ریک ریوردن، فانتزی نویس امریکایی، در یکی از کتابهایش به نام دزد آذرخش (The Lightning Thief) چنین جمله ای دارد:
"The sea does not like to be restrained"
(دریا دوست ندارد مهار شود)
گاه همین دریاها به فرمان محتومِ «تقدیر» و به دست بی رحمِ «فرشتۀ مرگ»، وقایعی را رقم می زنند تا با حنجره ای که صدایش از هر موجود زنده ای رسا تر و سهمگین تر است، مهار ناپذیری اش را فریاد بکشد.
از فرشته مرگ یاد کردیم، او که خاص ترین مسافر " آر ام اس تایتانیک " بود. اقیانوس پیمایی که 269 متر طول، 28 متر عرض و 53 متر ارتفاع (از پایین ترین نقطه مازۀ {ساختاری که به کشتی ها پایداری می دهد} تا بالاترین نقطه دودکش) داشت و متعلق به شرکت پر آوازۀ "وایت استار لاین" بود.
برنامه طراحی تایتانیک، در سال 1907 پایه ریزی شد. جایی که وایت استار لاین، توماس اندروز (معمار کشتی مشهور ایرلندی) را برای طراحی سه کشتیِ مجللِ آر ام اس المپیک ، آر ام اس تایتانیک و آر ام اس بریتانیک ( دو مورد اخیر غرق شدند) مامور کرد.
اگرچه توصیه های اندروز مبنی بر طراحی بدنۀ دوجداره و به کارگیری از 48 قایق نجات (بجای 20 قایقی که درنهایت به کار گرفته شد)، نادیده گرفته شد، اما بهره گیری از سیستم های ایمنی پیشرفته ای همچون محفظه های ضد آب و درب های ضد آب با قابلیت کنترل از دور که بین این محفظه ها قرار داشتند، سبب شده بود تا اندروز، درست یک روز قبل از غرق شدن کشتی، به یکی از دوستانش اینچنین بگوید: "(ساخت) تایتانیک به همان میزانی کامل است که غایت مغز انسان توان آن را داشته باشد"
این سازۀ با شکوه، که هر چشمی را مسحورِ عظمت و تجلُلش می ساخت، نام خود را ازتیتان ها _ یکی از ایزدهای یونان _ وام گرفته بود. ایزدانی که نامیرا بودند.
هزینه سر سام آور ساخت این اقیانوس پیمای "نامیرا" ( که چیزی در حدود 150 میلیون پوند امروزی بود )، جلوۀ شکوهمند و تشریفاتی و نامِ سنگین وایت استار لاین، موجب شده بود تا وقتی از ناخدای این کشتی، ادوارد جان اسمیت، درباره احتمال غرق شدگی تایتانیک سوال شود، اینچنین پاسخ دهد: " !Even God himself couldn't sink this ship " (حتی خدا هم نمیتواند این کشتی را غرق کند!)
تکمیل ساخت: 2 آپریل 1912
اولین ( و آخرین ) سفر: 10 آپریل 1912 (21 فروردین 1291)
غرق شدگی: بامداد 15 آپریل 1912
مسیر حرکت: ساوتهمپتون (جنوب غربی انگلستان) به نیویورک (شمال غربی ایالات متحده)
تعداد مسافرین: 2,224
علت غرق شدگی: برخورد با کوه یخ
کوه یخی که تصور می شود با تایتانیک برخورد کرده است. رد قرمز رنگ موجود بر آن، شاهدی بر این ادعا بود.
در 14ام آپریل، حدود 6 پیام مبنی بر وجود یخ های در حال حرکت و کوه یخ، از دیگر کشتی ها به تایتانیک مخابره شد. اما از آنجا که وجود یخ در مسیر حرکت کشتی ها عمدتا خطرساز نبود و به پشتوانه "غرق ناشدنی" بودنِ تایتانیک، این هشدارها آنچنان جدی تلقی نمی شدند.
ساعت 23:39 دقیقه 14 آپریل، دیده بان ها بالاخره یک کوه یخ را درست در مسیر حرکت کشتی مشاهده می کنند. افسر اول، ویلیام مرداک، دستور میدهد تا کشتی از مسیر مستقیم تغییر جهت بدهد. شواهد این را نشان میدهند که در اجرای فرامین تاخیر وجود داشته و همچنین هماهنگی پروانه و موتور برای تغییر جهت در یک زمان اندک، تقریبا ناشدنی بوده است. به هر تقدیر، مسیر حرکت به درستی تغییر کرد تا از برخورد رو در رو با کوه یخ ممانعت شود، اما این تغییر جهت سبب شد تا قسمتی از سمت راست کشتی حدود هفت ثانیه در مجاورت کوه یخ قرار گرفته و به آن صدمه وارد آید.
با این حال، آن شب آسمان صاف و دریا حتی صاف تر بود. به طوری که یکی از شاهدان، اینگونه می نویسد: " دریا مانند شیشه بود؛ شفاف و آرام. آنچنان که نور ستاره ها به آسانی از آب منعکس می شد "
پس از وارسی کشتی توسط ملوان ها و مطلع شدن ناخدا اسمیت از این برخورد، طراح کشتی (توماس اندروز) که اتفاقا یکی از مسافران بود، فراخوانده شد. پس از بررسی های بیشتر توسط اندروز یک جمله مشخص شد: تایتانیک به زودی غرق خواهد شد.
گویی تقدیر، اینچنین مقدر کرده بود تا بیش از دو هزار مسافر تایتانیک، در آخرین ساعات 14 آپریل، برای آخرین بار در زندگی خوابی آسوده داشته باشند و پس از دیدن رویای بندر نیویورک و تجسم شکوهِ مجسمه آزادی، با شنیدن هشدار خدمه کشتی از خواب برخیزند و به یکباره از اوجِ رویا به عمقِ کابوس سقوط کنند.
عده ای پیش از غرق شدن کشتی، از عرشه کشتی پایین پریدند به این امید که اقیانوس آنها را در آغوش خود پناه دهد؛ اما افسوس که فرشتۀ مرگ، پیش از آنها از خواب برخاسته بود. تقریبا تمام افرادی که از کشتی پایین پریدند یا به سبب غرق شدن کشتی به داخل آب کشیده شدند، به دلیل شوک سرما ناشی از دمای پایین آب تنها پس از چند دقیقه، فشرده شدنِ دستانِ سردِ فرشتۀ مرگ را بر قلب خود احساس کردند.
اما مرگ همیشه بدترین فرجام نیست. هفتصد و ده نفر نجات یافته، تئاتر شومِ فرشته مرگ را که هزار و پانصد و چهارده قربانی به همراه داشت، به تماشا نشسته بودند؛ آن هم در قایق های نجاتی که بعضا فقط تا نیمی از حداکثر گنجایش پر شده بودند.
حوالی ساعت 4 بامداد، اقیانوس پیمای آر ام اس کارپاتیا بازماندگان تایتانیک را سوار کرد تا در حوالی ساعت 9 صبح، آنها را در نیویورک پیاده کند. اکنون تنها یک سوال مدام در ذهن هفتصد و ده بازماندگان، نعره می کشید : چه می شد که بجای کارپاتیا، تایتانیک ما را به نیویورک می رساند؟
