترین باشگاه شمال شرق کشور که ستاره های زیادی را به فوتبال ایران معرفی کرده است.
به گزارش طرفداری، ابومسلم را مگر می شود فراموش کرد؟! تیمی که طرفداران میلیونی داشت و دهها هزار هوادار را به استادیوم قدیمی سعد آباد (تختی) می کشاند تا شاهد بازی مردان محبوب فوتبال خراسان باشند. تیمی که میراث خانوادگی مهاجرانی هاست. جالب است بدانید حشمت خان مهاجرانی بزرگمرد فوتبال ایران به همراه برادرانش عطاءلله و اصغر خشت اول این تیم قدیمی را بنا نهادند.
البته خراسان و شهر مشهد تنها در یک نام فوتبالی خلاصه نمی شدند. تیم هایی همچون پیام گچ، آدنیس، الکتریک، سیاه جامگان، پدیده و... هم در مقاطع مختلف گرم کننده تنور داغ فوتبال دیار امام رضا(ع) بوده اند. این آخری حتی سابقه حضور در جام باشگاه های آسیا را هم دارد اما امروز از آن همه شور و شوق و اشتیاق هیچ ردی به جا نمانده است! عجیب است که شهری مثل مشهد با آن همه امکانات، صنایع، کارخانجات و سرمایه گذاران متعدد، دیگر نماینده ای نه در لیگ برتر، که در جام آزادگان و دسته دوم کشور هم ندارد، عجیب تر اینکه تنها نماینده اش در فوتبال ابران یک چهره کاملا غریبه با ورزش و فوتبال است. فردی که از شورای شهر آمده و در قحط الرجال عجیب پیش آمده برای فوتبال خراسان رضوی عنوان رییس هیات فوتبال استان و عضویت در هیات رییسه فدراسیون فوتبال را یدک می کشد! از سوابق فوتبالی نامبرده گرچه هیچ اطلاعاتی در دسترس نیست اما همین که سخنگوی هیات رییسه فدراسیون فوتبال است بر عجایب این روز های فوتبال مشهد می افزاید!
احسان اصولی شاید نداند اما او، پا جای بزرگانی گذاشته است که رونق و اعتبار بخش فوتبال مشهد بودند. چهره هایی همچون سید کاظم غیاثیان که فوتبال مشهد با سفر نا به هنگام او به بی نهایت در سال ۱۳۹۲ یک ستون مستحکم خود را از دست داد. با مرگ او انگار سند مرگ فوتبال مشهد هم امضاء شده است. ابومسلم همان سال و سایر تیم ها هم یکی پس از دیگری به ورطه سقوط و نابودی کشیده شدند.
این سید اخلاق مدار و مدیر، مربی و بازیکن قدیمی، خدماتی به فوتبال مشهد ارائه کرده است که شاید دهها سال بعد هم از عهده احسان اصولی و حامیان فرا ورزشی اش بر نیاید. او الگویی تمام عیار و یک چهره مورد وثوق همگان بود که از احترام خاصی در میان اهالی ورزش مشهد برخوردار بود.
امیر هوشنگ اورعی از مدیران کارخانه گچ خراسان که سال های نچندان دور باشگاه پیام گچ را تحت پوشش و حمایت خود داشت توصیف زیبایی از این سید فوتبال خراسان دارد؛ «من فوتبالی نبودم اما در وجود سید کاظم چنان گرمایی دیدم که هنوز و با گذشت سالیان بسیار آن را احساس می کنم. او اگر چه از مال دنیا بهره چندانی نبرده بود اما تا پایین ترین مناطق شهر مشهد و حتی حاشیه نشین های اطراف را هم در رادار لطف و مهربانی خود داشت. کم نبودند بچه های محروم و فقیری که این مرد بزرگ زمینه حضور و درخشش شان در فوتبال را فراهم کرد. سید کاظم را نباید صرفا در بحث ورزشی شناخت که او در تمام زمینه های اخلاقی و انسانی، معلمی شایسته و بزرگوار برای ما و شاگردانش بود.حضور من و برادرانم در فوتبال و حمایت از باشگاه پیام گچ خراسان را اگر دلیلی بود تنها به خاطر شخص سید کاظم غیاثیان بود و بس.»
به راستی چگونه فوتبال مشهد از یکی مثل کاظم غیاثیان رسیده است به احسان اصولی؟! آنها کجای راه را اشتباه رفته اند؟! آن روز که یک چهره منتسب به جریانات غیر ورزشی سکاندار و متولی فوتبال مشهد می شد اهالی فوتبال خراسان کجا بودند؟!
با رویه ای که هیات فوتبال مشهد در به ورطه سقوط و نابودی کشیدن تیم ها در پیش گرفته است، آیا می توان دوباره مشهد و تیم هایش را در سطح اول فوتبال و رقابت با بزرگان مستطیل سبز ایران تصور کرد؟! آیا دوباره صدای هلهله و تشویق تماشاگران مشهدی از استادیوم های قدیمی و جدید شهر به پا خواهد خواست؟!
