امروز ی متن و تحلیل تو فضای مجازی خوندم که بد ندیدم این جا بنویسم؛ تحلیل از محمد صالحی:
استقلال اشتباه در انتخاب تاکتیک داشت؛روش پرس استقلال ۴،۴،۲ بود.سعید مهری بالا کنار پیمان بابایی بازی میکرد.
پورعلی گنجی گزینه مهری بود؛ولسیانی گزینه بابایی؛محبی ب نعمتی میچسبید؛قائدی به دانیال.
آرش رضاوند قرار بود میلاد سرلک مارک کنه و پوشش بده تا مانع بازی عرضی پرسپولیس بشن.
_h2kq.jpg)
حالا اشتباه این تاکتیک کجاست؟
پرس با سیستم ۴،۴،۲ مقابل تیم های ۴،۲،۳،۱ شکست میخوره.
چطور؟
امیری و ترابی و صادقی به نیم فضا ها میزدن و هر توپ سرگردانی پشت روزبه به این بازیکنا میرسید.
این امر باعث شد عارف غلامی تو بیست دقیقه اول اذیت بشه چند بار مجبور به خطا بشه که منجر به کارت گرفتن و دست به عصا شدنش هم شد.
پرسپولیس سبک بازیش گذاشت بر سبک نیم ساز متضاد یعنی هر وقت توپ دست بازیکنای سمت راست شون بود میبردن و برعکس هر وقت بازیکنای چپ داشتن میبردن سمت راست.
چون آرش و مهری تو زمین شون بودن کافی بود ی ذره امیری و ترابی و صادقی پشت سر روزبه جا به جا بشن تا به راحتی صاحب توپ بشن.
زمانی که استقلال صاحب توپ بود؛سرلک بلافاصله میومد بغل دست دانیال و قایدی واسه عبور ازشون نیاز داشت یکی بهش اضافه بشه تا بتونه با بازی بدون توپ از جریان خارج شون کنه که مهری و آرش این کاره نبودن و معدود دفعاتی که تونست عبور کنه تنهایی با تکنیک خودش رد شد که تو ی صحنه به درستی سرلک خطا کرد تا جلو خطر بگیره.
مشکل دیگه استقلال کار کشیدن از محبی تو فاز دفاعی بود.
محبی مجبور بود ۷۰ متر برگرده عقب به همراه نعمتی تا وقتی آرش و مهری درگیر هستن بتونه برتری عددی حفظ کنه. همین کار باعث شده بود محبی یکی از بدترین نمایش های هجومی خودش نشون بده؛ جایی که توپی بهش نرسید حتی زمانی که فضا داشت.
مشکل بعدی استقلال عدم استفاده از بازی خط به خط بود.تو این روش بازیکن شماره ۶(روزبه) به بازی نظم میده اما استقلال و ساپینتو از روزبه فقط واسه تخریب و جاروکشی استفاده کردند.
در واقع پرسپولیس تو زمین خودش سکونت داشت و منتظر اشتباهات استقلال بود.
تعویض عیسی به ۲ دلیل بود.پر فشار بازی کردنش روی عارف با توجه به این که عارف کارت زرد داشت؛قدرت استارت های طولیش.
سیلوا کلا علاقه پاس از پست ۴ به پست ۲ نداره؛بیشتر دوست داره با نیم ساز مخالف بازی کنه تا پست شماره ۲.
یعنی کلا پاس به حردانی و محبی نداد و نیمه اولم زمانی که یامگا بود تو زمین خیلی کم بهش پاس داد.
بیشتر سعی کرد نیم ساز مخالف طبق عادت و سبکش صاحب توپ کنه که با توجه به بسته بودن آرش و قایدی این حرکت جواب نمیداد.
به طور کلی بازیسازی استقلال تو این بازی تو سطح پایینی انجام شد و نبود ی بازیکن طراح کاملا به چشم اومد.
دانیال و نعمتی فقط زمانی حق نفوذ داشتن که توپ به صورت کامل در اختیار پرسپولیس باشه و امیری نزدیک باکس حریف.
استقلال رو ارسال های هوایی هم نتونست کاری از پیش ببره حتی با وجود اومدن رمضانی،چون مدافعین کناری کامل بسته بودن فضا ها رو و مدافعین وسط اجازه ضربه سر به مهاجمین استقلال نمیدادن و ضربات دوم پشت شیش قدم هم به کمک سروش و سرلک جمع میشد.
اما جدای از مسائل فنی بحث روحی روانی در استقلال دیده میشد.
استقلال در زمین فقط ادای برنده شدن را بیرون میاورد.
شوخی های قایدی با بیرانوند در ۲ مورد،صحبت کردن با خودش بعد از زدن ضربه بی کیفیت والی و اشاره دستانش به خودش که مهدی آرام باش نشان داد این بچه هنوز بچه است و دربی هایی با چنین جو بزرگی با این نمایش ها برنده اش نمیشوی.
