گفتگوهای نوروزی طرفداری ادامه دارد و در این بخش یک چهره برگزیده دیگر مقابل دوربین طرفداری قرار گرفته است. امیر عرب براقی، داور بین المللی فوتبال ایران میهمان استودیو طرفداری بود.
آغاز این گفتگو صحبت درباره خط خوردن لحظه آخری نام امیر عرب براقی از لیست داوران بین المللی فوتبال ایران طی دو سال پیاپی بود. از او پشت پرده این ماجرا را پرسیدیم. گفتگو به سوالات نوروزی و دوران کودکی و مدرسه رسید. همچنین از امیر عرب براقی پرسیدیم حقیقت دارد که پدرش را در یک مسابقه اخراج کرده است؟
این گفتگو امروز و فردا در دو قسمت تقدیم شما می شود. بیننده و خواننده بخش اول آن هستید:
سلام و درود به مخاطبین طرفداری، در یکی دیگر از روزهای نوروز ۱۴۰۲ در کنار شما هستیم. امروز هم کنار من یکی از چهره های برگزیده برتر ۱۴۰۱ نشسته است. امیر عرب براقی داوری که یکی از چهره های برگزیده در سال ۱۴۰۱ بود. امیر عرب براقی سلام و به رسانه طرفداری خیلی خوش آمدید.
با عرض سلام و ادب به شما و مخاطبین سایت طرفداری، سال نو را به شما تبریک می گویم. امیدوارم سال جدید سالی خوب، توام با شادی و سلامتی و جیبی پر از پول برای مردم ایران باشد.
قبل اینکه صحبت را شروع کنیم این مقدمه را بگویم، نام امیر عرب براقی در سال ۱۴۰۱ در لیست داور های بین المللی قرار گرفت. به همین دلیل در سال های ۱۴۰۰ و ۱۴۰۱ یکی از نام های برگزیده رسانه طرفداری بودند.
با این مقدمه میخواهم شروع کنم؛ سال ۱۴۰۱ را چگونه سپری کردید؟
سال ۱۴۰۱ برای من سال مهمی بود. امسال سالی بود که به خودم قول دادم که وارد لیست بین المللی شوم و خدارو شکر این اتفاق رخ داد. تمام تلاشم را کردم که تا وقتی لیست را اعلام میکنند نامم جزو این لیست باشد. خدا را شکر به هدفم رسیدم. بعد از آن هم وارد مسابقات شدیم و سعی کردم قصاوت هایم کم اشتباه باشد. و خدارو شکر به چیزی که در ذهن داشتم رسیدم.
شما چندسال نامتان در لیست بین المللی بود و در لحظه آخر از این لیست خارج میشد. یکی دوسال این اتفاق تکرار شد. پشت پرده این اتفاق چه بود؟
من سال ۲۰۲۰ که وارد این لیست شدم. من به همراه خانم آتنا لشنی در آکادمی Afc فعالیت میکردم. ایشان هم در لیست کمک داور های بین المللی هستند. آقای ممبینی که آن موقع هم جزو هیئت رئیسه هم بودند، رئیس کمیته داوران شدند. سال ۲۰۲۰ با توجه به اینکه خودشان از ناظران AFC بودند، رویکردی که از AFC سراغ داشتند من را در این سال وارد لیست داوران بین المللی کردند. بعد از اینکه من وارد لیست شدم، ۱۲ قضاوت در لیگ برتر انجام دادم. اشتباه تاثیر گذاری در آن فصل نداشتم. در عصر ارتباطات خیلی راحت می توانید با یک سرچ بفهمید که در آن سال من اشتباهی نداشتم. و عملکرد خوبی داشتم تا سال ۲۰۲۱ که مجدد میخواستند لیست را اعلام کنند و یک جابجایی کوچک رخ داد، آقای ممبینی رفت و آقای اصفهانیان تشریف آوردند، از ما مدارک را گرفتند و چیز خاصی نبود که من بخواهم نگران باشم. من در اکادمی AFC بودم، و کارنامه من مشخص بود. و عملکردی که در ایران داشتم در ۲۸ سالگی عملکرد خوبی بود و خود AFC رضایت داشت. مدارک را از ما خواستند و لیست را ریجستر کردند و من در لیست بین المللی بودم. بعد متوجه شدم دوستان از روی دشمنی که داشتند چند نفر را برده و از آنها امتحان و تست گرفته بودند. و تصمیم گرفته بودند که این عزیزان حتما داخل لیست باشند. حالا از اتفاقات پیش آمده اطلاعی ندارم و قضاوت نمیکنم. شبانه تصمیم گرفتند در لیست نباشم. اگر بخواهم وارد جزییات شوم باید بگویم این اتفاق در سال ۲۰۲۱ افتاد.
با این پیش زمینه منفی که وجود داشت، نگران این نبودید که این اتفاق یکبار دیگر تکرار شود؟
نه، خدا را شکر بعد از تغییراتی که رخ داد و آقای افشاریان در رأس کمیته داوران قرار گرفت. حداقل یک مقدار آن دیدگاه عوض شد. آقای افشاریان یک رفتار پدر پسر گونه با داوران دارد. شما میتوانید راحت با او حرف بزنید. در همان مقطع با من تماس گرفتند و یکسری صحبت های منطقی کردند که من پذیرفتم. فقط از من خواست تمرکزم را برای آینده بگذارم. این دوسال خیلی سخت برایم گذشت. شب هایی بود که نتوانستم بخوابم. از آنجایی که بچه جنوب شهر هستم، گفتم صبر میکنم و حقم را میگیرم. ایستادم و از یکسری آدم ها که نمیدانم چگونه با وجدان خودشان کنار می آیند حقم را گرفتم. امیدوارم خدا این افراد را به راه راست هدایت کند.
بعد از اینکه شما وارید لیست شدید، دیگر فرد خانواده یعنی علیرضا فغانی را از لیست کنار گذاشتند.
در مورد آقای فغانی بخواهم صحبت کنم، درسته ما یک نسبت فامیلی با یکدیگر داریم، اما رزومه ایشان مشخص است. او داور لول بالایی در سطح آسیا و حتی جهان بوده است. نمیدانم که چه تصمیمی گرفته شده که ایشان نباشد و من باشم، برای همین نمیتوانم در این باره نظری بدهم. رزومه ایشان مشخص است.
از همینجا سال را به آقای فغانی تبریک میگوییم، این توضیح را به مخاطبین طرفداری بدهم که امیر عرب براقی، برادر همسر علیرضا فغانی و همچنین ایشان پسر آقای عرب براقی داور با سابقه کشورمان هستند. رسم هست در خانواده که همه به سراغ داوری بروند؟
رسم نیست؛ من تک پسر و بچه آخر هستم. پدرم دوست داشت هرجا می رود من را ببرد و متاسفانه از ۵ سالگی من را به زمین فوتبال میبرد. این شد که ما وارد این مسیر شدیم. وقتی سن مان کم بود حالت توپ بازی داشت برای ما، نمیدانستیم زمان که میگذرد اعتیاد آور می شود و امکان رها کردن آن نیست. در باشگاه احسان ری شهر ری بازی میکردم. مجید عزیزیان بودند که از جیب هزینه میکردند که یکسری بچه از جنوب شهر بیایند. آن موقع بازی های مدارس فوتبال برگزار میشد. در سال ۸۳ زمان آقا محمد یاوری به تیم ملی هم دعوت شدم. بعد از آن تصمیم گرفتم بدلیل علاقه ام به سمت داوری بیایم.
من یک ماجرا از شما شنیدم که در مسابقات شهرداری پدرتان را از زمین اخراج کردید
پدر مادر من عقاید بسیار متفاوتی از من دارند. شاید بدلیل اختلاف سنی است. پدرم شخصیت آرامی دارد، او چون کارمند شهرداری بود، سرپرست تیم شهرداری بود. هی دستور میداد و میگفت اینکارو کنید من هم عصبانی شدم و گفتم شما سرپرست تیم هستید لطفا روی نیمکت بنشینید. این بود که وقتی وارد زمین می شود حتی دوست ندارم پدرم به من بگوید که چه کاری انجام دهم. بعد ها هم مسئول برگزاری مسابقات بودند، میگفتم اگر نمیخواهید من بروم. این کنتاک را همیشه داریم.
به عملکرد داوری اعتراض میکردند؟
نه، میگفتند آرام کنید و به آرامش دعوت کنید. در صورتی که همیشه آرامش نمیتواند خوب باشد برای یک بازی. کسی که داور هست، وظیفه برقراری عدالت را در زمین دارد. من و پدرم دوست های خوبی هستیم، اما در زمین خودم بهترین دوست خودم هستم. خودم را بیشتر از همه دوست دارم در زمین. هر بار هم گفتم اگر نمی خواهی قضاوت کنم من بروم.
شب که به خانه برگشتید اخراج نشدید؟
نه در خانه مادرم رئیس کل هست. برای همین خیلی اجازه نمیدهد. در آنجا باید غذا آماده کنید و ظرف شستن را تمرین کنید.
یکسری فوتبالیست ها میگویند، اگر به حرف امیر عرب براقی گوش ندهید لج می کند و یک راهی پیدا می کند که به شما کارت زرد نشان دهد. و حرف گوش نکردن را تلافی کند، شما تایید میکنید؟
بعنوان داور وقتی وارد زمین می شوم یکسری خط قرمز ها دارم. تصمیمات داوری گاهی به ضرر یک تیم است. من به بازیکنان احترام میگذارم و انتظار احترام متقابل او به تیم داوری را دارم. وقتی یک موردی از ما خواسته می شود که برخلاف قوانین بازی است. خب طبیعتا ما با آنها برخورد میکنیم. اگر نخواهد برخورد باشد پس داور برای چه حضور دارد. ولی لج کردنی نیست. من با کسی با ذهنیت و لج وارد زمین نمی شوم. هیچ کاری به غیر از قوانین بازی انجام نمی دهم
این ذهنیت را که گفتید من یاد یک مصاحبه با یکی دیگر از داور ها یعنی آقای سیدعلی داشتم، یک نکته جالبی را گفت، گفت یکی از بازیکنان را سال قبل اخراج کرده بودم، و بازی بعدی حس میکردم با ترس دارد به من نگاه میکند. گفت رفتم و با آن صحبت کردم که آن بازی تمام شده و به بازی ات ادامه بده. من مشکلی با تو ندارم. اتفاق مشابه ای با این داشته اید؟
اتفاقا همه آنها که خارج از فوتبال من را میشناسند باید با آنها صحبت کنید. تمام سعیم را میکنم که آدم نچسبی نباشم. خارج از فوتبال جور دیگری هستم. بالاخره زندگی ما فقط فوتبال نیست. ما در زندگی فوتبال داور هستیم. در خیابان و خانه خودمان داور نیستیم. میگیم میخندیم و شوخی میکنیم. در زمین فوتبال هم هرکسی سبکی برای خودش دارد. تا روزیکه در داوری هستم، طبق خط قرمز ها و حد و حدودیکه مشخص کرده ام رفتار میکنم. حتی اگر به قیمت مصاحبه های آقایان باشد. هیچ ایرادی هم ندارد.
پیش آمده که در محیطی غیر از محیط کار امیر عرب براقی کارت قرمز از کسی دریافت کند؟
بله خارج از داوری فرق میکند. بعضی وقت ها همکاران از ما ناراحت میشوند و ما. معذرت خواهی میکنیم. خیلی ها ازمن ناراحت شدند و سعی کردم آنهاییکه نباید ازمن ناراحت شوند از آنها معذرت خواهی کنم. یکسری هم ناراحت شدند و گفتم بگذار ناراحت بمانند مهم نیست.
در دانشگاه و مدرسه سابقه اخراج داشتید؟
در ابتدایی نمراتم خیلی خوب بود و همگی ۲۰ بود. یک مقدار که سن بالا رفت فوتبال تاثیرش را در زندگی ام نشان داد. کنترل تمام چیزها در دست مادرم بود و او اصرار داشت که درس را اولویت بگذارم. مادرم اصلا از فوتبال خوشش نمی آمد. همیشه ناراحت است که پدرت رفت چرا تو هم دنبال او رفتی. مادرم از قصد مدرسه ام را یکجایی نوشت که به فوتبال نرسم. دیگر اوضاع جوری شد که خسته شده بودم. آنجا مدرسه که میرفتم دو کیف میبردم. یکی باشگاه و دیگری کیف مدرسه. آن زمان اپ های تاکسی نبود، ما با اتوبوس ۵ کورس میرفتم و فاصله زیادی را تا رسیدن به تمرین طی میکردم و از آنجا باز با اتوبوس بازمیگشتم. ۸ شب به خانه میرسیدم و می آمدم درس میخواندم. این چندین سال روال زندگی من بود. تا دوران دبیرستان، آن مدرسه که من میرفتم دوست نداشت کسی سمت فوتبال برود. خلاصه شاید درست نباشد این را میگویم. با دوست دیگرم که آن هم فوتبالیست بود، یکاری کردیم که مارا اخراج کنند. از آنجا آمدم و رمز موفقیت من خروج از آن مدرسه بود. الان که با همکلاسی های آن زمان صحبت میکنم به من میگویند خوشبحالت که از آنجا رفتی و زیاد موفق نشدند.
میشه گفت چه کاری بود؟
یک دوست دیگر داشتم که آن هم خارج شد و خیلی موفق شد. نگوییم چکار کرده ام بهتر است. دوتایی همفکری کردیم و تصمیم گرفتیم کاری کنیم که بگویند شما بروید از مدرسه، اصلا چرا می آیید؟ دانشگاه هم تربیت بدنی خواندم با اینکه رشته دبیرستانم ریاضی بود. بعد آن هم خدمت سربازی و بعد از آن هم که در خدمت شما هستم.
