احسان هدایتفریه چیزی رو دلم خواست به عنوان کسی که از ۹ سالگی یونایتد فنه بگم اینجا، اونم اینکه هیچکی رو مثل خودمون عاشق ندیدم توی دنیا. بعید میدونم جز خواب و رویا بتونم از نزدیک کنار باشگاهم باشم، زیر آسمون دائما" ابری منچستر راه برم، دیوارای آجری الدترافورد رو لمس کنم، عطر چمنشو استشمام کنم و توی جایگاه استرتفورد اند Glory Glory بخونم و بعد هر بازی با هولیگان های تیم حریف کتک کاری کنم. ولیکن با ۳۰ و اندی سال سن، هنوز هرکجا که باشم، توی آغوش گرم دختر مورد علاقم، یا توی اوج کار، یا وسط یه مهمونی شلوغ خانوادگی، تحت هر شرایطی وقتی بازی یونایتد شروع میشه، از پشت صفحه گوشی یا تلویزیون کنار تیم وایسادم و قلبم براش میتپه، حتی شاید شدیدتر از کسی که خونه ش توی خیابون منتهی به الدترافورده. خواستم بگم قدر عشقی که توی دلمونه رو بدونید، که خیلی خاصه. شاید تا روز قیامت، حتی یه نفر از اعضای باشگاه از وجود ما توی دنیا آگاه نشه و اصلا اسم ما، یا حتی اسم ایران رو نشنوه. ولی ما هستیم، با همه محدودیت ها، با همه تبعیض ها، با همه حسرت هامون. با این عشق پیر میشیم، و با این عشق میمیریم. برای من، برای ما، یونایتد خودِ خودِ زندگیه آقای شیخ قطری. پولای نفتی تو شاید سر به فلک بکشه، ولی سرمایه این باشگاه قلب و احساس ماست و این سرمایه تا روز قیامت برای UNITED محفوظ میمونه... ♥️
